95. lat temu, 16 kwietnia 1927 r., w Wielką Sobotę, urodził się i został ochrzczony Benedykt XVI. Jako następca Jana Pawła II kierował Kościołem katolickim od 19 kwietnia 2005 aż do swojego zaskakującego ustąpienia w 2013. Był 265. papieżem. Przybrał imię Benedykta nawiązując do „papieża pokoju” Benedykta XV oraz patrona Europy i założyciela zakonu benedyktynów, św. Benedykta z Nursji. Był też pierwszym Niemcem na tym urzędzie od czasów Wiktora II (1055-57). Przed wyborem na następcę św. Piotra w latach 1983-2005 pełnił jeden z najwyższych urzędów watykańskich prefekta Kongregacji Nauki Wiary.
Benedykt XVI urodził się w Wielką Sobotę 16 kwietnia 1927 w górno-bawarskim Marktl am Inn. Kilka godzin po przyjściu na świat noworodka ochrzcił w miejscowym kościele św. Oswalda ks. Josef Stang. „Fakt, że byłem pierwszym ochrzczonym w nowej wodzie, uważano za szczególny znak”, wspominał przyszły papież po latach w swojej autobiografii . Podkreślał, że zawsze z wdzięcznością myśli o tym, iż od początku był „zanurzony w tajemnicy Wielkanocy”.
Jego ojciec był żandarmem a matka gospodynią domową. Dzieciństwo i młodość spędził głownie w Traunstein. W 1943 r. J. Ratzinger został wcielony do wojska jako pomocnik w artylerii przeciwlotniczej, później trafił do służby pracy Rzeszy przy budowie południowo-wschodniego wału obronnego, ostatecznie służył w jednostce obrony. Tuż przed kapitulacją hitlerowskich Niemiec opuścił koszary i powrócił do Traunstein. W 1945 r. na krótko trafił do amerykańskiego obozu jenieckiego w Neu-Ulm, z którego został zwolniony 19 czerwca 1945 r.
Wesprzyj nas już teraz!
W 1946 r. zdał maturę i wstąpił do seminarium duchownego. Studia teologiczne odbywał we Fryzyndze i Monachium. Wspólnie ze swoim bratem Georgiem 29. czerwca 1951 w katedrze we Fryzyndze przyjął święcenia kapłańskie. W 1953 r. zdobył stopień doktora pracą o św. Augustynie, zatytułowaną „Lud i Dom Boży w nauce św. Augustyna o Kościele” i został wykładowcą dogmatyki i teologii fundamentalnej we Fryzyndze, gdzie cztery lata później habilitował się na podstawie rozprawy pt. „Teologia dziejów u św. Bonawentury” i został profesorem kolegium.
W latach 1959-63 pracował jako profesor w Bonn a później w Münster. Podczas Soboru Watykańskiego II ks. prof. Ratzinger był teologicznym doradcą kard. Josefa Fringsa, arcybiskupa Kolonii i przewodniczącego episkopatu RFN. Zajmował również ważne stanowiska w episkopacie Niemiec i w Międzynarodowej Komisji Teologicznej w Watykanie.
Lata 1966-69 to profesura teologii dogmatycznej w Tybindze. Na podstawie wykładów dla studentów wszystkich fakultetów w 1968 powstała jedna z najbardziej znanych książek Josepha Ratzingera pt. „Wprowadzenie w chrześcijaństwo”. Od 1969 do 1977 przyszły papież piastował funkcję wicerektora Uniwersytetu w Ratyzbonie, gdzie również wykładał dogmatykę.
25 marca 1977 r. Paweł VI mianował ks. Ratzingera arcybiskupem Monachium i Fryzyngi. Nominat przybrał na zawołanie biskupie słowa „Współpracownicy Prawdy”. Sakrę przyjął 28 maja z rąk biskupa Würzburga Josefa Stangla, a 27 czerwca w wieku 50 lat został kardynałem.
W 1981 r. Jan Paweł II powołał kard. Ratzingera na stanowisko prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Już w pierwszych latach pełnienia tej funkcji papież- senior zmierzył się z heretycką teologią wyzwolenia i jej zwolennikami, m.in. z ks. Gustavo Gutierrezem z Peru (1983) oraz z braćmi Clodovisem i Leonardo Boffami z Brazylii (1984/85). W kwietniu 1986 r. ukazała się „Instrukcja o niektórych aspektach teologii wyzwolenia”.
W 1986 r. Jan Paweł II mianował kard. Ratzingera przewodniczącym Komitetu ds. opracowania nowego Katechizmu Kościoła Katolickiego, który został wydany w 1992 r.
W 2002 r. kard. Ratzinger został dziekanem Kolegium Kardynalskiego. Sprawując tę funkcję przewodniczył 8 kwietnia 2005 uroczystościom pogrzebowym Jana Pawła II i zwołał kardynałów na konklawe, które jego samego obrało papieżem. Przybrał imię Benedykta XVI. 24 kwietnia miała miejsce inauguracja jego pontyfikatu. Jako papież chciał po dynamicznych i burzliwych latach pontyfikatu Jana Pawła II wyprowadzić Kościół na spokojniejsze wody. Za główny cel postawił sobie pogłębienie przełomowych elementów dzieła Karola Wojtyły, jego teologicznego dopracowania i ugruntowania.
Benedyktowi XVI bardzo szybko udało się wyjść z cienia swojego poprzednika. W swoim pontyfikacie inaczej rozkładał akcenty zwłaszcza w debacie na temat spuścizny Soboru Watykańskiego II. Podkreślał, że nowe idee muszą być wplecione w tkankę Kościoła i jego tradycję. Sobór nie jest dla Benedykta XVI jakimś wielkim przełomem ale etapem w dwu tysiącletniej historii Kościoła. Stąd jego wysiłki na rzecz pojednania z tradycjonalistami spod znaku bp Marcela Lefebvra. Jednym z kroków w tym kierunku było zniesienie ograniczenia dotyczącego korzystania z tradycyjnego Mszału, co ułatwiło sprawowanie Mszy św. w rycie trydenckim.
KAI/ oprac. FA
