Łaciński patriarcha Jerozolimy Albert hrabia Avogadro należy do grona tych wielkich mężów Kościoła, którzy skryli skromnie swe imiona za wielkimi dziełami, jakich byli inspiratorami. Każdy przecież słyszał o zakonie karmelitów, lecz mało kto wie, że to właśnie święty Albert jerozolimski jest autorem reguły Ordo fratrum Beatae Virginis Mariae de monte Carmel – zgromadzenia, które kwitnie przez stulecia i chlubi się wieloma świętymi obojga płci.
Ścieżka powołania duchowego tego świętego przywiodła go najpierw do zgromadzenia Kanoników Regularnych od Świętego Krzyża, gdzie piastował godność przełożonego. Potem zaś z powodu wyraźnych predyspozycji do zarządzania i pełnienia funkcji publicznych został konsekrowany na biskupa i otrzymał w roku 1084 stolicę w Bobbio, rok później natomiast w Vercelii – dlatego bywa nazywany Albertem z Vercelli.
Biskup zasłynął jako skuteczny pacyfikator sporów politycznych, rozbijających jedność Kościoła i sił chrześcijańskiej Europy. Podejmował się mediacji między Stolicą Świętą a władcami świeckimi – cesarzem Fryderykiem Barbarossą i królem Henrykiem IV; swymi zabiegami dyplomatycznymi godził zwaśnione miasta – Mediolan i Pawię oraz Parmę i Piacenzę; działał na rzecz pojednania i zjednoczenia katolickich władców w Ziemi Świętej i na terenach spornych z islamem. W dowód uznania owych wysiłków pokojowych otrzymał honorowy tytuł księcia Imperium Rzymskiego.
Wesprzyj nas już teraz!
Równocześnie porządkował sprawy swej diecezji, między innymi zwołując synod w roku 1191, a także nie przestawał inwestować w życie klasztorne, od którego sam przecież rozpoczął swą drogę. Napisał konstytucje zakonne dla kanoników regularnych w Biella, później natomiast wspomnianą regułę karmelitańską. Powstała ona na potrzeby grupki pustelników mieszkających na wzgórzach Karmel – która dała podwaliny wielkiej rodzinie zakonnej.
W roku 1204 opustoszała stolica patriarchy łacińskiego w Jeruzalem i biskup Albert został na nią obrany. Nominację tę zatwierdził papież Innocenty III w roku 1205, a w liście do biskupów Ziemi Świętej polecał on podziwu godne cnoty Świętego, któremu nadał równocześnie misję legata apostolskiego. Stolica patriarchatu mieściła się Akce, skąd zarządzał on metropolią i prowadził działania dyplomatyczne. Z jednej strony konsolidował siły obozu Chrystusowego przeciwko ekspansji islamu, z drugiej zaś w miarę możliwości wykupywał jeńców z rąk bisurmańskich i krzepił na duchu zagrożoną nieustannie ludność.
Patriarcha Albert zginął śmiercią męczeńską, ale – wbrew logicznej kolei rzeczy – nie dosięgła go złość muzułmańska, lecz zawiść pewnego występnego chrześcijanina – przełożonego zakonu szpitalników – którego piętnował za niemoralne prowadzenie. Szalony mnich zasztyletował hierarchę podczas procesji z okazji święta Podwyższenia Krzyża Świętego 14 marca 1214 roku. Kult świętego Alberta zatwierdził papież Aleksander VII, choć nastąpiło to dopiero w XVII wieku.
Kościół wspomina św. Alberta jerozolimskiego 14 września.
FO
