Czy chcesz zebrać w jednym słowie wszystko co daje Ci religia? Życiu Twojemu daje górność i cel. Jedynie tylko w świetle religii widzimy, dlaczego na ziemi żyjemy. Ona jedna stawia przed nami ideały, o które walczyć warto. Ona podnosi ziemską naszą pracę do nadprzyrodzonej, nadziemskiej wartości, ona uświęca uczciwość naszą, wypełnienie naszych obowiązków. Przez nią życie nasze staje się jednym ciągiem spełniania woli Bożej, nieustanną staje się modlitwą, czyli służbą u Największego Pana.
Ale, czyż ja Bogu służyć muszę? Czy muszę zachować Dziesięcioro Bożych Przykazań? Nie może człowiek własnym swoim być panem?
Słynny astronom Kepler powiedział kiedyś, że gdyby bieg jednej jedynej gwiazdy choćby tylko o włos odchylił się od zakreślonej drogi, rozbiłby się w puch wszechświat cały.
Wesprzyj nas już teraz!
Otóż jak prawa przyrody stanowią podstawę bytu świata materialnego, zupełnie tak samo rozkazy Boże są podstawami życia ludzkiego. I dlatego płomiennymi głoskami chciałbym wyryć na duszy każdego z was: Bracie! Bóg nie dlatego dał Dziesięcioro Przykazań, żeby nam dokuczać, niepokoić nas, łamać nas i nasze porywy, ale dał je dla dobra naszego. Panu Bogu mogłoby ostatecznie być wszystko jedno, czy praw Jego przestrzegasz, czy nie. Ale dla Ciebie właśnie, bynajmniej nie jest to wszystko jedno: zależy od tego szczęśliwość, lub zguba Twoja. Dziesięć tych nakazów do tego stopnia stanowi podstawę ludzkiego współżycia, że gdyby Bóg nie byłby ich dał, byliby ludzie zmuszeni je wymyślić. Nie są one ograniczeniem ludzkiej wolności, lecz zabezpieczeniem, rękojmią godnego ludzi życia.
Jednego, prawdziwego wielbić będziesz Boga – brzmi pierwsze przykazanie. Uprzytomniają nam się wszystkie, krew w żyłach ścinające szaleństwa krwawych ofiar ludzkich, składanych ku czci bóstw pogańskich. Kserkses, dla zjednania sobie bogów przed wojną z Grecją, kazał żywcem zakopać dziewięć dziewic i dziewięciu młodzieńców. Hindusi do dziś dnia czczą obok krów, małpy i węże. W jakiej więc ciemności bylibyśmy i my pogrążeni bez pierwszego przykazania! Broniąc świętości przysięgi, wzmacnia tym samym drugie przykazanie wierność, stateczność, oraz prawdomówność ludzką. Trzecie, zapewnia ciału ten wypoczynek, którego słusznie wymaga i potrzebuje każdy żyjący organizm. Czwarte przykazanie broni powagi rodziny i państwa, tych dwóch podwalin wszelkiego ludzkiego współżycia, ładu i rozwoju. Piąte staje w obronie życia ludzkiego. W Chinach mogą matki dziś jeszcze, jeśli im się spodoba, wyrzucać na ulicę, lub zabijać dzieci. A co jest ochroną zdrowej, czystej krwi rodzin, silnych pokoleń odpornych na wybryki zmysłów i popędów cielesnych? Szóste i dziewiąte przykazanie. A co broni Twej prawowitej własności? Siódme i dziesiąte przykazanie. A Ciebie, jako też społeczeństwo od kłamstw, oszczerstw i potwarzy co ochrania? Przykazanie ósme.
Oto więc, Bogu służyć, znaczy doprawdy to samo, co być panem! Oto więc Dziesięcioro Boskich przykazań to zaprawdę dobro, pożytek i błogosławieństwo rodzaju ludzkiego!
Trudno po prostu wyobrazić sobie czym byłoby to biedne życie ziemskie, gdyby wszyscy ludzie sumiennie wypełniali przykazania Boskie. Zbyteczne byłyby więzienia i policja. Nie byłoby tyle chorób, ani szpitali. Nie istniałyby zakłady dla obłąkanych, ani zburzone gniazda rodzinne. Nie potrzeba by rygli, kontrolerów tramwajowych, czy kolejowych. I nie byłoby rozbitego szczęścia… ani podstępnie uwiedzionej niewinności… ani opuszczonych na starość rodziców… ani szkalujących w gazetach artykułów… I nie byłoby wojny…
O, Mój Boże, jak inaczej wyglądałoby wszystko, gdyby Najwyższemu Panu ludzie naprawdę służyli… gdyby Dziesięcioro Boskich przykazań zachowywali.
Nie od Ciebie zależy, czy ktokolwiek inny je zachowuje. Od Ciebie atoli, czy Ty je zachowujesz. A od tego zaś, zawisła doczesna i wiekuista Twoja szczęśliwość.
Bp dr. Tihamér Tóth, Religia w życiu młodzieńca, Kraków 1936, s. 40.
