Emerytowany arcybiskup większy kijowsko-halicki i były zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego (UKGK) kard. Lubomyr Huzar kończy 26 lutego 80 lat i tym samym nie będzie mógł wziąć udział w zbliżającym się konklawe. Oznacza to, że liczba kardynałów uprawnionych do wyboru następcy Benedykta XVI wynosi obecnie 117.
Purpurat urodził się 26 lutego 1933 we Lwowie. Już w wieku 10 lat poczuł w sobie powołanie kapłańskie, ale mógł je spełnić dopiero po ucieczce wraz z rodziną (w 1944) do Austrii, skąd po 3 latach Huzarowie przenieśli się do Stanów Zjednoczonych. Tam też w Kolegium św. Bazylego w mieście Stamford (stan Connecticut) studiował filozofię, a następnie teologię na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie. Naukę uzupełniał na Uniwersytecie Fordham w Nowym Jorku i na Papieskim Uniwersytecie Urbanianum w Rzymie, gdzie obronił doktorat z teologii nt. metropolity Andrzeja Szeptyckiego jako pioniera ekumenizmu.
Wesprzyj nas już teraz!
Po powrocie do USA przyjął w Stamfordzie 30 marca 1958 święcenia kapłańskie, po czym do 1969 wykładał w swym dawnym kolegium, pracując jednocześnie jako duszpasterz wśród miejscowych grekokatolików ukraińskich. W latach 1969-84 znów przebywał w Rzymie, gdzie m.in. kontynuował studia, a następnie wykładał eklezjologię na Urbanianum. W 1972 wstąpił do klasztoru studytów w Grottaferrata pod Rzymem. 24 czerwca tegoż roku złożył tam śluby zakonne, a już w 2 lata później został przełożonym tej wspólnoty.
W połowie lat siedemdziesiątych istniało pewne napięcie w stosunkach między greckokatolikami ukraińskimi a otoczeniem Pawła VI, który dążył do zbliżenia z reżymem sowieckim, czemu była zdecydowanie przeciwna diaspora ukraińska, znana ze swego silnego antykomunizmu. W takich to okolicznościach duchowy przywódca emigracji, wieloletni więzień łagrów sowieckich kard. Josyf Slipyj udzielił 2 kwietnia 1977 stosunkowo młodemu, energicznemu zakonnikowi o. Huzarowi sakry biskupiej, bez zgody papieskiej. 23 lipca 1978 nowy hierarcha został archimandrytą (przełożonym zakonnym) studytów w Europie i Ameryce i niebawem mianowano go protosyngielem (wikariuszem generalnym) ówczesnego arcybiskupa większego Lwowa dla Ukraińców kard. Myrosława Lubacziwśkiego.
Gdy na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. UKGK odzyskał prawne możliwości istnienia na Ukrainie bp Huzar wrócił w 1993 do ojczyzny z grupą mnichów, aby odrodzić życie zakonne w swym Kościele. W rok później zorganizował klasztor studytów koło Tarnopola. W 1995 Synod Biskupów UKGK mianował bp. Huzara egzarchą arcybiskupim eparchii (diecezji) kijowsko-wyszohrodzkiej, co 22 lutego 1996 potwierdził Jan Paweł II, mianując go jednocześnie biskupem tytularnym. 14 października tegoż roku mianował go biskupem pomocniczym arcybiskupa większego Lwowa i koadiutorem o specjalnych uprawnieniach ds. zarządzania, gdy kard. Lubacziwśki był coraz mniej sprawny. A gdy zmarł on w grudniu 2000, jego następcą został 23 tegoż miesiąca właśnie abp Huzar. Synod wybrał go na arcybiskupa większego Lwowa 25 stycznia 2001, co potwierdził nazajutrz Jan Paweł II.
Na konsystorzu 21 lutego tegoż roku Ojciec Święty włączył nowego zwierzchnika UKGK w skład Kolegium kardynalskiego. W grudniu 2004 kard. Huzar przeniósł oficjalnie swą siedzibę do Kijowa, zmieniając jednocześnie tytuł na arcybiskupa większego kijowsko-halickiego. W kwietniu 2005 uczestniczył w konklawe, które wybrało kard. J. Ratzingera na papieża Benedykta XVI.
10 lutego 2011 ustąpił, ze względu na wiek i stan zdrowia z urzędu głowy UKGK. Obecnie Kolegium Kardynalskie liczy 208 członków, z których 117 ma prawo udziału w zbliżającym się konklawe. 50 z nich powołał Jan Paweł II, a 57 – Benedykt XVI.
KAI
mat
