Podczas niedzielnej Mszy św. inaugurującej XIII Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów Ojciec Święty Benedykt XVI ogłosił także Doktorami Kościoła świętego Jana z Avili i św. Hildegardę z Bingen.
Na początku Eucharystii sprawowanej na placu św. Piotra odśpiewano litanię do Wszystkich Świętych. Następnie prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych poprosił papieża o zaliczenie do grona Doktorów Kościoła świętego Jana z Avili i św. Hildegardę z Bingen. Po wysłuchaniu życiorysów obydwojga świętych Benedykt XVI ogłosił ich Doktorami Kościoła.
Krótkie życiorysy nowych doktorów Kościoła.
Wesprzyj nas już teraz!
Św. Jan z Ávili (po hiszp.: Juan de Ávila) urodził się 6 stycznia 1499 lub 1500 w Almodóvar del Campo w prowincji Ciudad Real (środkowa Hiszpania) w rodzinie szlacheckiej o korzeniach żydowskich.
Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Salamance, ale przerwał je po IV kursie, gdy przeżył głębokie nawrócenie. Zapragnął zostać kapłanem i wyjechać na misje do nowo odkrytych „Indii”, czyli Ameryki. Przeniósł się więc na studia teologiczne i filozoficzne do Alcalá de Henares. W tym czasie zmarli jego rodzice. W 1525 (lub 1526) przyjął święcenia kapłańskie, a aby uświetnić ten obrzęd, na przyjęcie z okazji swej Mszy prymicyjnej w kościele, w którym spoczęli jego rodzice, zaprosił 12 ubogich, po czym sprzedał swą część spadku i rozdał wszystko potrzebującym.
W rok po święceniach, mając prawie trzydzieści lat, zamierzał udać się do Meksyku jako misjonarz, ale jego zdolności kaznodziejskie sprawiły, że biskup Sewilli zatrzymał go u siebie i powierzył mu zadanie zorganizowania misji ludowych w Andaluzji, aby ożywić wiarę w tej diecezji. Wkrótce potem sława młodego stażem kapłana dotarła na kastylijski dwór królewski, który poprosił go o wygłoszenie homilii na pogrzebie królowej Elżbiety (Izabeli) Portugalskiej, żony Karola V Habsburga, 17 maja 1538 w Grenadzie. Sugestywne słowa ks. Jana spowodowały głębokie nawrócenie i podjęcie decyzji o wstąpieniu do jezuitów św. Franciszka Borgiasza, który był do tego czasu markizem de Lombay i wicekrólem Katalonii.
Przyszły święty prowadził odtąd bardzo intensywne życie jako kaznodzieja i rekolekcjonista, przemierzając z naukami i kazaniami niemal cały Półwysep Pirenejski. Był przyjacielem i doradcą wielkich świętych swoich czasów: Teresy od Jezusa, Jana od Krzyża, Ignacego Loyoli, Franciszka Borgiasza, Tomasza z Villanueva, Piotra z Alcántary i wielu innych. Prowadził intensywne życie duchowe, skupione zwłaszcza na modlitwie, kaznodziejstwie i formacji kandydatów do kapłaństwa. Bardzo przychylnie odnosił się do powstałego wówczas Towarzystwa Jezusowego oraz wspierał jego rozwój w Hiszpanii. Popierał też reformę zakonu karmelitańskiego, jaką przeprowadzała św. Teresa z Ávili. Przyczynił się też do powstania bonifratrów, przyjaźnił się bowiem ze św. Janem Cidade (Jan Boży).
To sile jego kazań zawdzięczali swe nawrócenia tacy wybitni święci, jak wspomniani Franciszek Borgiasz i Jan Boży (20 stycznia 1532), najwięcej jednak korzystali zwykli ludzie dzięki jego trosce o nich i zakładaniu kolegiów, w których kształciły się dzieci i młodzież. Napisał wiele dzieł, głównie o charakterze teologicznym i moralnym, bardzo popularnych w drugiej połowie XVII wieku i tłumaczonych na różne języki europejskie. Prowadził też rozległą korespondencję, pozostawiając po sobie obfitą liczbę listów.
Ale spotykały go też trudności. Wielokrotnie oskarżano go o przynależność do tzw. oświeconych, hiszp. alumbrados. Spędził nawet miesiąc w więzieniu za rzekome sprzyjanie luteranom.
Zmarł 10 maja 1569 w Montilla koło Kordowy w opinii świętości jako gorliwy, kapłan, mistyk, asceta, kaznodzieja, teolog, nazywany apostołem Andaluzji.
Beatyfikował go 4 kwietnia 1894 Leon XIII, a kanonizował 31 maja 1970 Paweł VI. Wspomnienie liturgiczne tego świętego przypada 10 maja, w dniu jego śmierci, czyli narodzin dla nieba. W 1946 Pius XII ogłosił bł. Jana z Ávili, na prośbę episkopatu Hiszpanii, patronem Andaluzji, a w 6 lat później – tamtejszego duchowieństwa diecezjalnego.
Św. Hildegarda z Bingen (po niem.: Hildegard von Bingen) urodziła się 16 września 1098 w Rupertsbergu koło Bingen nad Renem (dziś Hesja) jako 10 dziecko w średniozamożnej rodzinie szlachty frankońskiej Hildeberta i Mechthyldy z Bermersheimu. Była pustelnicą i benedyktynką, wizjonerką, mistyczką, kompozytorką, uzdrowicielką, stosującą sposoby leczenia, które jeszcze dziś budzą uznanie i podziw, a nawet naśladownictwo.
Już w wieku 3 lat doświadczyła pierwszej wizji. Gdy miała 8 lat, zgodnie z ówczesnym zwyczajem tzw. dziesięciny, jako 10 dziecko w rodzinie została poświęcona Kościołowi. Trafiła do klasztoru benedyktynek w Disibodenbergu, gdzie pod opieką miejscowej przeoryszy bł. Juty ze Sponheimu uzyskała staranne wykształcenie klasyczne. A odznaczając się dużą inteligencją i zdolnościami, szybko zyskała rozgłos i uznanie. W 1136, po śmierci swej nauczycielki, od razu została jej następczynią na stanowisku przeoryszy. W 1147 przeniosła swą wspólnotę do ufundowanego przez jej rodzinę klasztoru we wsi Rupertsberg (Góra św. Ruperta), w którym mniszki jako te, które zostały „poślubione Chrystusowi”, mieszkały całkowicie oddzielnie od zakonników. W 1165 zbudowała nowy klasztor w Eibingen.
Ważną rolę w jej życiu odegrały wizje, które miała przez całe życie, począwszy od 3 roku. W czasie jednego z tych widzeń otrzymała od Boga polecenie spisywania ich. Tak powstały jej dzieła, należące do klasyki niemieckiej i ogólnoeuropejskiej średniowiecznej literatury mistycznej.
Stopniowo rosła też jej sława i popularność oraz autorytet w ówczesnych środowiskach kościelnych i państwowych. Opat klasztoru w Disibodenbergu zawiadomił o widzeniach Hildegardy arcybiskupa Moguncji Henryka, który następnie przekazał wieść o tym papieżowi Eugeniuszowi III, który polecił zbadanie prawdziwości i prawowierności jej wizji. Na pozytywny wynik tych badań duży wpływ wywarła opinia św. Bernarda z Clairvaux – wielkiego teologa i reformatora zakonu cystersów. Odtąd sława, ale i wpływy frankońskiej zakonnicy-mistyczki zaczęły szybko wzrastać, ona sama zaś, mimo słabego zdrowia, w latach 1158-70 głosiła publicznie kazania w całych ówczesnych Niemczech, m.in. w Moguncji, Würzburgu, Bambergu, Trewirze, Metzu i Kolonii. Udzielała też porad zarówno biskupom, a nawet papieżowi, jak i władcom świeckim. Słynne stało się jej spotkanie w 1152 z cesarzem Fryderykiem I Barbarossą na dworze w Ingelheim nad Renem.
Głównym jej przesłaniem były nawoływania do poprawy moralności i do życia zgodnego z Ewangelią i nauczaniem Kościoła, a także ze statutami zakonnymi, w wypadku zakonników. Potrafiła być ostra i surowa w wypowiedziach, niezależnie od tego, do kogo się zwracała. Dostojnicy kościelni i świeccy niejednokrotnie bali się jej, a jednak nie tylko nie unikali jej, ale wręcz zabiegali o kontakty z mniszką. Niewątpliwie chronił ją przy tym autorytet i potęga papieża, który sam korzystał nieraz z jej rad i pouczeń.
Swą szczególną pozycję zawdzięczała zarówno swej sławie mistyczki-wizjonerki i opiece papieża, jak i, a może nawet przede wszystkim, osobistej inteligencji i wiedzy, jaką dysponowała. Wielu jej zwolenników i słuchaczy uważało ją wręcz za narzędzie Boga do zaprowadzenia pokoju i ładu w Europie jej czasów. Zwykli wierni ogromnie ją podziwiali, a nierzadko nawet czcili jak świętą.
Oddzielnymi obszarami jej działalności były muzyka, obserwacja przyrody i medycyna. W każdej z tych dziedzin zaznaczyła swą niezwykłą obecność. Muzykę uważała za wspomnienie raju, w którym Adam wraz z aniołami śpiewał psalmy na cześć Stwórcy, toteż śpiew powinien być nieodłączną częścią liturgii, gdyż jest równie ważny jak modlitwa i zbliża człowieka do zbawienia. Wierna tym zasadom skomponowała moralitet i liczne pieśni religijne (ale nie liturgiczne), a jej linia melodyczna była w dużym stopniu naznaczona emocjami. Jest pierwszą kompozytorką, której biografia jest pełna i dobrze udokumentowana.
Jako dociekliwa i uważna obserwatorka natury i ludzi, a przy tym znając grecką filozofię czterech żywiołów, badała wzajemne związki między światem żywym i martwym oraz ich wpływ na organizm i duszę człowieka. Pozostawiła po sobie traktat o leczniczym i szkodliwym działaniu roślin i minerałów, propagując przy tym coś, co można by dzisiaj nazwać zasadami zdrowego żywienia.
Zmarła w opinii świętości 17 września 1179 w swym klasztorze w Rupertsbergu. I chociaż szybko rozpoczęto jej proces kanonizacyjny, to w 1227 został on z nieznanych bliżej powodów przerwany i słynna frankońska zakonnica-mistyczka nigdy formalnie nie została wyniesiona na ołtarze. A jednak wpisano ją do Martyrologium jako świętą a 10 maja br. Benedykt XVI ogłosił ją świętą bez formalnej kanonizacji, ale z wpisaniem jej na listę osób czczonych w całym Kościele.
Źródło: KAI
