Występowanie z Kościoła staje się swego rodzaju modą. Sprzyjają temu zarówno poważne przypadki nadużyć części duchowieństwa, jak i ludzka natura buntująca się przeciw trudnym nakazom moralnym. Dla przeciwwagi przedstawiamy pięć wybranych powodów, dla których warto pozostać katolikiem. Szczególnie jeśli myślimy trzeźwo i realistycznie.
1.Kościół broni Prawdy
Wesprzyj nas już teraz!
Podstawowym powodem, dla którego warto pozostać w Kościele, jest prawda. Postmodernistyczny i sentymentalny świat zakłada niemożliwość jej poznania. Według modnych intelektualistów obiektywny wgląd w rzeczywistość jest niemożliwy. Istnieją tylko opinie. O ile kiedyś wyrażano je w książkach, o tyle teraz dominują social media. To na nich głoszone są ulotne „prawdy”, których ważność często nie przekracza jednego dnia.
W takim świecie człowiekowi łatwo się pogubić. Często na jej miejsce religii wybiera ideologie, głoszące dające irracjonalne nadzieje na budowę raju na ziemi.
Tymczasem Kościół głosi istnienie wiecznej i obiektywnej Prawdy, możliwej do poznania rozumem i wiarą. Nauka pokazuje zdumiewający porządek świata. Tak zwana zasada antropiczna dowodzi, że gdyby choćby pewne prawa fizyki (np. stała grawitacji) były choćby minimalnie inne, świat i życie nie mogłoby istnieć.
Przekonanie o istnieniu prawdy absolutnej nie jest dziś popularne. Oznacza bowiem, że istnieje także błąd. Zdaniem filozoficznych liberałów prawda prowadzi do totalitaryzmu, przemocy i prześladowania mniejszości. Historia obala jednak te wynurzenia teoretyków. Pokazuje, że najwięcej krwi na rękach mają reżymy, które odeszły od koncepcji stałej prawdy i skierowały się w kierunku darwinizmu czy heglizmu. Wszyscy pamiętamy, ile spustoszenia dokonał marksizm obiecujący ludziom namiastkę religii, jak również narodowy socjalizm. Wiele wskazuje, że do podobnych skutków doprowadzi również skrajny ekologizm.
Lęk przed prawdą sam ma w sobie wiele z ducha totalitarnego. Gdy bowiem możliwość obiektywnego poznania, pozostanie tylko siła. Niektórzy temu zaprzeczają, twierdząc, że chodzi o miłość, która nie dyskryminuje. Takie quasi-hipisowskie rojenia trafnie punktuje Benedykt XVI w encyklice Caritas in Veritate. „Bez prawdy” – zauważa ów papież „miłość staje się sentymentalizmem. Miłość staje się pustym słowem, które można dowolnie pojmować. Na tym polega nieuchronne ryzyko, na jakie wystawiona jest miłość w kulturze bez prawdy. Pada ona łupem emocji oraz przejściowych opinii jednostek, staje się słowem nadużywanym i wypaczonym i nabiera przeciwstawnego znaczenia”.
Troska Kościoła o prawdę wyraża się także w dbałości o szkolnictwo. To przecież w rzekomo ciemnym średniowieczu, a nie powszechnie czczonym renesansie, powstawały placówki edukacyjne służące zwykłym ludziom. Co więcej, Kościół odpowiada za tworzenie uniwersytetów, których obecna struktura wywodzi się z wieków średnich. Po dziś dzień działają zresztą średniowieczne uczelnie w Oksfordzie, Bolonii, Paryżu, Krakowie i nie tylko.
2.Kościół praktykuje Dobro
Współcześnie niewierzącym trudno jest znaleźć etyczną drogę postępowania. Na areopagach XXI wieku jedni głoszą wizję ekologicznego kataklizmu i za największe zło uznają jedzenie kotleta. Inni negują istnienie różnic między mężczyzną a kobietą, a aborcję do 9. miesiąca ciąży uznają za „prawo kobiet”. Są też tacy, którzy uznają wojnę, zabójstwa i zamachy za uprawnione sposoby radzenia sobie ze złem.
Pośród szumu mediów społecznościowych Kościół od 2000 lat wychowuje do przestrzegania obiektywnej moralności opartej na nakazie miłości Boga i bliźniego. Uczy tych zasad młodych i starych, małżonków i żyjących w celibacie, duchownych i świeckich, biednych i bogatych.
Mimo obecnego zamieszania w Kościele wciąż obowiązuje Magisterium i nauka o czynach wewnętrznie złych, których nigdy dokonywać nie wolno. Dobro pozostaje dobrem, a zło – złem. Przypomnijmy naukę Jana Pawła II, który w encyklice Veritatis Splendor podkreślił, że „normy negatywne prawa naturalnego mają moc uniwersalną: obowiązują wszystkich i każdego, zawsze i w każdej okoliczności. Chodzi tu bowiem o zakazy, które zabraniają określonego działania semper et pro semper, bez wyjątku, ponieważ wyboru takiego postępowania w żadnym przypadku nie da się pogodzić z dobrocią woli osoby działającej, z jej powołaniem do życia z Bogiem i do komunii z bliźnim. Nikogo i nigdy nie wolno łamać przykazań, które bezwzględnie obowiązują wszystkich do nieobrażania w drugim człowieku, a przede wszystkim w samym sobie, godności osoby wspólnej wszystkim ludziom”.
Kościół od wieków głosi więc konieczność absolutnego powstrzymania się od zła. A jednocześnie promuje dobro. Widać to w niezliczonych dziełach miłosierdzia, tworzeniu ochronek, szpitali, szkół, a także bezinteresownej pracy misjonarzy dla zbawienia dusz osób w krajach ubogich.
Nie tylko pierwsze uniwersytety, ale i najwcześniejsze szpitale stanowiły dzieło średniowiecznego Kościoła. To chrześcijanie podczas epidemii w Imperium Romanum narażali swe życie, by ratować zakażonych pogan. Współcześnie także nie brakuje postaw heroicznej miłości bliźniego. Dość o oczekującej na beatyfikację rodzinie Ulmów z Markowej, która zapłaciła najwyższą cenę za ukrywanie Żydów podczas hitlerowskiej okupacji. Pozostanie w Kościele umożliwia czerpanie z tych wzorców.
3.Kościół inspiruje Piękno
Kolejnym argumentem za pozostaniem w Kościele jest możliwość korzystania z inspirowanych katolicyzmem architektury, muzyki i sztuki. Przywołajmy tu prastare katedry w Kolonii, Strasburgu czy Barcelonie. A także chorał gregoriański czy „Ave Maria” Mozarta. Jak również piękne dziedzictwo liturgiczne oraz przepych starych ceremonii papieskich czy biskupich. Ale też skromny urok wiejskiej kapliczki. To wszystko – i o wiele więcej świadczy o trosce Kościoła o piękno.
Szczególnym wyrazem tej troski jest sztuka. Wspomnijmy choćby o obrazach Rafaela czy rzeźbach Michała Anioła. A niewiele brakowało, by tego wszystkiego zabrakło, jak chcieli ikonoklaści. Na przeszkodzie stanął im święty Jan Damasceński, który w „Wykładzie Wiary Prawdziwej” pisał „Wobec tego zaś, że nie wszyscy umieją czytać i nie zajmują się czytaniem, Ojcowie postanowili, by te ważne zdarzenia były przed stawiane w obrazach dla łatwiejszego pamiętania o nich. Często się zdarza, że chociaż w danej chwili nie myślimy o Męce Pańskiej, to na widok obrazu przedstawiającego ukrzyżowanego Chrystusa natychmiast wspominamy zbawczą Mękę i pokornie adorujemy – nie materię obrazu, lecz to, co on przedstawia. Przecież nie oddajemy też czci materii Ewangelii ani też materii krzyża, lecz temu, co one przedstawiają. Co za różnica bowiem pomiędzy krzyżem, który nie ma wizerunku Pana, a takim, który go ma?”.
Choć w naszym Kościele nie rozkwitł kult ikon tak silny jak w prawosławiu, to również katolicy mogą podziwiać piękno sakralnych wizerunków. Tej sztuki religijnej nie przyjęli protestanci, odrzucając wraz z obrazami przepych kościelnych ceremonii i architektury. Warto więc pozostać katolikiem również, dlatego, by cieszyć się stworzonym przez artystów pięknem wznoszącym dusze ku Bogu.
4.Wiara sprzyja szczęściu
Katolicyzm daje nie tylko prawdę, dobro i piękno, lecz również sprzyja szczęściu człowieka i dobru społeczeństw. Badanie prestiżowego amerykańskiego ośrodka Pew Research Center pokazuje korzystne skutki religijności.
Jak zauważa Joey Marshall na stronie Pew Research Center „osoby aktywnie religijne częściej niż ich mniej religijni rówieśnicy określają siebie jako >bardzo szczęśliwi< w około połowie badanych krajów. Czasami różnice są uderzające: na przykład w Stanach Zjednoczonych 36% aktywnie religijnych określa siebie jako >bardzo szczęśliwych<, w porównaniu z 25% nieaktywnych religijnych i 25% niezrzeszonych. Znaczące różnice w poziomie zadowolenia wśród tych grup istnieją również w Japonii, Australii i Niemczech”.
Większe poczucie szczęścia u wierzących wynika z podzielanego przez nich poczucia bliskości dobrego i miłującego Boga. W tym sensie głęboka religijność przypomina przyjaźń międzyludzką (i ją przewyższa). Daje poczucie więzi osamotnionemu w nowoczesnym świecie człowiekowi. Mało tego! W Kościele katolickim wspólnota ta obejmuje zarówno więź z Bogiem, jak i ze świętymi, duszami zmarłych w czyśćcu, aniołami oraz innymi wiernymi. Religia katolicka daje zagubionemu człowiekowi poczucie wspólnoty przekraczającej granice wieku, pozycji społecznej, bogactwa, narodu. A nawet granice życia i śmierci.
Wspomniane badanie pokazuje także inne interesujące zależności. W prawie każdym z 19 badanych krajów (z których część jest katolicka) praktykujący religijnie palą mniej tytoniu niż niepraktykujący i osoby niezwiązane z żadnym wyznaniem. Ponadto praktykujący chętniej uczestniczą w wyborach i udzielają się w organizacjach społecznych i charytatywnych. Zazwyczaj też rzadziej sięgają po kieliszek.
Kościół błogosławi szczęśliwe momenty w dziejach człowieka i towarzyszy w smutnych. Wierzący katolik wie, że śmierć nie stanowi kresu rzeczywistości i zamiast popadać w rozpacz modli się za dusze bliskich. Również w momencie choroby znajduje pocieszenie w rozmyślaniu Męki Chrystusa i trudach świętych. Wie, że Bóg jest szczególnie bliski ubogim i cierpiącym. Również dlatego warto pozostać katolikiem.
5.Dostęp do Sakramentów
Przede wszystkim jednak Kościół towarzyszy wiernym przez całe życie poprzez sakramenty. Już małym dzieciom zapewnia chrzest, przyjmując je do wielkiej wspólnoty wierzących. Gdy dziecko dojdzie do używania rozumu karmi je Ciałem Pańskim, a następnie umacnia w sakramencie bierzmowania. Na grzeszników przedstawiciele Kościoła czekają cierpliwie w konfesjonałach, a chorym udzielają pokrzepienia czcigodnym olejem. Kościół uroczyście święci powołanych do służby kapłańskiej, nakazując im szczególne poświęcenie i troskę o wiernych. Narzeczonym towarzyszy zaś w przygotowaniach i następnie błogosławi zawierane przez nich małżeństwa.
Dla porównania luteranie uznają tylko chrzest i sakrament ołtarza. Ten ostatni jest zresztą, jak głosi katolicka teologia, nieważny wskutek braku sukcesji apostolskiej (i sakramentu kapłaństwa). Grzesznicy protestanccy nie mają widzialnej, sakramentalnej drogi oczyszczenia z winy, a małżeństwu nie przysługuje ranga sakramentu. Z podobnych dobrodziejstw nie mogą korzystać również wyznawcy islamu czy judaizmu. Również, dlatego warto pozostać w Kościele.
Stanisław Bukłowicz
