Benedykt XVI mianował 3 maja dotychczasowego biskupa pomocniczego archidiecezji mińsko-mohylewskiej Antoniego Dziemiankę biskupem pińskim. Będzie on pierwszym po II wojnie światowej ordynariuszem tej diecezji, która najpierw przez prawie pół wieku była nieobsadzona, a następnie od 1991 kierował nią arcybiskup (od 1994 kardynał) Kazimierz Świątek, ale jako administrator apostolski, a nie biskup diecezjalny. Podobny status miał jego następca na obu tych urzędach abp Tadeusz Kondrusiewicz.
Bp Antoni Dziemianko urodził się 1 stycznia 1960 we wsi Zabrodzie na terenie parafii Dzierawno (obecna archidiecezja mińsko-mohylewska). Po ukończeniu szkoły średniej chciał zostać księdzem, nie otrzymał jednak zgody władz komunistycznych na wstąpienie do seminarium duchownego w Rydze (jedynego w ówczesnym ZSRR, które przyjmowało kandydatów do kapłaństwa spoza Litwy), toteż formację kapłańską zdobywał potajemnie pod kierunkiem doktora teologii ks. prał. Wacława Piątkowskiego, ówczesnego wikariusza generalnego diecezji pińskiej.
Święcenia przyjął – również w tajemnicy przed władzami – 28 października 1980 r., ale aż do 26 kwietnia 1985 nie mógł formalnie pełnić obowiązków kapłańskich i pracował w parafiach grodzieńskich jako zakrystianin i organista. W latach 1982-84 odbywał służbę wojskową w obwodzie murmańskim za Kołem Podbiegunowym. Potem od 1984 do 1998 był (początkowo nieoficjalnie) proboszczem parafii w Nowogródku.
Wesprzyj nas już teraz!
Po rozpadzie ZSRR i powstaniu niepodległej Białorusi ks. Dziemianko w latach 1992-96 kształcił się w Instytucie Studiów nad Rodziną ATK w Łomiankach pod Warszawą, uzyskując magisterium z teologii.
4 lipca 1998 r. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji grodzieńskiej. Do 2004 r. bp Dziemianko był również rektorem seminarium duchownego w Grodnie. 14 grudnia 2004 objął z nominacji papieskiej podobne stanowisko w archidiecezji mińsko-mohylewskiej, którą następnie zarządzał jako administrator apostolski „ad nutum Sanctae Sedis” od 14 czerwca 2006 do 21 września 2007, czyli między ustąpieniem z urzędu kard. Świątka a mianowaniem jego następcy w osobie abp. Tadeusza Kondrusiewicza.
Bp Dziemianko jest sekretarzem generalnym Konferencji Biskupów Katolickich Białorusi oraz przewodniczącym działających w niej Rad – ds. Liturgii, Rodziny i Działalności Charytatywnej.
Diecezję pińską utworzył 28 października 1925 r. papież Pius XI w ramach reorganizacji terytorialnej Kościoła katolickiego w Polsce. Pierwszym jej biskupem był do swej śmierci 26 marca 1932 bp Zygmunt Łoziński (1870-1932), obecnie sługa Boży i kandydat na ołtarze. Po nim urząd ten pełnił bp Kazimierz Bukraba (1885-1946), który po wojnie, w związku ze zmianą granic państwowych, musiał opuścić Pińsk i wyjechać do Polski. Od 1933 biskupem pomocniczym tej diecezji był Karol Niemira (1883-1965), który również po 1945 wyjechał do Polski.
Ta część diecezji pińskiej, która po wojnie pozostała w granicach Polski, przez wiele lat tworzyła diecezję (w istocie administraturę apostolską) w Drohiczynie, kierowaną przez biskupów urzędujących w tym mieście. Pierwszym z nich był wspomniany bp Niemira, a po jego śmierci urząd ten pełnił bp Władysław Jędruszuk (1918-94), który 5 czerwca 1991 został pierwszym biskupem drohiczyńskim, gdy Jan Paweł II zniósł stan tymczasowości i ustanowił diecezję drohiczyńską.
Na Białorusi natomiast przez całe dziesięciolecia powojenne nie było biskupów katolickich (nie tylko zresztą w tej diecezji) i dopiero w 1989 r. Jan Paweł II mógł mianować pierwszego hierarchę w tym kraju – ks. Tadeusza Kondrusiewicza, a 13 kwietnia 1991 – ks. Kazimierza Świątka. Został on pierwszym arcybiskupem mińsko-mohylewskim i administratorem apostolskim diecezji pińskiej. Podobne stanowisko piastował jego następca – abp T. Kondrusiewicz i dopiero dzisiaj bp Dziemianko został pierwszym po 1945 r. diecezjalnym biskupem pińskim.
Obecnie diecezja ta zajmuje powierzchnię 72,7 tys. km kw. na południu Białorusi – od granicy z Polską, wzdłuż granicy z Ukrainą do granic z Rosją – a mieszka tam ok. 3,3 mln ludzi, z których niespełna 60 tys. to katolicy. Mają oni do swej dyspozycji ok. 30 parafii, w których pracuje ponad 50 księży diecezjalnych i zakonnych oraz ponad 60 sióstr.
Źródło: KAI
