Kardynał Íñiguez, jeden z sygnatariuszy najnowszych dubiów, to człowiek od lat walczący z Rewolucją. W Meksyku sprzeciwiał się aborcjonistom, genderystom i masonom, promując dziedzictwo Cristeros; dbał też o obecność tradycyjnej łacińskiej liturgii w swojej archidiecezji.
Wśród autorów najnowszych dubiów szczególną uwagę zwraca postać meksykańskiego kardynała Juana Sandovala Íñigueza. O ile pozostali sygnatariusze dubiów – kardynałowie Burke, Brandmüller, Sarah i Zen – to osoby dobrze znane wszystkim obserwatorom życia Kościoła, kard. Íñiguez nie. Okazuje się tymczasem, że to niezwykle ciekawa postać. Jej sylwetkę przedstawił na łamach OnePeterFive Luis Medina, meksykańsko-amerykański teolog i publicysta.
Íñiguez w 1994 roku został arcybiskupem Gaudalajary, miejsca, które uchodzi za swoistą historyczną twierdzę katolicyzmu w Meksyku i ważne centrum ruchu Cristeros. Swoją karierę zawdzięczał kardynałowi Posadas Ocampo, który został zamordowany w drodze na lotnisko w Guadalajarze. Oficjalnie mówi się, że przypadkiem wpadł na strzelaninę między gangsterami karteli narkotykowych, Kościół w Meksyku uważa jednak, że został zamordowany – być może ze względu na swoją jednoznaczną postawę wobec praw Kościoła w państwie i przeciwko korupcji oraz niesprawiedliwości rządu.
Wesprzyj nas już teraz!
To właśnie jego następcą w Guadalajarze został Íñiguez. Kontynuował dzieło swojego poprzednika gdy idzie o krytykę patologii, propagował też dziedzictwo ruchu Cristeros. Guadalajarę Íñiguez znał bardzo dobrze, bo skończył tam niższe i wyższe seminarium duchowne, w którym już po święceniach kapłańskich pracował – w latach 1961 – 1988 pełniąc rozmaite funkcje, jako profesor, formator, kierownik duchowy, prorektor, rektor… W 1988 roku został biskupem pomocniczym diecezji Ciudad Juárez, by po zamordowaniu kardynała Posadasa Ocampo powrócić do Guadalajary na urzędzie arcybiskupa. Pełnił tę rolę przez 17 lat.
„Jego kadencja zbiegła się z okresem znaczących zmian i przewrotów w Meksyku, naznaczonym korupcją polityczną, wzrostem ideologii gender, debatami na temat aborcji oraz atakami na chrześcijaństwo i Kościół. W tych burzliwych czasach Íñiguez dał się poznać jako zagorzały obrońca wiary, tradycji i nauk Kościoła. Jego niezachwiane przywiązanie do tych zasad uczyniło go wybitną postacią w obronie wartości katolickich” – napisał Luis Medina.
„Warto zauważyć, że Íñiguez zasłynął także ze swojego zaciekłego sprzeciwu wobec masonerii, organizacji, którą postrzegał jako zagrożenie dla Kościoła i jego nauk. Jego zdecydowana postawa wobec masonerii doprowadziła do wielu incydentów, w wyniku których został otruty, narażając jego życie na poważne niebezpieczeństwo. Pomimo tych wyzwań i zagrożeń Íñiguez wytrwał w swojej misji obrony wiary i Kościoła” – dodał autor.
Íñiguez, pisze Medina, angażował się też w pomoc Bractwu Kapłańskiemu św. Piotra, dbając o tradycję liturgiczną Kościoła. Według Mediny przez cały okres posługi Íñiguez działał też intensywnie na niwie społecznej – sprzeciwiał się złym decyzjom rządu, walczył o prawa Kościoła i wierzących, ostro krytykował też koncerny farmaceutyczne, które próbowały kształtować krajową politykę zdrowotną.
Wreszcie zajmował się też wsparciem polityków pro-life, co nieustannie ściągało na niego krytykę o rzekomo niewłaściwe zaangażowanie w politykę.
„Gotowość kardynała Íñigueza do stawiania czoła kontrowersjom i opowiadania się za sprawiedliwością jeszcze bardziej cementuje jego miejsce w annałach historii Kościoła jako niezłomnego i niezachwianego obrońcy katolicyzmu” – podsumował Medina.
Źródło: OnePeterFive.com
Pach
