Ten, co przed winą wstrzymywał nas przed zgrzeszeniem, także po winie nie przestaje wyglądać, by przebaczyć. Oto On – którym pogardziliśmy – Sam nas woła. Myśmy się od Niego odwrócili, On jednak się nie odwraca. Stąd dobrze mówi się przez Izajasza: I oczy twoje będą patrzeć na Mistrza twego i uszy twoje usłyszą słowa z tyłu napominającego (Iz 30, 20-21).
Kiedy człowiek, stworzony do sprawiedliwości, otrzymał nakazy prawości – został jakby w oczy napomniany. Ale kiedy tymi właśnie nakazami pogardził, wówczas jakby Stwórcy, który patrzył mu w oczy, pokazał plecy swojego umysłu. Ale oto nawet ujrzawszy plecy człowieka, Bóg idzie w ślad za nim i napomina – mimo że został już przez nas wzgardzony, nadal nie przestaje wołać.
Gardzimy Jego słowami, depczemy Jego nakazy – jakby patrzącemu nam w oczy pokazaliśmy Mu plecy – On jednak, stojąc za naszymi plecami, za plecami odwróconych, na nowo woła: widzi, że jest pogardzany, a jednocześnie przez nakazy krzyczy, przez cierpliwość wygląda.
Pomyślcie więc, bracia najdrożsi: jeśliby ktokolwiek z was mówił do swojego sługi, a ten uniósłby się niespodzianie pychą i pokazał plecy – czy wzgardzony pan nie pokarałby jego pychy, czyż nie zadałby mu ran surowej kary? A oto my grzesząc pokazaliśmy plecy patrzącemu nam w oczy naszemu Twórcy – a jednak jesteśmy przezeń podtrzymywani. Odwróciliśmy się w pysze – On przywołuje nas łagodnie; a choć odwracających się może pokarać – obiecuje nam dary, kiedy powrócimy. Niech zatem tak wielkie miłosierdzie naszego Stwórcy zmiękczy zatwardziałość naszej winy – człowiek, który za zło, jakie uczynił, mógł zaznać batów, niech się choć zarumieni, że go wyglądają.
Św. Grzegorz Wielki, Homilie na Ewangelie, Oficyna Wydawnicza VIATOR, Warszawa 1998, s. 326-327.
