W niedzielę 27 maja podczas Mszy św. w Vannes w Bretanii prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato SDB wyniósł na ołtarze Francuzkę Ludwikę-Elżbietę de Lamoignon, czyli Matkę od św. Ludwika. Ta arystokratka z urodzenia, żyjąca na przełomie XVIII i XIX wieku, wzorowa żona i matka, po utracie zgilotynowanego podczas rewolucji francuskiej męża, została sama z trójką dzieci, które wychowała. Następnie oddała się służbie opuszczonym dziewczętom – ofiarom rewolucji. Tak zrodziło się Pobożne Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia. Obecnie drogą wyznaczoną przez bł. Matkę od św. Ludwika podąża ponad 600 sióstr na trzech kontynentach, które służą potrzebującym.
„W Matce od św. Ludwika zaowocowały cnoty natury i łaski. Mówiąc językiem miłości ewangelicznej karmiła głodnych, poiła spragnionych, służyła i pomagała ubogim, kształciła nieuczonych, wychowywała dzieci w cnocie. Szlachectwo i bogactwo jej rodziny zostało przez nią przemienione w szlachetność i bogactwo miłosierdzia wobec potrzebujących” – mówił kard. Amato opisując charyzmat założycielki Sióstr Miłosierdzia św. Ludwika.
Krótki życiorys nowej błogosławionej.
Wesprzyj nas już teraz!
Urodziła się 3 października 1763 jako Maria Ludwika Elżbieta ( Marie-Louise-Elisabeth) Lamoignon w rodzinie arystokratycznej w jej posiadłościach rodowych w Paryżu. Była trzecim dzieckiem z pięciorga. Wychowywała się w atmosferze głęboko chrześcijańskiej, a zarazem w duchu poczucia sprawiedliwości i miłosierdzia. Jej ojciec był posłem do parlamentu. Rodzina często wyjeżdżała na wypoczynek do miasta Tubeuf w Normandii, gdzie mieszkała jej babka ze strony matki – pani Berryer, która wywarła wielki wpływ na religijne życie swej wnuczki. Tam też zetknęła się z jezuitą o. Louisem Bourdaloue, jedną z najwybitniejszych postaci ówczesnego Kościoła francuskiego, zwanym „królem kaznodziejów i kaznodzieją królów”. On także odegrał ważną rolę w duchowej formacji przyszłej błogosławionej.
Od najmłodszych lat, w znacznym stopniu pod wpływem swej babki, która odwiedzała przytułki, ubogich i chorych, dziewczynka stykała się z ludzką biedą i starała się na różne sposoby pomagać potrzebującym. A dzięki dość częstym pobytom, też wraz z p. Berryer, w klasztorze sióstr wizytek, wcześnie zrodziło się w niej powołanie do życia zakonnego, które jednak nie od razu mogła zrealizować.
Po spokojnym i szczęśliwym dzieciństwie, gdy miała 15 lat, jej ojciec – zgodnie z ówczesnymi zwyczajami, zwłaszcza w środowisku arystokratycznym – znalazł dla niej kandydata na męża w osobie 19-letniego wówczas „szlachetnie urodzonego” Françoisa-Edouarda Molé de Champlâtreux. 9 lutego 1779 odbył się ich ślub w posiadłości rodowej panny młodej. Było to zgodne i udane małżeństwo, które szybko doczekało się 5 dzieci. Niestety dwoje z nich zmarło w dzieciństwie. W 1788 do parafii małżonków – św. Sulpicjusza przybył nowy proboszcz ks. Antoine-Xavier Maynaud de Pancemont (1756-1807), który również odegrał ważną rolę w życiu Ludwiki Elżbiety. To pod jego wpływem zawarła ona w tym czasie swoisty układ z Krzyżem, wielokrotnie potem odnawiany, „aby przylgnąć do niego na całe życie i umrzeć jako pochłonięta całkowicie przez płomienie miłości”.
Tymczasem w lipcu 1789 wybuchła rewolucja, która wkrótce miała całkowicie zmienić życie całego kraju oraz losy wielu ludzi. Rozpoczął się czas chaosu, bezprawia i przemocy, której ofiarami padali najczęściej niewinni ludzie, przy czym ze szczególną siłą nowy reżym zwalczał Kościół katolicki i jego instytucje. W samą Wielkanoc 20 kwietnia 1794 został ścięty na gilotynie mąż Ludwiki – Edward Molé. Ona sama została niemal bez środków do życia z trójką małych dzieci, nie załamała się jednak i mężnie, przy pomocy garstki przyjaciół, wychowywała je, a także pomagała, na ile mogła, potrzebującym.
W kwietniu 1802 ks. de Pancemont został mianowany biskupem diecezji Morbihan z siedzibą w Vannes w Bretanii. Widząc ogrom otaczającej go biedy, poprosił swą dawną parafiankę, aby zechciała zająć się opuszczonymi i porzuconymi młodymi dziewczętami. 19 maja 1803 niespełna 40-letnia wdowa ze swą matką i dwiema przyjaciółkami przybyła do Vannes i już w 6 dni później rozpoczęła działalność charytatywną w dawnym klasztorze, zakupionym już wcześniej przez biskupa. Tak narodziło się zgromadzenie zakonne, którego członkinie założycielka nazwała siostrami miłosierdzia i córkami od św. Ludwika. Patronem wspólnoty został zmarły w 1295 święty król francuski, znany ze swej prawości, głębokiej wiary, przyjaciel ubogich, orędownik sprawiedliwości i pokoju.
W tym samym dniu – 25 maja 1803 Ludwika Elżbieta de Lamoignon, wdowa Molé, złożyła śluby zakonne na ręce biskupa, przyjmując imię Siostra od św. Ludwika. Zorganizowała życie zakonne swej wspólnoty, do której szybko zaczęło napływać coraz więcej biednych dzieci. Założycielka czuwała nad ich rozwojem fizycznym, umysłowym i duchowym, starając się zapewnić im także zawód. Jej działalność nie zawsze jednak spotykała się ze zrozumieniem ze strony rodziny, a także władz świeckich i kościelnych. Ponadto mieszkańcy Bretanii nie darzący szacunkiem sprzyjającego Napoleonowi biskupa, swoją niechęć do hierarchy przenosili na popierane przez niego siostry.
Ale 8 września 1807, w pół roku po śmierci ordynariusza, w pobliskim Auray Siostra od św. Ludwika otworzyła nowy dom „Ojciec Wiekuisty”. W 1816, dzięki zdobytej już dobrej sławie swego dzieła, uruchomiła szkołę w Pléchâtel w diecezji Rennes, a w 1824 nabyła zrujnowany klasztor Saint Gildas de Rhuys, aby założyć tam bezpłatną szkołę dla dziewcząt i chłopców.
Nie zdążyła już jednak doprowadzić tych planów do końca, zmarła bowiem w opinii świętości 4 marca 1825 w Vannes. W chwili jej śmierci zgromadzenie liczyło 4 domy z 56 siostrami, zajmującymi się wychowaniem dzieci ubogich i prowadzeniem rekolekcji. Dziś jest ich ponad 600, a działają one w 10 krajach na 3 kontynentach: w Europie, Ameryce Północnej i Środkowej (z Karaibami) i w Afryce.
W swym życiu łączyła głęboką cześć do Chrystusa Ukrzyżowanego z wrażliwością na cierpienia i potrzeby materialne i duchowe innych.
Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w diecezji Vannes w 1959, po czym w 1977 przeszedł do Rzymu, a 16 stycznia 1986 bł. Jan Paweł II ogłosił Matkę od św. Ludwika „Czcigodną” i uznał heroiczność jej cnót. 10 lutego 2011 komisja lekarska Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uznała cud za wstawiennictwem Sługi Bożej – uzdrowienie ks. Marcela Lesage’a z Quebecu (1937-2005) w 1962.
Źródło: KAI
