14 września 1944 roku Armia Czerwona ruszyła na rozpaloną walkami powstańczymi Warszawę, zajmując stołeczną Pragę.
Sowieci wstrzymywali interwencję w stolicy przez ponad miesiąc od wybuchu Powstania Warszawskiego. Stalin uzasadniał to względami strategicznymi – armia I Frontu Białoruskiego, która mogła przeprowadzić interwencję, miała być bowiem wyczerpana i osłabiona długim okresem walk.
Wesprzyj nas już teraz!
Ujawnione po rozpadzie Związku Radzieckiego dokumenty wskazują jednak, że Stalin kłamał. Dowodzone przez Konstantego Rokossowskiego wojska I Frontu Białoruskiego liczyły blisko milion żołnierzy, a wprowadzona do walki o Warszawą 2. Armia Pancerna walczyła na froncie dopiero od 22 lipca. O złych intencjach Stalina świadczy również zakaz lądowania na polskich lotniskach, który Moskwa nałożyła na alianckie samoloty, co poważnie utrudniło dostarczenie pomocy powstańcom.
Armia Czerwona, zajmując Pragę, wkroczyła do Warszawy pacyfikowanej przez wojska niemieckie. Było to Rosjanom na rękę, bo w wyniku walk powstańczych polska konspiracja w stolicy została doszczętnie rozbita.
ged
