Święty Jan Ewangelista to jeden z najważniejszych członków kolegium apostolskiego. Dla Jezusa był szczególnie bliskim uczniem. Święty Jan jest autorem kluczowych dzieł chrześcijaństwa – czwartej Ewangelii oraz Apokalipsy. Wspominamy go 27 grudnia.
1.Świadek największych Bożych tajemnic
Jan był rybakiem, tak jak jego brat Jakub. Ich matką była Salome, a ojcem Zebedeusz. Jan i Jakub zostali najbliższymi uczniami Chrystusa. Jan należał do grupy apostołów, których Jezus wprowadził w największe tajemnice. Tylko Piotr, Jakub i Jan byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia Pańskiego na górze Tabor oraz modlitwie w Getsemani. Na krótko przed Paschą, gdy Pan Jezus wybiera dwóch uczniów, aby ich posłać celem przygotowania sali do Wieczerzy, właśnie jemu i Piotrowi powierza to ważne zadanie.
Wesprzyj nas już teraz!
2.Syn gromu
Chrystus – Jana i Jakuba nazwał „synami gromu”, co zwykle łączy się z ich porywczym charakterem. Pragnęli, aby pioruny spaliły wieś, która nie chciała przyjąć Jezusa. Grom może jednak też oznaczać coś innego. Żydzi wierzyli, że grom jest to głos Boga. Więc „synowie gromu” można też rozumieć jako przemawiający z wielką, Bożą mocą.
3.Potknięcie
Choć Jan był umiłowanym uczniem Jezusa, który jako jedyny z apostołów stał z Matką Bożą pod krzyżem, to jednak zdarzały mu się też „wpadki”. Jedną z nich była opisana w Ewangelii scena, kiedy Salome podeszła do Chrystusa i prosiła Go, w imieniu swoich synów, o zaszczytne miejsca „po Jego lewej i prawej stronie” w przyszłym ziemskim królestwie Izraela. Jezus upomniał ich wówczas „Nie wiecie o co prosicie”. Inni apostołowie byli słusznie oburzeni tą próbą załatwienia sobie „wysokich stołków” przez Jana i Jakuba.
4.Wierny towarzysz pierwszego papieża
W Dziejach Apostolskich św. Jan występuje jako nieodłączny towarzysz św. Piotra. Obaj idą do świątyni żydowskiej na modlitwę i dokonują u jej wejścia cudu uzdrowienia paralityka. Razem stają przed Sanhedrynem, aby świadczyć o własnej wierze w Jezusa Chrystusa. Jan wspólnie z Piotrem zostaje posłany przez Kościół jerozolimski, aby umocnić tych, którzy w Samarii przyjęli Ewangelię, modląc się nad nimi, aby otrzymali Ducha Świętego. W szczególności trzeba przypomnieć to, co Jan razem z Piotrem stwierdza przed Sanhedrynem, który poddał ich procesowi: „My nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli”
5.Ojciec wielu kościołów
Jan przebywał przez wiele lat w Jerozolimie, potem w Samarii, następnie w Efezie. Tam też napisał Ewangelię i trzy listy apostolskie. Wynika z nich, że jako starzec kierował niektórymi gminami chrześcijańskimi w Małej Azji. Z Apokalipsy natomiast dowiadujemy się, że były to konkretnie – Efez, Smyrna, Pergamon, Tiatyra, Sardes, Filadelfia i Laodycea.
6.Ewangelia Jana dla zaawansowanych
Blisko 92 procent treści zawartej w Ewangelii św. Jana nie powtarza się w żadnej innej Ewangelii. Jest tak zapewne dlatego, że odbiorcy, których Jan miał na myśli — członkowie Kościoła, którzy rozumieli, kim był Jezus Chrystus — znacznie różnili się od odbiorców (narody pogańskie) do których pisali Mateusz, Marek i Łukasz. Z siedmiu cudów, o których pisał Jan, pięć nie jest zapisanych w pozostałych Ewangeliach. Podczas gdy Mateusz, Marek i Łukasz przedstawili znaczną część posługi Jezusa w Galilei, Jan zapisał wiele wydarzeń, które miały miejsce w Judei. Ewangelia Jana jest bogata w doktrynę, a niektóre z głównych tematów w niej poruszanych cechuje wielka głębia spojrzenia – boskość Jezusa Chrystusa jako Syna Boga, Zadośćuczynienie Chrystusa, życie wieczne, Duch Święty, potrzeba narodzenia się na nowo, ważność miłowania bliźnich oraz znaczenie wiary w Zbawiciela.
7.Apokalipsa
Za cesarza Domicjana (81-96) św. Jan został zesłany na wyspę Patmos na Morzu Egejskim. Tam, według świadectwa jego samego, znajdował się jako zesłaniec „z powodu słowa Bożego i świadectwa Jezusa”. Właśnie na Patmos, doznawszy „zachwycenia w dzień Pański”, Jan miał jedno z wielkich widzeń i usłyszał nadzwyczajne przesłania, które będą miały niemały wpływ na historię Kościoła i całą chrześcijańską kulturę. Tak powstała Apokalipsa św. Jana.
8.Zmarł śmiercią naturalną
Po śmierci cesarza Domicjana Jan Apostoł powrócił do Efezu i tutaj, za panowania Trajana (98 – 117), zakończył życie jako prawie stuletni starzec. Potwierdzają to św. Ireneusz i Polikrates, biskup Efezu (ok. 190 r.). Jako więc jedyny z Apostołów zmarł śmiercią naturalną. W Efezie cesarz Justynian w VI wieku polecił zbudować na jego cześć wielką bazylikę, której imponujące ruiny pozostają do dzisiaj. Właśnie na Wschodzie cieszył się on, i do dzisiaj się cieszy, wielką czcią. W ikonografii bizantyjskiej często jest przedstawiany w podeszłym wieku, w akcie głębokiej kontemplacji, jakby w postawie kogoś, kto zachęca do milczenia.
9.Orli wzrok Jana
Jan jest patronem Albanii i Azji Mniejszej, a także aptekarzy, zawodów związanych z pisaniem i przepisywaniem. W ikonografii św. Jan przedstawiany jest jako stary Apostoł, czasami jako młodzieniec w tunice i płaszczu, rzadko jako rybak. Symbolizuje go orzeł, bo ze wszystkich stworzeń tylko orzeł potrafi patrzeć prosto w słońce, bez oślepienia się. Właśnie ze wszystkich pisarzy Nowego Testamentu Ewangelista Jan ma najbardziej przenikliwe spojrzenie, rozróżniające odwieczne tajemnice, odwieczne prawdy, przenikające umysł Boży. Dlatego prawdą jest, że dla wielu ludzi Ewangelia Jana jest księgą, przez którą czują się bliżej Boga i Jezusa Chrystusa, aniżeli przez jakąkolwiek inną księgę na świecie.
Źródła – brewiarz.pl, ”Święci na każdy dzień”, l24.lt
Adam Białous
