Wyzwiska, agresywna retoryka, przepychanki, ataki słowne i fizyczne, uliczne burdy, liczenie głosów, bezowocne negocjacje, kupczenie „stołkami”. To demokratyczna codzienność, systemowa normalność. Ale czy tak musi być? Czy nie ma alternatywy? Lekarstwem na demokratycznego raka wcale nie musi być krwawa dyktatura. Jest nim tylko katolicka monarchia!
Mocno zaangażowany w bieżącą walkę z PiS opozycjonista z czasów PRL i „moralny autorytet” salonów – Władysław Frasyniuk – przyznał, że III RP w kształcie sprzed jesieni roku 2015 nie powróci. Jego zdaniem próby nie wytrzymały polityczne instytucje, gdyż nie znalazły oparcia w społeczeństwie.
Wesprzyj nas już teraz!
Te słowa potwierdzają powszechnie znaną prawdę – liberalna demokracja, delikatnie mówiąc, nie słynie ze stabilności. W warunkach gospodarczej prosperity i międzynarodowego pokoju istnienie bezideowego społeczeństwa tolerancjonistów oraz miałkiej władzy państwowej jest chwilowo możliwe. Taki czas trwał od upadku Związki Sowieckiego. Politolog Francis Fukuyama stwierdził był nawet, że tryumf kapitalistycznego Zachodu nad komunistycznym Wschodem oznacza „koniec historii”. Później jednak, obserwując wydarzenia, wycofał się ze swojej niefortunnej tezy.
Przełomem w erze „końca historii” był 11 września roku 2001. Atak na Stany Zjednoczone, jedyne wtedy państwo zasługujące na miano super-mocarstwa, udowodnił, że historia trwa. Wkrótce po tych wydarzeniach Zachód wszedł w erę wojny z islamizmem, a przed społeczeństwami pojawiły się nieznane wcześniej wyzwania, takie jak radzenie sobie z aktami terroru dokonywanymi przez obywateli pochodzących z krajów islamskich. Wcześniej liberalni ideolodzy nie dopuszczali do siebie myśli, że przybysze mogą nie przyjąć postępowych „wartości”. Stało się inaczej. Liberalizm zawiódł, gdyż nikt normalny nie lubi się bać. Nikt nie chce ginąć bez powodu. Nikt też nie chce narażać swoich bliskich na przemoc. W związku z tym, wraz z nowymi, nieobecnymi wcześniej wyzwaniami, społeczeństwa postanowiły odwrócić się od dominującego, demokratycznego paradygmatu. Poparcie dla formacji antysystemowych, zwanych przez salony pogardliwym mianem „partii populistycznych”, zaczęło rosnąć. Postępująca eskalacja wojny zachodnio-islamskiej przerodziła się w sukcesy wyborcze środowisk dotychczas marginalnych.
Społeczeństwa mają świadomość, że dotychczasowi przywódcy sprawdzali się tylko w czasach pokoju. Już z ostatnim międzynarodowym kryzysem gospodarczym poradzili sobie z trudem. Aktualne wyzwanie jest jednak jeszcze poważniejszej natury – dotyczy nie majętności, a życia lub śmierci. Życia jednostek, ale i całej zachodniej kultury.
Także obecna sytuacja Polski, w tym sukces wyborczy Prawa i Sprawiedliwości czy ruchu Pawła Kukiza to elementy międzynarodowej zmiany, odrzucenia establishmentu i postawienia na ludzi odwołujących się do wartości, na jakich Stary Kontynent opierał się w chwilach swej potęgi. Oczywiście przedstawiciele „antysystemowych” formacji na całym świecie, także i u nas, nie są doskonali. Często jedyną różnicą między tzw. partiami zmiany, a partiami głównego nurtu jest retoryka. Mimo tych wad, panujący trend pokazuje społeczne oczekiwania, podskórne emocje i potrzeby. Potrzeby, na które demokratyczni antysystemowcy nie są w stanie udzielić odpowiedzi.
Obecnie, gdy islamiści niemal codziennie mordują ludzi na ulicach kilku kontynentów, krew leje się nawet w wielkich europejskich metropoliach, a spadkobiercy Związku Sowieckiego coraz odważniej sięgają po utracone tereny, polscy politycy przekrzykują się, machają rękami, wyrywają sobie telefony i pozwalają ponosić się emocjom. Awantury i żenujący poziom debaty przenosi się z Sejmu na ulice. Serca narodu zalewa żółć, zaślepiający mur nienawiści dzieli nawet rodziny – i do tego stopnia, że niekiedy na wspólnych uroczystościach krewni nie chcą na siebie nawet spojrzeć.
Jak w takich warunkach Rzeczypospolita ma stawić czoła zagrożeniom? Wydaje się, że jesteśmy bez szans. To jednak wyłącznie pozory!
Istnieje bowiem dla Polski ratunek. Jest nim powrót do Źródła. Do jedynego i niewyczerpanego Źródła Prawdy. Powrót do Pana Boga, życia zgodnego z Jego Świętymi Przykazaniami oraz nauki Kościoła katolickiego, ziemskiego depozytariusza owej Prawdy. Powrót w pełnym wymiarze, także w kwestiach ustrojowych.
Największy myśliciel w dziejach ludzkości, a zarazem święty Kościoła – dominikanin Tomasz z Akwinu – za najlepszy system sprawowania władzy uznawał monarchię. Taka też była przez wieki nauka katolicka. Jeden król na czele państwa odwzorowuje Boski Porządek panujący w Niebie, gdyż – jak uczy nas pierwsza z katechizmowych prawd wiary – Jest jeden Bóg.
Monarchia oznacza porządek i ład zbudowany na niezmiennej nauce Kościoła opartej o Prawo Stwórcy. Monarchia oznacza jeden ośrodek decyzyjny, niezwykle potrzebny w trudnych momentach dziejowych, gdy brakuje czasu na kompromisy. Monarchia to wreszcie stabilność, gdyż władca może rozkładać swój polityczny plan na dekady, a nie jedną czy dwie kadencje oraz uczciwość, ponieważ unikamy gorszących sytuacji, w których – mimo formalnych ram prawnych – z „tylnego siedzenia” rządzi ktoś inny niż prezydent czy premier.
Bez powrotu do katolickiej monarchii możemy zapomnieć o bezpiecznej, silnej i bogatej Polsce. Bez króla na tronie, prędzej czy później, upadniemy moralnie, zaleją nas islamiści lub znów popadniemy w zależność od zachodniego lub wschodniego totalitaryzmu.
Bez prawowitej i uświęconej władzy nie ma dla nas żadnej przyszłości.
Michał Wałach
