W roku 1945 austriacki filozof nauki Karl Popper (1902-1994) opublikował opasłe, dwutomowe dzieło pod tytułem „The Open Society and Its Enemies” (Routledge, London, 1945). Na kartach tej pracy Popper utrzymywał, że ideologie totalitarne – takie jak komunizm i nazizm – posiadają cechę wspólną: twierdzą, że są one w posiadaniu prawdy absolutnej. Austriacki filozof zderzał społeczeństwa totalitarny z modelem demokratycznej organizacji społeczeństwa, który nazwał „społeczeństwem otwartym”, jako że jest ono przeciwne wszelkim „granicom” kulturowym bądź moralnym. Popper stworzył tę pracę w Nowej Zelandii, gdzie – wskutek żydowskich korzeni – wyemigrował ze względu na nazizm. Następnie przeniósł się do Anglii, gdzie wykładał w prestiżowej London School of Economics i otrzymał brytyjskie obywatelstwo.
W 1947 roku George Soros – urodzony w Budapeszcie w roku 1930, w zsekularyzowanej burżuazyjnej rodzinie – opuścił Węgry i przybył do Londynu, gdzie dwa lata później rozpoczął studia w London School of Economics. To właśnie wtedy, jak sam wielokrotnie twierdził, został całe życie naznaczony tezami „społeczeństwa otwartego”, głoszonymi przez jego profesora, Karla Poppera. W roku 1956 przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, tam się ożenił i uzyskał amerykańskie obywatelstwo. Na początku lat 70-tych stworzył Soros Fund Management, a następnie Quantum Fund, poprzez które to podmioty inwestorzy mogli obstawiać kursy walut i stopy procentowe. Fundusze inwestycyjne Sorosa odniosły niezwykły sukces, osiągając w roku 1985 poziom jednego miliarda dolarów. Dzięki Quantum Fund w 1992 roku Soros przeprowadził ataki spekulacyjne na brytyjskiego funta i włoską lirę, destabilizując międzynarodowe rynki. W roku 2015 magazyn „Forbes” przyznał mu 19. miejsce na liście najbogatszych ludzi świata, szacując jego majątek na ponad 25 miliardów dolarów.
Soros, dziś mający 90 lat, był nie tylko pozbawionym skrupułów spekulantem, znaczną swojego osobistego bogactwa zainwestował w stworzenie „otwartego społeczeństwa”. By zrealizować ten projekt, stworzył sieć organizacji Open Society Foundation, poprzez które finansował na całym świecie lewicowe partie, masową imigrację, legalizację narkotyków, aborcji i eutanazji, radykalną propagandę ekologiczną i teorię gender. Pierre-Antoine Plaquevent określił działalność Sorosa jako pole „inżynierii społecznej”, której celem jest przekształcenie współczesnego społeczeństwa, stworzenie „globalistycznego ciała mistycznego” mającego objąć całą planetę (zob. „Soros e la società aperta. Metapolitica del globalismo”, Passaggio al Bosco, 2020, s. 138). Jednakże wskutek pandemii koronawirusa Sorosowa utopia „społeczeństwa otwartego” doświadczyła potężnego ciosu. Pomiędzy autorami, którzy zrozumieli to, w jaki sposób pandemia rozpoczęła kryzys globalizmu, wyróżnia się rosyjski politolog Aleksandr Dugin, prezentujący się dziś jako „prorok społeczeństwa zamkniętego”, stojący naprzeciwko Sorosa – „proroka społeczeństwa otwartego”.
Wesprzyj nas już teraz!
W swej analizie „porządku post-globalnego” Dugin twierdzi, że wskutek pandemii „globalizacja załamała się ostatecznie, szybko i nieodwołalnie”, bowiem „epidemia zniszczyła wszystkie spośród najważniejszych jej aksjomatów: otwarcie granic, solidarność społeczeństw, efektywność istniejących instytucji gospodarczych i kompetencję klasy rządzącej. Globalizacja upadła ideologicznie (liberalizm), ekonomicznie (globalne sieci) i politycznie (przywództwo zachodnich elit)”. Jak kontynuuje Dugin, „społeczeństwo otwarte stało się społeczeństwem zamkniętym. Suwerenność stanie się wartością najwyższą i absolutną”.
Aleksandr Gieljewicz Dugin urodził się w Moskwie w roku 1962, jest synem funkcjonariusza sowieckich tajnych służb. W latach 80-tych, ta jak i inni potomkowie komunistycznej nomenklatury, dołączyło do Koła Jużinskiego, skupionego wokół Jurija Mamlejewa (1913-2015). Spotkania tej grupy miały miejsce w mieszkaniu przy Jużinskim Zaułku w centrum Moskwy. To właśnie tam Dugin znalazł się pod wpływami Eugeniusza Gołowina (1938–2010), który to wprowadził go w myśl zachodnich pisarzy gnostycznych, takich jak René Guénon (1886-1951) i Julius Evola (1898-1974). Gołowin i Dugin często pijani śpiewali pieśni wychwalające nazizm (zob. James D. Heiser, „The American Empire Should Be Destroyed”, Repristination Press, 2014, s. 40-41), a „Dugin znalazł się w środowisku, w którym szatan, seanse spirytystyczne, plansze Ouija, narkotyki, seks, alkohol, gry RPG i faszyzm łączyły się w odurzający koktajl” (Gary Lachman, „La stella nera”, Edizioni Tlon, 2019, s. 248).
Po upadku ZSSR Dugin współpracował Giennadijem Ziuganowem pracując nad programem politycznym Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej, a w roku 1993 wraz z Edwardem Limonowem (1943-2020) założył Partię Narodowo-Bolszewicką. Limonow łączył biseksualizm z równie dwubiegunowym podziwem dla komunizmu i nazizmu. Dugin zaprojektował flagę ruchu: czarny młot i sierp w białym okręgu na czerwonym tle. W swej intelektualnej ewolucji Rosjanin doświadczył kolejnych wpływów: począwszy od Lwa Gumilowa (1912-1992), od którego zaczerpnął koncepcję „Euroazji”, po Alaina de Benoista, twórcę neopogańskiej Nouvelle Droite. Aczkolwiek jego podstawowym punktem odniesienia pozostał Evola, który jest dla Dugina tym, kim dla Soros był Popper: niekwestionowalnym mistrzem. „Więcej jeszcze, był on archetypicznym człowiekiem, który w swym osobistym przeznaczeniu przeżywał fatum Tradycji znajdującej się w mrokach eschatologicznej ciemności. Jego spuścizna jest bardziej niż drogocenna. (…) Świadczył on o jakości obecnej rzeczywistości, heroicznie wskazywał orientację prowadzącą ku temu, co znajduje się poza nią. Jego przesłanie jest dla Europy konieczne” (https://www.centrostudilaruna.it/evoladugin.html).
Duginowska teoria „radykalnego podmiotu” wiernie podąża za koncepcją „człowieka zróżnicowanego” Evoli; człowieka, który – jak mówi chińskie powiedzenie – „jeździ na grzbiecie tygrysa”, przebóstwiającego samego siebie poprzez doświadczenie nihilizmu. Dla Dugina, tak jak i dla Evoli, tylko poprzez anarchię „mrok stopniowo się rozprasza i z otchłani konieczności wzrasta ten straszny kwiat jednostki absolutnej” (zob. J. Evola, „Teoria dell’individuo assoluto”, Bocca, 1927, s. 302-304)
Zasadniczym dziełem Dugina jest „The Fourth Political Theory” (Arktos Media Ltd., 2012). Twierdzi w nim, że „musimy zdecydowanie odrzucać tak antykomunizm, jak i antyfaszyzm” (s. 293). W kontraście z Sorosem, który chce przekształcić cały świat w „społeczeństwo otwarte”, Dugin proponuje „postnowoczesny” sojusz „wrogów społeczeństwa otwartego” – komunistów, faszystów i tradycjonalistów. Amerykański potentat i rosyjski politolog tak samo marzą o imperium, to Sorosa opiera się na demokracjach Zachodu, podczas gdy podstawą imperium Dugina są mongolskie hordy pod patronatem Rosji i Chin. Dla obydwu droga prowadząca ku realizacji ich planów zakłada planetarny chaos.
Pierre-Antoine Plaquevent tłumaczy nam, że Soros – wprowadzając pojęcie niezrównoważenia w finanse – pragnął zaaplikować swoją teorię społeczeństwu poprzez środek „socjologii chaosu”, przeciwnej nie tylko „społeczeństwu zamkniętemu”, ale także i jakiejkolwiek postaci społecznej stabilności (op. cit. s. 76-88). Dugin prezentuje się jako anty-Soros, ale łączy go z nim radykalne zaprzeczenie absolutnego porządku zasad. Gary Lachman szczegółowo omawia Duginowską „politykę chaosu” (ss. 271-395), przypominając, że okładka jego książki („The Foundations of Geopolitics”, 1977) prezentuje „gwiazdę chaosu”, ośmioramienny symbol wykorzystywany przez satanistów i okultystów. Dugin sam stanowczo stwierdza: „Musimy nauczyć się myślenia z chaosem i poprzez chaos” („La quarta teoria politica”, s. 238), negując to, co Soros afirmuje, ale z tej samej nihilistycznej i relatywistycznej perspektywy. Obydwaj rysują się jako prorocy postmodernistycznego chaosu, obydwaj sprzeciwiają się Kościołowi Katolickiemu ze względu na jego depozyt prawa Bożego i naturalnego, który to odrzucają. Z tego też powodu Soros i Dugin wydają się awersem i rewersem tej samej monety; dlatego też sprzeciwiamy się szerzonym przez nich kłamstwom Prawdą Tego, który swą Światłością rozproszył ciemność, a swym Porządkiem – chaos (Rdz 1, 4-5).
Roberto de Mattei
Tłum. mat
