Badacze otrzymali dostęp do ponad 2 milionów dokumentów z czasów pontyfikatu Piusa XII. Większość na ich podstawie spróbuje odpowiedzieć, czy ówczesny papież zrobił wystarczająco dużo by poprawić sytuację Żydów podczas II wojny światowej. Jednak niektórzy podkreślają, że archiwalia rzucają nowe światło na sprawy mogące okazać się o wiele istotniejsze z punktu widzenia historii Kościoła.
Lata 1939 – 1958 były bowiem okresem – zdaniem Watykanu – „skomplikowanym i dramatycznym”, podczas którego „w Kościele i społeczeństwie wyrosły dysputy rozwijające się w kolejnych latach”. Szczególnie istotna w tym kontekście jest działalność Świętego Oficjum, znanego dzisiaj jako Kongregacja Nauki Wiary.
Wesprzyj nas już teraz!
W latach 40′ XX w. episkopaty z krajów europejskich wystosowywały dubia – zapytania do Ojca Świętego dotyczące stosunku Magisterium wobec eugeniki. W szczególności chodziło o eutanazję i przymusową sterylizację w Niemczech oraz wprowadzenie powszechnej aborcji w okupowanej Francji. Ks. Alejandro Cifres, opiekun dokumentów Konfregacji powiedział, że dubia odnosiły się także do stosunku wobec innych chrześcijańskich denominacji, a także masonerii. Kilka razy pojawiła się kwestia interkomunii, a po wojnie „z wielkim zaniepokojeniem” papież przyglądał się wzrostowi „idei rasistowskich, powstałych wśród niemieckojęzycznych mniejszości” w Brazylii.
Cifres wskazuje też, że Święte Oficjum w tamtym czasie zaczęło przyglądać się pracom takich osób jak: Yves Congar, Henri-Marie de Lubac, Hans Urs von Balthasar czy Jacques Maritain, którzy za kilka lat grali „pierwsze skrzypce” podczas Soboru Watykańskiego II. Główne zainteresowanie wzbudzały jednak prace ks. Ernesto Buonaiutiego (1881-1946), który został ekskomunikowany w 1925 r. za swoją pochwałę modernizmu.
Krajem zwracającym na siebie uwagę ze względu na „nowe nurty i ewolucyjne trendy” była Francja. Święte Oficjum musiało w tamtym okresie wystosować serię stanowisk, zaczynając od prac jezuity, o. Marcela Bitha, a pod nieustanną obserwacją znalazła się działalność innego członka Towarzystwa Jezusowego, o. Teilharda de Chardin. Święte Oficjum opublikowało monitorum (ostrzeżenie) przed bezkrytycznym przyjmowaniem jego tez. Ciało zajmowało się też innymi „problematycznymi” tekstami powstałymi we Francji, takimi jak „progresywny Katechizm”, wydawnictwami; La Croix, Esprit, Temps Present czy La Quinzane, a takie organizacje jak Pax Christi badano pod kątem związków z komunistami.
Bardzo interesujacą kwestię stanowi liczba objawień maryjnych w okresie pontyfikatu Piusa XII. Jak twierdzi ks. Cifres, „rzekomych objawień” było bardzo wiele, łącznie około 40 – po dwa na każdy rok pontyfikatu. We Włoszech – 16, w Niemczech – 4, USA – 2, Francji – 2, Belgii – 3, Czechosłowacji – 2 i po jednym w Luksemburgu, Irlandii, Portugalii i Rumunii. Znaczna część z nich odnosiła się do konieczności ustanowienia dogmatu o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Do Watykanu spływały liczne petycje o jego wprowadzenie. Ostatecznie, 1 listopada 1950 r., Pius XII ustanowił święto i dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny.
Źródło: ncregister.com
PR
