Według niektórych doniesień medialnych ewentualny wybór przez konklawe papieża spoza Europy będzie rewolucją. Tymczasem, jak pisze Luis Badilla na łamach portalu „Il sismografo”, na 265 papieży jedenastu z nich nie było mieszkańcami Starego Kontynentu. Wśród nieeuropejskich papieży było ośmiu mieszkańców Azji i trzech Afrykańczyków.
Wśród 8 papieży pochodzących z Azji trzech urodziło się w Ziemi Świętej: Szymon Piotr, Ewaryst i Teodor. Pierwszy papież, który zginął męczeńską śmiercią w Rzymie około 67 r., nie pochodził z Europy. Natomiast św. Ewaryst był biskupem Rzymu w latach 101-109 r, a jego ojciec był Żydem pochodzącym z Betlejem. Postać Ewarysta jest słabo znana historykom; wiadomo, że dokonał podziału Rzymu na 7 diakonii. Podobnie jak św. Piotr został umęczony. Natomiast Teodor I (papież w latach 642-649) był Grekiem, urodził się jednak w Jerozolimie. Podczas swojego pontyfikatu bronił doktryny katolickiej przed herezją monoteletyzmu głoszącą, że Chrystus, zarówno jako Bóg jak i jako Człowiek, miał jedną wolę. Teodor jest uważany za dobroczyńcę ubogich oraz rzymskich kościołów.
Wesprzyj nas już teraz!
Aż pięciu następców św. Piotra urodziło się w Syrii. Byli to: Anicet, Jan V, Syzyniusz, Konstantyn i Grzegorz III. Anicet (155-166) zwalczał herezję gnostycką ( konkretnie tzw. sektę Walentynian). Zakazał też duchownym noszenia długich włosów. Z kolei Jan V (685-686) był papieżem przez około rok, z powodu złego stanu zdrowia większość swojego pontyfikatu był zmuszony spędzić w łóżku. Zdołał jednak uregulować stosunki prawne na Sardynii. Jeszcze krócej trwał pontyfikat Syzyniusza, który został wybrany 15 stycznia 708, a umarł 4 lutego tego roku. Trwająca 20 dni posługa Piotrowa należała do najkrótszych w historii papiestwa. Natomiast Konstantyn był papieżem w latach 708-715. Toczył walkę z uzurpatorem Cesarstwa Bizantyjskiego, który był zwolennikiem monoteletyzmu. Św. Grzegorz III (papież w latach 731-741) również także skonfliktowany z władzami Bizancjum. W 730 roku ogłosił synod, na którym potępił edykt bizantyjskiego cesarza Leona III, zakazujący czczenia obrazów i potępił ikonoklastów.
Afrykańczykami byli natomiast Wiktor I (189-199), Milcjades (311-314) i Gelazjusz I (492- 496). Wiktor I (189-199) był pierwszym papieżem, który znał łacinę. Jako pierwszy też nawiązał kontakty z dworem cesarskim, dzięki czemu doprowadził do uwolnienia chrześcijan skazanych na pracę w kopalni. Dążył też do ustanowienia świętowania Wielkanocy w pierwszą niedzielę po 4 dniu miesiąca Nisan. Z tą ostatnią decyzją polemizował św. Ireneusz z Lyonu. Natomiast Milcjades (311-314), zgodnie z Liber Pontificalis Afrykańczyk, zwalczał herezję donatystów, którzy głosili, że święcenia kapłańskie są ważne tylko w sytuacji, gdy udzielający ich szafarz żyje moralnie. Natomiast św. Gelazjusz I (papież w latach 492-496) zasłynął z rozdzielenia władzy cesarskiej od papieskie (doktryna dwuwładzy). Zwalczał liczne popularne wówczas herezje, takie jak arianizm (negujący Trójcę Świętą), monofizytyzm (pogląd zgodnie z którym natura boska Chrystusa „wchłonęła” Jego naturę ludzką), manicheizm (gnostycką doktrynę, uważającą materię za zło) i pelagianizm (pogląd nadmiernie akcentujący ludzką wolę i umniejszający rolę Bożej łaski).
Źródło: ekai.pl
mj
