Kto uwierzy i ochrzci się, zbawiony będzie, a kto nie uwierzy, będzie potępiony. I może każdy mówi do siebie: Ja już uwierzyłem, będę zbawiony. Prawdziwie mówi – jeżeli wiarę zachowuje poprzez czyny.
Prawdziwa bowiem jest taka wiara, która temu, co mówi słowami, nie sprzeciwia się przez obyczaje. To dlatego właśnie o niektórych fałszywych wiernych Paweł powiada: Oświadczają, że Boga znają, lecz uczynkami się zapierają (Tt 1, 16). O tym też mówi Jan: Kto mówi, że zna Boga, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest (por. 1 J 2, 4).
A skoro tak, to prawdę naszej wiary powinniśmy rozpoznawać we wnikliwym patrzeniu w nasze życie. Prawdziwymi wiernymi jesteśmy bowiem wówczas, kiedy to, co Przyrzekamy słowami, wypełniamy przez dzieła. Wszak w dzień chrztu przyrzekliśmy wyrzec się wszelkich dzieł starodawnego Wroga oraz wszelkich jego uroczystości. Przeto niech każdy z was otworzy oczy swojego umysłu, by wnikliwie popatrzeć na siebie i jeśli po chrzcie dochował tego, co przed chrztem poprzysiągł – niech się raduje, bo ma już pewność, że jest wiernym.
Wcale jednak nie zachował tego, co przyrzekł, jeżeli popadł w pełnienie dzieł złych, w doczesne pragnienie uroczystości tego świata: patrzmy wówczas, czy wie już, co to płakać nad tym, w czym pobłądził. Bo u Miłosiernego Sędziego nie uchodzi za kłamcę ten, co powraca do prawdy – mimo to nawet, że przedtem kłamał; bo Wszechmogący Bóg, kiedy mile przyjmuje naszą pokutę, własnym Swoim sądem zakrywa to, w czymeśmy pobłądzili.
Św. Grzegorz Wielki, Homilie na Ewangelie, Oficyna Wydawnicza VIATOR, Warszawa 1998, s. 253-254.
