Rada Konferencji Episkopatów Europy przenosi się ze szwajcarskiego Sankt Gallen do Rzymu. Decyzję podjęli przewodniczący europejskich episkopatów podczas swojego spotkania w Valettcie na Malcie.
Rada (tzw. CCEE) została powołana do życia w 1971 roku. Obecnie należy do niej 39 biskupów reprezentujących krajowe konferencje episkopatu z całej Europy. Od 1977 roku siedziba Rady znajdowała się w szwajcarskim Sankt Gallen.
Rada przez wiele lat stanowiła rozsadnik progresywizmu teologicznego. W 1979 roku kierownictwo Rady objął kardynał Basil Hume, brytyjski purpurat, który z jednej strony głosił niezmienność doktryny katolickiej, z drugiej proponował swoiste „rozmiękczanie” niektórych elementów nauki Kościoła ze względu na „potrzeby duszpasterskie”.
Wesprzyj nas już teraz!
Hume złożył urząd w roku 1986, a jego następcą został kardynał Carlo Maria Martini. To właśnie wówczas rozpoczęły się „złote lata” wpływu CCEE. Sekratarzem Rady był wówczas ks. Ivo Führer, liberalny Austriak. Wraz z kardynałem Martinim zaczął budować ogólnoeuropejską sieć kontaktów.
Rada organizowała opór przeciwko pontyfikatowi św. Jana Pawła II. Papież doprowadził ostatecznie do usunięcia kard. Martiniego z roli szefa Rady, a ks. Ivo Führera z pozycji jej sekretarza. Duet nie przestał jednak działać, a Sankt Gallen stało się miejscem organizacji nieformalnych spotkań grupy kardynałów, którzy sami siebie określali później niekiedy jako „mafię z Sankt Gallen”.
Na przestrzeni lat do „mafii” należeli, oprócz Martiniego i Führera, także kardynałowie Godfired Danneels, Cormac Murphy-O’Connor, Walter Kasper, Karl Lehmann, Achille Silvestrini czy Audrys Juozas Bačkis.
Na początku lat 2000 grupa zaczęła forsować kandydaturę Jorge Mario Bergoglio na papieża, popierając go na konklawe w 2005 roku. W 2012 roku zmarł kardynał Martini, główny inicjator grupy; ale kardynałowie nie przestali działać na rzecz Bergoglia. W 2013 roku to właśnie oni stali za skonstruowaniem większości, która wybrała papieża z Argentyny.
Po objęciu tronu papieskiego Franciszek chętnie współpracował z członkami Sankt Gallen. Kardynała Kaspera uczynił w pierwszych latach swojego pontyfikatu głównym nieformalnym doradcą teologicznym; miał też nakazać zakończenie śledztwa ws. Cormaca Murphy-O’Connora dotyczące nieprawidłowości w postępowaniu z księdzem – pedofilem; zaprosił Godfrieda Dannelsa na Synod o Rodzinie, pomimo protestów belgijskich katolików związanych z tuszowaniem przez Danneelsa przestępstw seksualnych.
Franciszek wielokrotnie powoływał się też na Martiniego jako na swój autorytet, nazywając go nawet współczesnym „ojcem Kościoła”.
Przyczyna przeniesienia się przez CCEE z Sankt Gallen do Rzymu może być praktyczna. Symbolicznie podkreśla to jednak, że idea reformistyczna odniosła sukces: jest już dobrze zakotwiczona w samym Wiecznym Mieście.
Obecnie szefem CCEE jest kard. Jean-Claude Hollerich, arcybiskup Luksemburga. To człowiek obdarzany przez Franciszka dużym zaufaniem; odpowiada na przykład za ostateczną konstrukcję tekstów Synodu o Synodalności.
Hollerich kontynuuje linię „mafii” z Sankt Gallen: popiera zniesienie celibatu, kapłaństwo kobiet, akceptację homoseksualizmu etc.
Więcej na temat mafii z Sankt Gallen i jej związków z Franciszkiem oraz z ideą synodalności można przeczytać w książce Pawła Chmielewskiego „Papież Franciszek i mafia z Sankt Gallen. Kto stoi za rewolucją w Kościele?”
Papież Franciszek i mafia z Sankt Gallen. Kto stoi za rewolucją w Kościele? [FRAGMENT KSIĄŻKI]
Pach
