W roku 1960 papieże Jan XXIII i Paweł VI zainicjowali nowe podejście Watykanu do krajów za żelazną kurtyną – Ostpolitik. Według jej głównego architekta i przedstawiciela, arcybiskupa Agostiono Casaroliego, strategicznym celem Ostpolitik było znalezienie modus non moriendi – „sposobu, by nie umrzeć” – dla Kościoła katolickiego w krajach Układu Warszawskiego. Ta taktyka obejmowała ze strony Watykanu zaprzestanie wszelkiej publicznej krytyki reżimów komunistycznych oraz niekończące się negocjacje z rządami komunistycznymi. Skutki były, by wyrazić to łagodnie, minimalne.