11 grudnia 1994 w Edynburgu zmarł generał Stanisław Maczek – żołnierz I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej, dowódca 10. Brygady Kawalerii Pancernej i 1. Dywizji Pancernej. Po wojnie gen. Maczek został pozbawiony przysługującej kombatantom renty, pracował jako barman. O pamięć o nim walczyli mieszkańcy Bredy, miasta, które wyzwolił spod niemieckiej okupacji bez strat wśród ludności cywilnej.
Stanisław Maczek urodził się 31 marca 1892 roku w miejscowości Szczerzec pod Lwowem. Edukację odbierał w Drohobyczu, następnie studiował filozofię i filologię polską na Uniwersytecie Lwowskim. Podczas I wojny światowej walczył na froncie włoskim. W roku 1916 został otrzymał stopień podporucznika. W 1918 roku wstąpił do polskiego wojska. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, po ustaniu działań rozpoczął pracę sztabową. W okresie międzywojennym został dowódcą pierwszej polskiej wielkiej jednostki pancerno-motorowej Wojska Polskiego.
Wesprzyj nas już teraz!
W trakcie wojny obronnej zadał straty niemieckiemu XXII Korpusowi Pancernemu, następnie walczył w obronie Lwowa. Wykonując rozkaz Naczelnego Wodza musiał przerwać walki i ewakuować jednostkę na terytorium Węgier. 21 października 1939 przedostał się już do Francji, gdzie brał udział w tworzeniu polskich jednostek zbrojnych. Po niemieckiej agresji na Francji brał udział w walkach w Szampanii. Po porażce francuskiej kampanii w przebraniu przez Tunis, Maroko, Portugalię i Gibraltar przedostał się do Wielkiej Brytanii. Tam objął stanowisko 2 Brygady Strzelców, przekształconą później w 10 Brygadę Kawalerii Pancernej, a w końcu w 1 Dywizję Pancerną.
Generał Stanisław Maczek wziął udział w lądowaniu w Normandii i bitwie pod Falaise. W trakcie walk z Niemcami prowadził polską dywizję w kierunku Belgii i Holandii, mimo ciężkich walk udało mu się wyzwolić Bredę bez strat wśród ludności cywilnej. 4 maja 1945 dywizja generała Maczka dotarła do bazy Kriegsmarine w Wilhelmshaven, gdzie przyjął on kapitulację niemieckich dowódców.
26 września 1946 r. Stanisław Maczek został pozbawiony polskiego obywatelstwa. Pozbawiony świadczeń przysługujących alianckim żołnierzom, rozpoczął pracę jako barman w hotelach prowadzonych przez polskich emigrantów. O uhonorowanie bohatera II wojny światowej walczyli żołnierze, walczyli także mieszkańcy Bredy. Zmarł w Edynburgu w roku 1994 w wieku 102 lat. Jego ciało spoczęło na cmentarzu polskich żołnierzy w Bredzie.
Źródło: prawy.pl
mat
