Pasterka to pierwsza z trzech Mszy Świętych, które Kościół przewiduje na dzień Bożego Narodzenia. Każda z nich posiada swoje osobne teksty liturgiczne, skupione na tajemnicy narodzin Syna Bożego. Rzekł Pan do Pana mego – we Mszy o północy rozpamiętujemy tę niepojętą prawdę wcielenia drugiej Osoby Trójcy Świętej i świętujemy radość z powodu wylania nieprzebranych łask na pogrążony w grzechu świat.
Dominus dixit ad me: Filius meus es tu, ego hodie genui te – od odśpiewania tej antyfony rozpoczyna się Msza o północy, w Polsce zwana pasterką. Już introit stawia przed nami niepojęte dziwy, jakie wspominamy tej nocy: Pan rzekł do mnie: «Tyś Synem moim, Ja Cię dziś zrodziłem», a za Psalmistą powtarzamy: Dlaczego się burzą narody, czemu ludy knują daremne zamysły? Liturgia Bożego Narodzenia od początku prowadzi nas przez kontrasty wynikające z buntu świata przeciwko Bogu i z jego dobroci, która napełniła ziemię.
Deus, qui hanc sacratissimam noctem veri luminis fecisti illustratione clarescere… Następnie kolekta napełnia nas światłością Boskich Narodzin i budzi w nas niezachwianą nadzieję, którą pokładamy w obietnicach Pańskich: Boże, Tyś sprawił, że ta najświętsza noc zajaśniała blaskiem prawdziwej światłości, spraw, prosimy, abyśmy w niebie mogli nasycać się radościami Tego, którego tajemniczą światłość poznaliśmy na ziemi.
Wesprzyj nas już teraz!
Carissime: Apparuit gratia Dei Salvatoris nostri omnibus hominibus… w lekcji towarzyszy nam, podobnie jak było w kolejnych niedzielach Adwentu, błogosławiony Apostoł Paweł, który w liście do Tytusa (2, 11) przypomina jak wielką łaską, a jednocześnie wyzwaniem dla naszej grzesznej natury, jest przyjście Pana. Najmilszy: Okazała się wszystkim ludziom łaska Boga, Zbawiciela naszego, i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozsądnie, sprawiedliwie i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i przyjścia chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa. Wydał On samego siebie za nas, aby nas wykupił od wszelkiej nieprawości i przygotował sobie na własność lud czysty, dobrych uczynków strzegący. To mów i napominaj w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.
Tecum principium in die virtutis tuae… Graudał nawiązuje do powszechnego panowania Jezusa Chrystusa: Przy Tobie panowanie od dnia Twych narodzin; w blaskach świętości przed jutrzenką wydałem Cię z łona. I dalej w alleluia pojawia się ów słynny starotestamentowy paradoks zapowiadający narodziny Zbawiciela: Dixit Dominus Domino meo – Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż nieprzyjaciół Twych położę jako podnóżek pod Twe stopy. Alleluja, alleluja. Pan rzekł do mnie: «Tyś Synem moim, Ja Cię dziś zrodziłem». Alleluja.
Gdy kapłan szeptem odczyta zwyczajowe słowa „oczyść serce i wargi moje, wszechmogący Boże, któryś wargi proroka Izajasza oczyścił kamykiem ognistym”, przystępuje on do odśpiewania, a potem odczytania Ewangelii, tego dobrze znanego fragmentu ze św. Łukasza, którym jest mowa o okolicznościach narodzin naszego Pana (2, 1) – In illo tempore: Exiit edictum a Caesare Augusto…
Onego czasu wydany został dekret przez cesarza Augusta, aby spisano wszystek świat. Pierwszy ten spis odbył się, gdy Cyryn był wielkorządcą Syrii. Szli tedy wszyscy do spisu, każdy do miasta swego. Poszedł też i Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, jako że był z domu i pokolenia Dawidowego, aby zostać wpisanym wraz z Maryją, zaślubioną swą małżonką, brzemienną. I stało się, gdy tam byli, że wypełniły się dni, aby porodziła. I porodziła Syna swego pierworodnego, i owinęła Go w pieluszki, i złożyła w żłobie: nie było bowiem dla nich miejsca w gospodzie. I byli w tej krainie pasterze, czuwający i odbywający nocne straże nad stadem swoim. A oto Anioł Pański stanął przy nich i jasność Boża zewsząd ich oświeciła, tak że zlękli się bojaźnią wielką. I rzekł im Anioł: «Nie lękajcie się, oto bowiem zwiastuję wam radość wielką, która będzie wszystkiemu ludowi, że się wam dziś narodził Zbawiciel, którym jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowym. A to będzie dla was znakiem: Znajdziecie niemowlę owinięte w pieluszki i złożone w żłobie». I nagle zjawiły się z Aniołem zastępy wojska niebieskiego, wielbiące Boga i mówiące: «Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli».
Laetentur coeli et exsultet terra ante faciem Domini: quoniam venit – wybrzmiewają z nadprzyrodzoną radością słowa ofertorium: Niech cieszy się niebo i ziemia raduje przed Panem, dlatego że nadchodzi. In splendoribus Sanctorum, ex utero ante luciferum genui te – w komunii znów liturgia przypomina nam o tajemnicy Bożego Narodzenia: W blaskach świętości przed jutrzenką wydałem Cię z łona. Zaś w pokomunii kapłan prosi o spełnienie obietnicy Pańskiej w wieczności dla tych, którzy mają udział w Jego tajemnicach za życia: Panie, Boże nasz, z radością uczestniczymy w misteriach narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa; daj nam, prosimy, abyśmy przez święte życie zasłużyli na obcowanie z Nim w wieczności.
Teksty Mszy Świętej i Pisma Świętego na podstawie Mszału rzymskiego w przekładzie i opracowaniu benedyktynów tynieckich z roku 1949 (obecnie dostępnego we wznowieniu wydania z roku 1963).
Opracował: Filip Obara
W oczekiwaniu na Pana. Teksty liturgii rzymskiej na I Niedzielę Adwentu
