„Zmiana czasu dwa razy w roku nie ma już sensu” – podkreśla premier Hiszpanii Pedro Sánchez, który ma naciskać na Komisję Europejską, by zniosła sezonową zmianę czasu w Unii Europejskiej.
Hiszpański polityk miał zaproponować na posiedzeniu Rady ds. Energii zakończenie tej praktyki, która szkodzi zdrowiu i życiu mieszkańców Europy, zakłócając rytm biologiczny i powodując problemy ze snem. Ponadto, nie ma dowodów naukowych na to, że zmiana czasu przynosi znaczne oszczędności energii.
Podobne opinie, jak w Hiszpanii, panują w całej Europie. Zdecydowana większość obywateli chce zakończenia unijnej praktyki zmiany czasu.
Wesprzyj nas już teraz!
W związku z napływem licznych petycji obywatelskich, w lutym 2018 r. Parlament Europejski zwrócił się do Komisji Europejskiej z wnioskiem o przegląd dyrektywy w sprawie czasu letniego i zaproponowanie jej nowelizacji.
We wrześniu tego samego roku w swoim orędziu o stanie Unii, ówczesny przewodniczący Komisji Europejskiej Jean-Claude Juncker zaproponował zakończenie sezonowych zmian czasu. Propozycję tę wsparł były przewodniczący Rady Europejskiej Charles Michel, ale nie udało się uzyskać dla niej większości głosów w Radzie UE.
Europosłowie podczas tegorocznej debaty plenarnej 23 października mają zwrócić się do Komisji Europejskiej i duńskiej Rady Prezydencji UE z pytaniem, dlaczego nie ma postępów w tej sprawie i jakie środki zamierzają przedsięwziąć, aby rozwiązać obecną sytuację. Rozważane jest pozostawienie wyłącznie czasu letniego lub czasu zimowego. Na przykład kraje nordyckie, handlowcy, rolnicy, branża turystyczna opowiadają się za utrzymania czasu letniego.
Zmianę czasu zawdzięczamy unijnej dyrektywie z 1980 r., gdy UE po raz pierwszy ujednoliciła przepisy dotyczące czasu letniego w ramach jednolitego rynku. Zgodnie z nią wszystkie państwa członkowskie mają obowiązek przesunięcia zegarków o godzinę do przodu w ostatnią niedzielę marca i godzinę do tyłu w ostatnią niedzielę października.
W UE obowiązują trzy strefy czasowe: czas zachodnioeuropejski, który obejmuje Irlandię i Portugalię, czas środkowoeuropejski, obowiązujący w 17 państwach członkowskich, w tym w Polsce i czas wschodnioeuropejski, który jest stosowany w Bułgarii, na Cyprze, w Estonii, Finlandii, Grecji, na Łotwie, Litwie i w Rumunii.
Zanim jednak pojawiła się dyrektywa unijna, po raz pierwszy sezonowe zmiany czasu wprowadzono w Europie podczas I wojny światowej. Motywowano to koniecznością oszczędzania energii. Przesunięcie zegarków do przodu w miesiącach letnich miało pozwolić państwom lepiej wykorzystać naturalne światło dzienne wieczorami i zmniejszyć zapotrzebowanie na sztuczne oświetlenie.
Pionierami w tym zakresie byli Niemcy i Austro-Węgry (1916 r.). W ich ślady szybko poszły Wielka Brytania i Stany Zjednoczone, kierując się podobnymi względami oszczędności energii.
Po jej zakończeniu zrezygnowano z tej metody. Ponownie do niej wrócono w czasie II wojny światowej, potem w czasie kryzysów energetycznych lat 70 ub. wieku.
Źródło: brusselsignals.eu
AS
