Maryja poczęła Boskie Dzieciątko i urodziła jako Dziewica. W poczęciu i po porodzeniu została Dziewicą. Kościół mówi o tym w katechizmie rzymskim: „Dokonał się ten cud mocą Ducha Świętego, który z pełnią swych łask był z Matką, gdy poczęła swego Syna i gdy Go porodziła, który obdarzył Ją płodnością i zachował Jej nienaruszone dziewictwo”. Już Prorok zapowiedział to jako wielki znak od Wszechmocnego: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna” (Iz 7, 14). Toteż w Prefacji o Matce Bożej wyznajemy z głęboką wiarą, że „Ona to poczęła Jednorodzonego Syna Twego za sprawą Ducha Świętego i zachowując chwałę dziewictwa, dała światu światłość przedwieczną, Jezusa Chrystusa, Pana naszego”.
Dziewica i Matka: to wyjątkowy przywilej Maryi. Dziewictwo i macierzyństwo obejmuje to, co w kobiecie najpiękniejsze i co daje jej największe szczęście. Każda kobieta jednak musi okupić zaszczyt i radość macierzyństwa utratą dziewictwa. Tylko Maryja dzięki wszechmocy Bożej łączy jedno i drugie. Tylko w Niej kwiat nie opada po wydaniu owocu. Kwiat pozostał w całym przepychu i woni, a jednocześnie owoc ma smak przedziwny. Jej dziewictwo nic nie traci ze swego blasku przez macierzyństwo, a Jej macierzyństwo nie traci ciepła i serdeczności przez to, że jest dziewicze. Jedno nie umniejsza drugiego, lecz przeciwnie, udoskonala je i otacza blaskiem. Doktorzy Kościoła wszystkich wieków prześcigali się, sławiąc Dziewicę z Bożym Dzieciątkiem. Ten hymn pochwalny nie milknie nigdy w liturgii Kościoła. „Błogosławiona i czcigodna Panno Maryjo! Bez naruszenia Twego dziewictwa zostałaś Matką Zbawiciela” (Brewiarz).
Bernardyn Goebel OFMCap, Przed Bogiem, t. I, Kraków 1965, s. 127-128.
