Instytut Ordo Iuris opublikował nowy raport pod tytułem „Podstawy sprzeciwu wobec koncepcji Centrów Integracji Cudzoziemców. Odpowiedzialna polityka migracyjna wymaga selekcji, deportacji i asymilacji”. Raport przedstawia zarys koncepcji Centrów Integracji Cudzoziemców według „Wytycznych” rządu Donalda Tuska z 2024 r. oraz główne zarzuty wobec tej koncepcji, a także formy dotychczasowego sprzeciwu polskiego społeczeństwa wobec CIC i ich owoce.
Raport określa trzy główne zarzuty wobec rządowej koncepcji CIC: (1) brak uregulowania na poziomie ustawowym, (2) promowanie destrukcyjnej ideologii multikulturalizmu, włącznie z zatrudnianiem cudzoziemców w polskich służbach mundurowych, (3) wspieranie integracji jako jedynego dopuszczonego modelu akulturacji, podczas gdy modelem preferowanym przez państwo narodowe powinna być przede wszystkim asymilacja – poprzedzona selekcją i deportacją.
W publikacji wskazano konkretne propozycje działań, jakie mogą podjąć wobec CIC Polacy na szczeblu lokalnym – bowiem tylko szerokie i komplementarne zaangażowanie obywateli daje szansę na zmianę polityki migracyjnej państwa polskiego.
Wesprzyj nas już teraz!
W środę 17 września Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris opublikował swój nowy raport pod tytułem „Podstawy sprzeciwu wobec koncepcji Centrów Integracji Cudzoziemców. Odpowiedzialna polityka migracyjna wymaga selekcji, deportacji i asymilacji”. Ten 66-stronicowy dokument poświęcony jest koncepcji Centrów Integracji Cudzoziemców (CIC) – która w swojej obecnej postaci opiera się na „Wytycznych funkcjonowania” opublikowanych przez rząd Donalda Tuska (Departament Funduszy Europejskich Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji) 29 marca 2024 r. – oraz niezwykle szerokiemu sprzeciwowi społecznemu Polaków wobec tej koncepcji. Sprzeciw ten jest elementem ogólnej niezgody na politykę migracyjną opartą na akceptowaniu masowych migracji, w szczególności przybyszów z krajów odległych kulturowo od Polski. Wymowną oznaką skali tego oporu jest fakt, że w związku z CIC zostały złożone w Sejmie aż 33 interpelacje poselskie oraz dwa zapytania poselskie, a w Parlamencie Europejskim złożono również pytanie poselskie. Swoje uchwały lub stanowiska w sprawie CIC podjęły także organy stanowiące co najmniej 22 jednostek samorządu terytorialnego.
Rozdział pierwszy raportu opisuje podstawy koncepcji CIC. Wskazano w nim projekty poprzedzające koncepcję CIC, czerpiące inspirację z założeń unijnego Funduszu Azylu, Migracji i Integracji (FAMI) funkcjonującego na podstawie rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) z 16 kwietnia 2014 r. oraz z 7 lipca 2021 r. Następnie opisano obecnie wdrażaną postać tej koncepcji funkcjonującą na podstawie wspomnianych „Wytycznych” z 2024 r. Wyróżniono najbardziej kontrowersyjne postulaty wynikające z tej koncepcji: legalizację pobytu cudzoziemców przebywających w Polsce nielegalnie, utworzenie CIC w 49 miejscowościach w Polsce – każdym byłym mieście wojewódzkim, zatrudnianie migrantów w służbach mundurowych, obowiązkowy udział organizacji pozarządowych w procesie integracji, przekształcenie Polski w społeczeństwo wielokulturowe, wprowadzenie „innych dodatkowych usług – nieobjętych wsparciem FAMI” (w tym m.in.: wsparcie asystentów osobistych, wsparcie materialne, finansowanie wizyt lekarskich, doradztwo zawodowe, bezpłatne tłumaczenia pisemne) oraz wykluczenie asymilacji na rzecz integracji jako wyłącznie preferowanej formy akulturacji – „ostatecznym celem jest partycypacja społeczna, w której migrant wpływa na społeczeństwo przyjmujące na równych zasadach”.
W rozdziale drugim przedstawiono trzy podstawowe zarzuty wobec koncepcji CIC w kształcie wynikającym z „Wytycznych”, które to zarzuty czynią forsowaną koncepcję nieakceptowalną z republikańskiego i narodowego punktu widzenia, a w związku z tym – wymagającą gruntownych korekt i kompleksowych konsultacji społecznych. Pierwszym formalnym zarzutem wobec koncepcji jest fakt, że nie została uregulowana ustawowo. Drugi, materialny zarzut wobec koncepcji opiera się na fakcie, że uderza ona w zasadę jednolitości kulturowej, która jest podstawą państwa narodowego; w miejsce tej zasady w „Wytycznych” wprost propagowany jest multikulturalizm, który zakłada dążenie do dekonstrukcji kultury narodowej i takich działań jak zatrudnianie cudzoziemców w polskich służbach mundurowych. Trzecim zarzutem wobec koncepcji CIC jest wyrażone przez autorów „Wytycznych” oparcie jej na multikulturalistycznie rozumianej integracji jako jedynym wspieranym przez rząd modelu akulturacji, podczas gdy modelem preferowanym przez państwo narodowe powinna być przede wszystkim asymilacja – poprzedzona selekcją imigrantów i deportacją niechcianych imigrantów.
Rozdział trzeci zawiera natomiast przegląd dotychczasowych form sprzeciwu wobec koncepcji CIC: interpelacji i zapytań poselskich, uchwał organów prawodawczych poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego, ogólnopolskiej inicjatywy referendalnej, a także przykłady skutecznego, oddolnego sprzeciwu obywateli wobec koncepcji CIC, który zaowocował częściowym lub całościowym wycofaniem się z udziału w realizacji tego projektu przez takie województwa, jak: kujawsko-pomorskie, łódzkie, małopolskie, mazowieckie, podkarpackie, a także zachodniopomorskie. W rozdziale tym wskazano również szereg przykładowych instrumentów prawnych, w jakie polskie ustawodawstwo wyposaża mieszkańców poszczególnych gmin, powiatów i województw, z których mogą oni skorzystać w celu wyrażenia swojego sprzeciwu wobec koncepcji CIC. Instrumentami tymi są: petycja, obywatelska inicjatywa uchwałodawcza, konsultacje społeczne, referendum lokalne, zgromadzenie publiczne.
Nowy raport stanowi kontynuację dotychczasowych działań analitycznych Instytutu Ordo Iuris poświęconych zagadnieniom masowych migracji i ich wpływu na strukturę społeczną państw i narodów.
Cały raport na stronie Instytutu Ordo Iuris – tutaj.
Pach
