Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.
Zacytowany powyżej fragment z Ewangelii św. Mateusza nie jest jedynym mówiącym o opiece aniołów nad ludźmi. Wzmianki o tym znajdujemy wielokrotnie zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie. Według Biblii aniołowie nie tylko opiekują się nami na co dzień, ale także modlą się za nas do Boga.
Aniołowie byli obecni w nauczaniu Kościoła już od pierwszych wieków w dziełach wybitnych myślicieli chrześcijańskich. Naukę o Aniołach Stróżach spotykamy już w pismach św. Cypriana (zm. 258), który nazywa aniołów naszymi przyjaciółmi. Św. Bazyli (zm. 379) widzi w nich naszych pedagogów i przyjaciół. Św. Ambroży (zm. 397) uważa ich za naszych pomocników. Św. Hieronim (zm. ok. 420) twierdzi: „Tak wielka jest godność duszy, że każda ma ku obronie Anioła Stróża”. Św. Bazyli idzie dalej, gdy pisze: „Niektórzy między aniołami są przełożonymi nad narodami, inni zaś dodani każdemu z wiernych”. Podobnie pisze św. Augustyn (zm. 430): „Wielkim jest staranie, jakie ma Pan Bóg o ludzi. Wielką nam miłość okazał przez to, że ustanowił aniołów, aby nas strzegli”.
Wśród świętych, którzy wyróżniali się szczególnym nabożeństwem do Aniołów Stróżów, należałoby wymienić: św. Cecylię (+ w. III), św. Franciszkę Rzymiankę (zm. 1440) i bł. Dalmacjusza, dominikanina z Gerony (zm. 1341), którzy mieli szczęście często przestawać ze swoim Aniołem Stróżem, jak głoszą ich żywoty; św. Stanisława Kostkę, naszego rodaka, patrona Polski, który z rąk anioła miał otrzymać cudownie Komunię świętą, gdy był w drodze do Dyllingen; św. Franciszka Salezego, który miał zwyczaj pozdrawiać Anioła Stróża w każdej miejscowości, do której przybywał; oraz św. Jana Bosko, którego Anioł Stróż kilka razy uratował od niechybnej śmierci w czasie czynionych na niego zamachów, kiedy posyłał mu tajemniczego psa ku obronie.
Aniołom oddawano cześć już w liturgii starochrześcijańskiej, jednak osobne święto Aniołów Stróżów pojawiło się dopiero w XV w. na Półwyspie Iberyjskim oraz we Francji. W roku 1608 Paweł V pozwolił obchodzić to święto w pierwszy dzień zwykły po św. Michale. Na stałe do kalendarza liturgicznego dla całego Kościoła wprowadził je Klemens X w roku 1670.
Źródło: brewiarz.pl
