Ministerstwo Zdrowia, Wikipedia i homoseksualiści

Uczeń gimnazjum, który przepisuje bezrefleksyjnie informacje z Wikipedii dostanie marny „zaliczający”. Jak skomentować sytuację, gdy to samo robi w imieniu ministra zdrowia jego prominentny urzędnik?

W odpowiedzi na interpelację poseł Krystyny Pawłowicz w sprawie wsparcia terapii dla osób z problemami homoseksualnymi pan Igor Radziewicz-Winnicki, podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia udzielił odpowiedzi sugerującej, że temat terapii homoseksualizmu jest mu znany wyłącznie z… Wikipedii!:

„Ministerstwo zwróciło uwagę, że w 1993 r. amerykański Komitet Nadużyć w Psychiatrii (Committee on Abuse and Misuse of Psychiatry in the United States) stwierdził, że „terapia reparatywna (tzn. zmieniająca orientację) jest nieetycznym nadużyciem psychiatrii, któremu należą się sankcje ze strony środowiska profesjonalistów”[1].

Jest to informacja pochodząca z Wikipedii, a ignorująca aktualne stanowisko organizacji psychologicznych i psychoterapeutycznych wobec terapii homoseksualizmu.

Terapia homoseksualizmu – możliwa, lecz niepolecana

W czasie dwudziestu lat, jakie minęły od cytowanego oświadczenia stanowisko to zostało poważnie zrewidowane. Dziś już żadne stowarzyszenie profesjonalistów nie utrzymuje, że terapia reparatywna jest szkodliwa. Co najwyżej – że nie ma dowodów na jej skuteczność i z tego względu nie jest polecana.

Co niezwykle ciekawe – brakuje jakichkolwiek dowodów na pozytywny wpływ powszechnie dostępnej „jedynie słusznej” terapii, której celem jest przekonanie danej osoby, iż homoseksualizm jest normą i trzeba to zaakceptować. Liczba prób samobójczych, poziom depresji itp. w populacji homoseksualistów jest cały czas bardzo wysoki (zdecydowanie wyższy niż wśród heteroseksualistów). Nawet w krajach, które zrobiły już wydawałoby się wszystko, by tzw. geje czuli się powszechnie akceptowani [2].

Ostatnie 20 lat badań to przede wszystkim porażka w poszukiwaniu niepatologicznych i uzasadnionych czysto biologicznie źródeł homoseksualizmu. Dla przykładu – aktualne stanowisko APA wobec przyczyn tej skłonności brzmi następująco: „Nie istnieje wśród naukowców konsensus dotyczący dokładnych przyczyn powstawania u konkretnej osoby orientacji heteroseksualnej, biseksualnej lub homoseksualnej. Choć wiele badań sprawdzało możliwą rolę czynników genetycznych, hormonalnych, rozwojowych, społecznych i kulturowych, żadne z wyników badań nie pozwalają na stwierdzenie, że orientacja seksualna jest determinowana przez konkretny czynnik lub czynniki. Wielu uważa, że zarówno natura jak i wychowanie odgrywają złożoną rolę…[3]„.

Po roku 2000 pojawił się także szereg badań naukowych, wykazujących korzyści i skuteczność terapii nastawionej na niwelację skłonności homoseksualnych i rozwój heteroseksualnego potencjału[4]. Z drugiej strony – prowadzone szeroko badania mające na celu wykazanie, że terapia ta jest szkodliwa – poniosły klęskę. Omówienie tych badań to temat na osobny artykuł.

Stąd też najnowsze z oświadczeń dotyczących terapii, z roku 2009, będące skutkiem prac komisji (złożonej notabene z zadeklarowanych aktywistów homoseksualnych) Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychologicznego zawiera informację, iż:

„Choć nie dysponujemy wystarczającymi dowodami by wspierać wykorzystanie interwencji psychologicznych do zmiany orientacji seksualnej, przyznajemy, że niektóre osoby zmieniły swą seksualną tożsamość (przynależność i poczucie związku z grupą), zachowania i wartości[5].”

Mimo to, komisja zaleca, by nie dawać pacjentom nadziei na zmianę, lecz (możliwie z poszanowaniem ich przekonań religijnych i poczucia tożsamości) zachęcać do skorzystania z wspomnianej już wcześniej GAT (Gay Affirmative Therapy), nakłaniającej do zaakceptowania swego homoseksualizmu jako normy.

Są jednak problemy, z którymi APA nie jest w stanie się uporać. Terapii szukają często osoby, które już przeszły przez gabinety psychologów, udowadniających im, że homoseksualizm jest naturalną, zdrową alternatywą dla heteroseksualizmu. Druga grupa klientów to ludzie, którzy w pełni afirmując swój homoseksualizm i żyjąc z zgodzie z nim odczuli pustkę i fałsz związanego z nim stylu życia. Sporą grupę klientów terapii stanowią w końcu osoby, cierpiące na uzależnienia seksualne, których nie da się uleczyć bez dotarcia do istoty problemu i źródeł homoseksualnych skłonności[6].

Co Ministerstwo Zdrowia wie o prof. Spitzerze?

Kolejnym kuriozum w odpowiedzi Ministerstwa Zdrowia jest następująca ocena:

„MZ poinformowało, że także „prof. Robert Spitzer (Uniwersytet Columbia w Nowym Jorku), jeden z głównych kreatorów klasyfikacji zaburzeń psychicznych po wielu latach stosowania tego typu »leczenia« w 2012 r. uznał je za nierzetelne i nietrafne[7]„.”

Prof. Robert Spitzer (rzeczywiście powszechnie uznawany za głównego z architektów wykreślenia w 1973 roku homoseksualizmu ze spisu zaburzeń) wzbudził w 2003 roku popłoch i oburzenie. Opublikował mianowicie w recenzowanym czasopiśmie naukowym badanie wykazujące, iż zmiana orientacji z homoseksualnej na heteroseksualną jest możliwa[8].

Choć badań naukowych, wykazujących możliwość zmiany orientacji jest więcej, to konkretne studium stało się solą w oku orędowników „postępu” ze względu na spostrzeganą zdradę głównego orędownika normalizacji homoseksualizmu.

Prof. Spitzer przez lata podkreślał, że było mu trudno znaleźć chętnych do badań, w związku z czym, choć zmiana jest możliwa, prawdopodobnie doświadczana jest bardzo rzadko. Mimo to był adresatem nieustannych nacisków. W roku 2012 osiemdziesięcioletni naukowiec publicznie oświadczył, iż pragnie wycofać opis badania z czasopisma naukowego, gdzie został opublikowany. Odpowiedź redaktora naczelnego była jednoznaczna – jedyna sytuacja, w jakiej opublikowane w czasopiśmie naukowym rezultaty badań, które przeszły przez sito naukowej, metodologicznej recenzji mogą zostać wycofane – to przyznanie się autora, że je sfałszował. Profesor Spitzer nie zdecydował się na taki krok. Najwyraźniej sympatie ideologiczne przegrały z honorem naukowca.

Całość historii odpowiedzi na interpelację poseł Pawłowicz pokazuje jeden, ogromny polski problem – brakuje rzetelnej wiedzy na temat homoseksualizmu, nawet na poziomie Ministerstwa Zdrowia. W rezultacie w Polsce praktycznie niedostępna jest możliwość uzyskania kompetentnej pomocy psychologicznej przez osoby cierpiące ze względu na swoje skłonności homoseksualne i uznające je za sprzeczne ze swą tożsamością.

Dzieje się to mimo faktu, iż w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10[9] nadal występuje zaburzenie F66.1: Orientacja seksualna niezgodna z ego (egodystoniczna):

„Tożsamość płciowa czy też preferencja seksualna (heteroseksualna, homoseksualna, biseksualna lub przedpokwitaniowa) nie budzą wątpliwości, ale jednostka chciałaby aby było inaczej i z powodu współistniejących zaburzeń psychologicznych i behawioralnych szuka terapii, która pozwoliłaby na zmianę.”

Oznacza to, że osoba, która czuje się nieszczęśliwa ze swym homoseksualizmem ma prawo do terapii mającej na celu zmianę orientacji.

Bogna Białecka – psycholog