Łaska Boża wnikając w głąb ludzkiej natury podnosi poszczególne jej władze do ich nadprzyrodzonego celu, którym jest chwalenie Boga jedynego, poznanego przez cnotę wiary. Nie od każdego Bóg wymaga nadzwyczajnych owoców tego błogosławionego działania, w niektórych wszakże duszach zaszczepia pragnienie miłości tak silne, że nie zadowala się ono ukochaniem żadnego ziemskiego podmiotu czy przedmiotu. Skutkiem tego są uczynki niezwyczajne, skrywane przed światem i przez świat niezrozumiane. Takie było życie błogosławionej Salomei i jej męża Kolomana.
Ona pochodziła z piastowskiego rodu – była córką księcia Leszka Białego i księżniczki ruskiej Grzymisławy, on zaś wywodził się z węgierskiego domu królewskiego, będąc synem króla Andrzeja II. Połączyło ich to, co łączyło w owych czasach osoby o takim urodzeniu, a więc polityka dynastyczna. Zdecydowano o ich zaręczynach, gdy byli dziećmi, zaś gdy Koloman dorósł lat młodzieńczych, Kościół udzielił im ślubu i mieli wspólnie panować na Rusi Halickiej, należącej wówczas do Korony świętego Stefana.
Salomea ślubowała dozgonną czystość, ale okazało się, że nie ma powodu do obaw przy boku swego męża, gdyż on uszanował jej decyzję i razem zadecydowali o zachowaniu wstrzemięźliwości. Przez krótki okres panowania na ziemi halickiej starali się szczepić świętą wiarę, dzięki czemu otrzymali błogosławieństwo papieża świętego Grzegorza IX. Zafascynowani duchowością franciszkańską i pragnący uzyskać regularność swego życia duchowego, pomimo iż byli osobami świeckimi – wstąpili do Trzeciego Zakonu. Ich dwór promieniował cnotą, tym cenniejszą, iż praktykowaną przez parę książęcą, której lud oddaje cześć.
Wesprzyj nas już teraz!
Opatrzność nie uchroniła ich od uciążliwych trudów ziemskiego wygnania. Ich ziemie były bowiem nękane przez wojska litewskie, a w końcu po najeździe księcia Mścisława w 1221 roku byli zmuszeni uchodzić na Węgry. Pozostawali tam przez dwadzieścia lat, do momentu, kiedy Koloman stanął w pamiętnym roku 1241 do walki z tatarami i zmarł wskutek odniesionych ran.
Salomea po śmierci męża chciała oddalić się od światowego gwaru. Przez parę lat mieszkała na dworze swego brata Bolesława Wstydliwego, a w roku 1245 ściągnęła do państwa Piastów siostry klaryski i sama wstąpiła do ufundowanego przez księcia krakowskiego klasztoru w Sandomierzu. Po jakimś czasie okazało się, iż nie jest to bezpieczne miejsce dla świątobliwych niewiast, ponieważ na miasto napadały wojska litewskie, dlatego Bolesław przeniósł zgromadzenie do klasztoru pod Skałą.
Tam siostra Salomea spędziła resztę swych dni. Cały majątek zapisała na rzecz klasztoru i dbała osobiście o jego wystrój i piękno liturgii, zakupując potrzebne przedmioty kultu. Sama też podejmowała uczynki pokutne, a przed śmiercią, którą przewidziała podczas Mszy Świętej, zwołała siostry, być dać im święte pouczenie i pożegnać przed odejściem do wieczności, co nastąpiło Roku Pańskiego 1268. Od razu po śmierci wszczęto starania o beatyfikację księżnej, która przywdziała mniszy habit, lecz nastąpiła ona dopiero w roku 1672 za pontyfikatu Klemensa X.
Kościół wspomina bł. Salomeę 19 listopada.
FO
