14 kwietnia 1974 roku Plinio Corrêa de Oliveira otrzymał order „Polonia Restituta”. Uhonorowano nim wybitnego działacza i myśliciela, a przy tym przyjaciela Polski, porównującego nasz kraj do słońca. W niedzielę obchodzimy rocznicę tego wydarzenia.
Order Polonia Restituta to jedno z najstarszych polskich odznaczeń państwowych. Przyznaje się je za szczególne osiągnięcia naukowe, gospodarcze czy kulturalne. Brazylijski działacz otrzymał wyróżnienie z rąk Tomasza Rzyskiego, Ministra Spraw Społecznych Rządu RP na uchodźstwie. Uroczystość odbyła się w hotelu Othon Palace w Sao Paulo, a uczestniczyli w niej przedstawiciele narodów podbitych przez komunizm i reprezentanci założonej przez Brazylijczyka organizacji TFP.
Wesprzyj nas już teraz!
Podczas nałożenia orderu minister Tomasz Rzyski stwierdził, że brazylijski działacz zasłużył nań jako przywódca antykomunistyczny, znany pisarz i publicysta, wzorowy katolik i obrońca wolnej Polski. Dziękując za przyznane wyróżnienie, brazylijski działacz wyraził nadzieję na odzyskanie przez Polskę wolności. Podkreślił, że Polska może zostać rzucona na ziemię, jednak nie zginie, lecz powstanie ponownie [pliniocorreadeoliveira.info].
Życie w służbie Christianitas
Plinio Corrêa de Oliveira przyszedł na świat w 1908 roku w Sao Paulo. W wieku 20 lat wstąpił do Sodalicji Mariańskiej w Sao Paulo i szybko objął jej przywództwo. Z kolei w wieku 24 lat uzyskał mandat do brazylijskiego parlamentu jako najmłodszy Brazylijczyk w historii. Służył także jako przywódca Akcji Katolickiej i redaktor naczelny katolickiego pisma „Legionario”. Po opublikowaniu przez niego odważnej książki potępiającej tendencje progresywistyczne w Kościele „W obronie Akcji Katolickiej” utracił poparcie części duchowieństwa. W efekcie musiał przestać pełnić funkcję szefa Akcji Katolickiej (w 1944 roku). Trzy lata później stracił też stanowisko redaktora naczelnego katolickiego pisma „Legionario”.
Sprzeciwiał się próbom pożenienia komunizmu z Kościołem, podejmowanych przez zwolenników szerzącej się wśród brazylijskich biskupów teologii wyzwolenia. W tym właśnie celu w 1960 roku założył Brazylijskie Stowarzyszenie Obrony Tradycji Wolności i Własności (TFP). Podczas Soboru Watykańskiego II (1962-65) przebywał w Rzymie, gdzie wspomagał konserwatywnych hierarchów z Coetus Internationalis Patrum.
Do śmierci pełnił funkcję prezesa TFP, której bliźniacze organizacje rozwinęły się w całej Ameryce Łacińskiej i na świecie. W Polsce do tej rodziny organizacji zrzeszających świeckich katolików i konserwatystów należą Stowarzyszenie i Instytut Księdza Piotra Skargi.
Brazylijczyk pozostawił po sobie około 2500 artykułów i 17 książek. Najważniejsze z nich to „Rewolucja i Kontrrewolucja”, „Tubylczy trybalizm, komunistyczny ideał misyjny dla Brazylii XXI stulecia”, „Szlachta i analogiczne elity tradycyjne w alokucjach Piusa XII do patrycjatu i szlachty rzymskiej”, „Niedostrzegalna przemiana ideologiczna a dialog” (o zmianach komunistycznych metod propagandy).
Tradycja, Rodzina, Własność
Ujmowanie misji TFP jako działalności wyłącznie antykomunistycznej byłoby pewnym uproszczeniem. Plinio Corrêa de Oliveira w oparciu o encykliki papieskie i myśl świeckich obrońców tradycji przekonywał, że komunizm stanowi element szerszego procesu rewolucyjnego. W jego skład wchodziły także reformacja, rewolucja francuska oraz rewolta obyczajowa 68. Wszystkie te przejawy buntu przeciw cywilizacji chrześcijańskiej napędzają dwie grzeszne namiętności: pychę i zmysłowość.
Cechą charakterystyczną myśli Plinio Corrêa de Oliveira jest nacisk na powiązanie doktryny i mentalności katolickiej z wszystkimi aspektami życia. Odbudowa cywilizacji chrześcijańskiej nie ogranicza się do murów Kościoła, lecz obejmuje także społeczeństwo świeckie. Także tu jednak nie wystarcza naprawa ustroju państwowego i ekonomii. Nawet istotniejsze są bowiem kultura czy sztuka.
Szczególny nacisk profesor Plinio Corrêa de Oliveira kładł na obronę tradycji, rodziny i własności. Ukazywał niezwykłe powiązania istniejące między nimi. We własności prywatnej dostrzegał odbicie porządku miłości, ordo caritatis nakazujący rodzicom miłować dzieci w szczególny sposób i pragnąć dla nich wszelkich dóbr – także tych społecznych. Podkreślał, że pragnienie dziedzictwa jest wczepione w naturę ludzką, a jego zaprzeczanie równa się negacji rodziny. „Dziedziczenie to instytucja, w której rodzina i własność łączą się” – podkreślał.
Z kolei przez tradycję w rodzinie przekazywana jest jednak nie tylko własność materialna, lecz również zwyczaje, zdolności, unikalne cechy danych rodów. Te są rozwijane i doskonalone przez pokolenia, z korzyścią dla całego społeczeństwa. Często chodzi tu o specyficzne zawody doskonalone przez pokolenia w ramach jednej rodziny – na przykład cukierników czy muzyków. Do tej ostatniej należał właśnie Wolfgang Amadeus Mozart. Jego zdolności stanowiły skutek dziedzictwa, spadku otrzymanego po przeszłych pokoleniach.
W dobie szerzącej się degeneracji obyczajowej i kwitnących fałszywych alternatyw myśl i działalność Plinio Corrêa de Oliveira pozostaje trwałym punktem odniesienia – także dla polskiego katolika.
Źródła: pliniocorreadeoliveira.info / legitymizm.org / revolvy.com
Marcin Jendrzejczak
Zachęcamy także do zapoznania się z innymi artykułami poświęconymi myśli profesora Plinio Corrêa de Oliveira:
Krzyżowiec kontra katolik otwarty
Plinio Correa de Oliveira we wspomnieniach
Zachęcamy do nabycia nowej książki pióra Mathiasa von Gersdorfa „Droga kontrrewolucjonisty”:
oraz do nabycia klasyki klasyk „Rewolucja i kontrrewolucja”:
