Czy można się w pełni cieszyć butelką (ba, nawet beczką) zacnego wina, ze świadomością, że wpadła doń kropla (ba, maleńka kropelka) fekaliów? Jak potraktować przyjemny w sumie film, w którym pojawia się scena jawnej drwiny z samego Boga?
Druid Panoramiks, uświadomiwszy sobie wskutek nieszczęśliwego wypadku kruchość własnego życia, postanawia znaleźć następcę, w którego ręce złoży tajemnicę magicznego napoju dającego niezwyciężonym Galom z jego wioski nadludzką siłę w walce z rzymskim okupantem. Wyrusza zatem wraz z nierozłącznymi Asteriksem i Obeliksem na poszukiwanie odpowiedniego kandydata. I gdy tak przemierzają Galię wzdłuż i wszerz, oglądając popisy niezliczonych nieudaczników z branży czarodziejskiej, natrafiają na postać dziwnie nam znajomą: długowłosego mężczyznę z charakterystyczną brodą i o frasobliwym obliczu. Po prostu jak wyjętego z ikony. A jego popisowy numer polega na rozmnażaniu chleba. Szydera, że ślepy by dostrzegł.
Wesprzyj nas już teraz!
Scena owa – choć wyrazista nie do przeoczenia – to w istocie marginalny epizodzik, w najmniejszym stopniu nie rzutujący na rozwój akcji całego (skądinąd miłego, zabawnego, sprawnie zarówno pod względem scenariusza, jak i techniki animacji zrealizowanego) obrazu. A na dodatek trwa ona może z pół minuty, co stanowi jakieś pół procenta półtoragodzinnego filmu. Ot, po prostu twórcy najnowszej opowieści o przygodach dzielnych Galów celowo wpuścili do kociołka z napojem magicznym kroplę nieczystości. I oczekują, że gawiedź (czytaj: nasze dzieci) jednym haustem to wypije i zapieje z zachwytu (bo cóż niby kropla znaczy w większej objętości…). Niedoczekanie!
Jerzy Wolak
„Asteriks i Obeliks. Tajemnica magicznego wywaru” (Astérix – Le Secret de la potion magique); scenariusz: Alexandre Astier; reżyseria: Louis Clichy, Alexandre Astier; Francja 2018; 85 minut.
