Celem ostatecznym człowieka jest zdobycie pełnego i całkowitego szczęścia. Polega ono na zaspokojeniu wszystkich potrzeb i pragnień człowieka. Gdy człowiek zdobędzie taki przedmiot czyli dobro, które zaspokoi w całości wszystkie jego potrzeby i pragnienia, będzie się czuł zupełnie szczęśliwym i nie będzie już niczego pragnął.
Dobro, które może człowieka całkowicie uszczęśliwić, musi być:
1) doskonałe (bez żadnych braków),
2) wszechstronne (zdolne zaspokoić wszystkie potrzeby i pragnienia człowieka),
3) dostępne dla wszystkich, gdyż wszyscy pragną całkowitego szczęścia,
4) trwałe, ażeby obawa utraty nie mąciła mu tego szczęścia.
Żadne spośród dóbr doczesnych nie może zapewnić człowiekowi całkowitego szczęścia. Ani dobra materialne, jak bogactwa, dostatki, ani dobra duchowe, jak wiedza, sława i cnota, nie mogą dać człowiekowi tego szczęścia, bo żadne z nich nie spełnia wymienionych wyżej warunków. Najwięcej danych do uszczęśliwienia człowieka posiada cnota, dlatego ludzie prawdziwie cnotliwi, święci, czuli się i czują stosunkowo najszczęśliwszymi.
Wesprzyj nas już teraz!
Pełne szczęście może dać człowiekowi jedynie posiadanie dobra nieskończonego, które zaspokoi wszystkie jego potrzeby i pragnienia. Takim dobrem jest wyłącznie dobro nieskończone, tj. Pan Bóg, dlatego jest i powinien On być głównym celem wszystkich dążeń i zabiegów ludzkich. Posiądziemy zaś Boga, gdy wypełnimy Jego wolę i oddamy Mu należną chwałę.
Z tego wynika, że zarówno wypełnienie woli Bożej i chwała Boża jak i szczęście człowieka są jego celem najwyższym. Cele te są tak ze sobą związane, że jednego bez drugiego osiągnąć nie można i że dążąc do jednego, osiągamy tym samym drugi.
Zdążamy do Boga przez czyny dobre, odwracamy się od Niego przez uczynki złe. Miara, według której oceniamy wartość naszych czynów, nazywa się normą moralności. Uczynki zgodne z tą normą są dobre, te zaś, które się jej sprzeciwiają, są złe.
Ks. Franciszek Madeja, Nauka Religii Katolickiej, Krótki zarys etyki katolickiej, Kraków 1941, s. 4-5.
