Ponad 70 lat amerykańska Centralna Agencja Wywiadowcza (CIA) pracowała nad programem MKULTRA, który miał pozwolić kontrolować umysł. Właśnie odtajniono ponad 1200 dokumentów, które przetrwały „czystki” w agencji, ukazujące ponure oblicze nie tylko samych agentów CIA, ale przede wszystkim medyków, którzy chętnie przystali na współpracę, wyrządzając wielką krzywdę setkom Amerykanów po to tylko, by „żaden obszar ludzkiego umysłu nie pozostał niezbadany”.
Wywiad USA odtajnił ponad 1200 dokumentów szczegółowo opisujących program kontroli umysłu MKULTRA. Materiały opublikowało National Security Archive i ProQuest dzień przed Wigilia Bożego Narodzenia.
Ponad 50 lat temu dochodzenie Seymoura Hersha z „New York Times” rzuciło światło na nadużycia programu, który przewidywał wykorzystanie narkotyku LSD, dostarczanego CIA przez głównego producenta farmaceutyków, Eli Lilly & Company.
Wesprzyj nas już teraz!
Projekt MKULTRA zainicjowano w latach 50. ubiegłego wieku. Większość oryginalnych zapisków została zniszczona przez dyrektora CIA Richarda Helmsa i szefa Technical Services Staff (TSS) Chemical Division CIA Sidneya Gottlieba, który ostatecznie został dyrektorem Technical Services Division (TSD).
Zbiór zawiera zapisy, które przetrwały proces niszczenia w agencji tajnych dokumentów dotyczących badań nad kontrolą umysłu w ramach operacji MKULTRA, BLUEBIRD i ARTICHOKE. Kolekcja — CIA i nauki behawioralne: kontrola umysłu, eksperymenty z narkotykami i MKULTRA — składa się z dokumentów pozyskanych w wyniku zastosowania ustawy Freedom of Information Act (FOIA), zebranych przez byłego urzędnika Departamentu Stanu Johna Marksa.
Program MKULTRA został zamknięty ponad 40 lat temu. Skupiał się on na odkryciu i przetestowaniu sposobów przeprogramowywania ludzkiego umysłu. Jeden z dokumentów z 1950 r. ujawnia, jak jeden z urzędników poprosił dyrektora Centralnej Służby Wywiadowczej o zatwierdzenie Projektu BLUEBIRD, który polegał na wykorzystywaniu „wariografu, narkotyków i hipnozy, aby osiągnąć najlepsze rezultaty w technikach przesłuchań”.
Notatka z Biura Bezpieczeństwa CIA do DCI — Dokument Szósty — dotycząca przesłuchań podejrzanych agentów rosyjskich (Projekt ARTICHOKE) opisuje proces podawania narkotyków i hipnotyzowania osób, w tym „[wywoływania] całkowitego transu hipnotycznego”. CIA wykorzystywała Georgetown University Hospital do eksperymentów MKULTRA. Przedstawiciel Technical Services Staff (TSS) Chemical Division Allen Dulles i inni urzędnicy dyskutowali na temat opłacalności współpracy z Georgetown University Hospital.
W dokumentach odwołano się do stosowania różnych „materiałów i metod”, do „substancji, które będą promować nielogiczne myślenie i impulsywność”, a także takich, które skutkowałyby „fizyczną niepełnosprawnością”. W dokumentach wspomniano o opracowaniu materiałów, które powodują objawy chorób „w sposób odwracalny, tak aby można je było wykorzystać do symulacji” lub wykorzystaniu udawanej lub wyolbrzymionej choroby dla własnej korzyści.
TSS próbowało opracować „fizyczne metody wywoływania szoku i dezorientacji”, substancje, które „zmieniają strukturę osobowości”, a także „pigułki usypiające”. Przeciwko opracowaniu takich substancji i stosowaniu wybranych metod mieli sprzeciwiać się niektórzy oficerowie. Jednak „dokonano rzeczywistego postępu w stosowaniu narkotyków w celu wsparcia przesłuchań”, jak stwierdził inspektor generalny CIA John Earman.
Jedna notatka wskazała na spotkanie, podczas którego Gottlieb i Helms opowiadali się za kontynuowaniem „nieświadomych testów” MKULTRA na obywatelach amerykańskich, ale mieli się temu sprzeciwić inni urzędnicy, w tym Earman, dyrektor wykonawczy CIA Lyman Kirkpatrick i zastępca dyrektora CIA generał Marshall Carter.
Inny dokument zawierający odpowiedzi Gottlieba na pytania z listu CIA, sugeruje, że federalny agent ds. narkotyków George White przeprowadził „około 40” nieświadomych testów w kryjówkach CIA, aby „zbadać pełen zakres operacyjnego wykorzystania LSD”, w tym w celach „przesłuchań” i „[prowokowania] nieprzewidywalnego zachowania”.
Ujawnione dokumenty zawierają zeznania Gottlieba złożone przez prawników Velmy Orlikow, byłej pacjentki Allan Memorial Institute, kanadyjskiego ośrodka, w którym dr Ewen Cameron eksperymentował na pacjentach psychiatrycznych w latach 50. i 60. Eksperymenty te były częściowo finansowane przez program MKULTRA CIA.
Mimo akceptacji programu MKULTRA na „najwyższych szczeblach”, miał on mieć niewielki nadzór. Dopiero w 1975 r., kiedy Komitet Churcha zbadał społeczność wywiadowczą, różne operacje wywiadowcze, w tym MKULTRA, ujrzały światło dzienne.
Archiwum Bezpieczeństwa Narodowego publikując kluczowe zapisy dotyczące niesławnego programu MKULTRA wskazuje, że Richard Helms, będący szefem operacji w Dyrekcji Planów Centralnej Agencji Wywiadowczej (1952-62), zastępcą dyrektora ds. planów (1962-65), zastępcą dyrektora ds. wywiadu centralnego (1965-66) i dyrektorem wywiadu centralnego (1966-73), „był żywo zainteresowany rozwijaniem technik wykorzystywania materiałów biologicznych i chemicznych w tajnych operacjach wywiadowczych i jako DCI w 1973 r. wydał rozkaz zniszczenia plików MKULTRA CIA”.
Z kolei George Hunter White, federalny agent ds. narkotyków został zatrudniony przez Sidneya Gottlieba do prowadzenia kryjówek CIA w Nowym Jorku i San Francisco, gdzie potajemnie podawał nieświadomym osobom m.in. LSD i rejestrował ich zachowanie. Dr D. Ewen Cameron był przewodniczącym Wydziału Psychologii na Uniwersytecie McGill i dyrektorem Allan Memorial Institute, „przeprowadzając przerażające eksperymenty na pacjentach psychiatrycznych i innych osobach w ramach programu MKULTRA”. Allan Memorial Institute w Montrealu w Kanadzie był miejscem eksperymentów MKULTRA w latach 50. i 60.
Dr Charles Geschickter to z kolei profesor patologii na Uniwersytecie Georgetown i szef Geschickter Fund for Medical Research, fundacji, za pośrednictwem której CIA finansowała różnorodne badania i eksperymenty dotyczące leków i kontroli zachowań w ramach MKULTRA i powiązanych programów.
Na prośbę dr Geschicktera CIA przekazała 375 000 dolarów na budowę nowego ośrodka medycznego w Georgetown University Hospital, gdzie w zamian Geschickter zgodził się pozwolić CIA na wykorzystanie jednej szóstej nowego „Gorman Annex” jako „szpitalnego schronienia” i zapewnienie „ludzkich pacjentów i ochotników do eksperymentów”.
Nowe dokumenty „CIA and the Behavioral Sciences: Mind Control, Drug Experiments and MKULTRA” obejmują ponad 1200 zapisów na temat jednego z najbardziej niesławnych programów w historii CIA. „Pod nazwami kodowymi, które obejmowały MKULTRA, BLUEBIRD i ARTICHOKE, CIA przeprowadzała przerażające eksperymenty z użyciem narkotyków, hipnozy, izolacji, deprywacji sensorycznej i innych ekstremalnych technik na ludziach, często obywatelach USA, którzy często nie mieli pojęcia, co im się robi lub że są częścią eksperymentów CIA”.
To dochodzenie „New York Timesa” przeprowadzone przez Seymoura Hersha zapoczątkowały śledztwa, które ujawniły nadużycia MKULTRA. Najważniejsze dokumenty obejmują: zatwierdzony przez DCI plan z 1950 r. dotyczący utworzenia „zespołów przesłuchań”, które „wykorzystałyby wariograf, narkotyki i hipnozę, aby osiągnąć najlepsze rezultaty w technikach przesłuchań” (Dokument 2).
Notatkę z 1951 r., która przedstawia spotkanie CIA i zagranicznych funkcjonariuszy wywiadu na temat badań nad kontrolą umysłu i ich wspólnego zainteresowania koncepcją indywidualnej kontroli umysłu (Dokument 3). Wpis z 1952 r. z codziennego kalendarza George’a White’a, federalnego agenta ds. narkotyków, który prowadził kryjówkę, w której CIA testowała narkotyki, takie jak LSD i przeprowadzała inne eksperymenty na nieświadomych Amerykanach (Dokument 5).
Raport z 1952 r. na temat „udanego” wykorzystania metod przesłuchań ARTICHOKE, które łączyły użycie „narkozy” i „hipnozy” w celu wywołania regresji, a później amnezji u „rosyjskich agentów podejrzanych o dublowanie” (Dokument 6). Notatkę z 1956 r., w której szef MKULTRA Sidney Gottlieb podpisuje projekt, który miał „ocenić skutki dużych dawek LSD-25 u normalnych ludzkich ochotników” na więźniach federalnych w Atlancie (Dokument 13).
Raport inspektora generalnego CIA z 1963 r., który skłonił kierownictwo CIA do ponownego zbadania wykorzystania nieświadomych Amerykanów w ich tajnym programie testowania narkotyków (Dokument 16). Zeznania z 1983 r. szefa MKULTRA Sidneya Gottlieba w sprawie cywilnej wniesionej przez Velmę „Val” Orlikow, ofiarę projektów sponsorowanych przez CIA prowadzonych przez dr. Ewena Camerona w Allan Memorial Institute w Montrealu (Dokument 20).
Jak podkreślono, osoby odpowiedzialne za te programy nie poniosły praktycznie żadnej odpowiedzialności za liczne nadużycia na poziomie instytucjonalnym i indywidualnym popełnione na przestrzeni dziesięcioleci – „nie podczas przesłuchań agentów wroga lub w sytuacjach wojennych, ale podczas zwykłych zabiegów medycznych, w szpitalach więziennych, klinikach uzależnień i ośrodkach dla nieletnich, a w wielu przypadkach pod przewodnictwem czołowych postaci w dziedzinie nauk behawioralnych”.
Dodano, że „dokumenty, które przetrwały czystkę i które zostały zebrane, przedstawiają przekonującą i niepokojącą narrację o trwających dziesięciolecia wysiłkach CIA, aby odkryć i przetestować sposoby wymazywania i przeprogramowywania ludzkiego umysłu”.
„Większość tych zapisów pochodzi z materiałów zebranych przez Johna Marksa, byłego urzędnika Departamentu Stanu, który złożył pierwsze wnioski o udostępnienie informacji na podstawie ustawy o wolności informacji w tej sprawie i którego książka z 1979 r., The Search for the „Manchurian Candidate”: The CIA and Mind Control: The Secret History of the Behavioral Sciences (Nowy Jork, W. W. Norton & Company, 1979) pozostaje najważniejszym źródłem informacji na ten temat. Marks później przekazał swoje dokumenty FOIA i inne prace badawcze do National Security Archive, chociaż – jak wykazały późniejsze dochodzenia – wiele danych zostało usuniętych przez CIA. W wielu przypadkach kopie odtajnionych zapisów przekazanych przez Marksa do National Security Archive zawierają jego odręczne adnotacje.
Programy badawcze CIA nad kontrolą zachowań „przyczyniły się w decydującym stopniu do rozwoju technik, których Amerykanie i ich sojusznicy używali w ośrodkach zatrzymań w Wietnamie, Ameryce Łacińskiej, Afganistanie, Iraku, Guantanamo Bay i tajnych więzieniach na całym świecie”. Co więcej, „techniki MKULTRA zostały wymienione w podręczniku przesłuchań KUBARK CIA z 1963 r., który stanowił podstawę przesłuchań więźniów w Wietnamie, a później w antykomunistycznych dyktaturach w Ameryce Łacińskiej”.
„Podczas gdy wiele projektów MKULTRA było prowadzonych w szpitalach, laboratoriach lub innych placówkach instytucjonalnych, inne były realizowane w tajnych domach CIA, w których pracowali nie lekarze ani klinicyści, ale twardzi federalni agenci ds. narkotyków, tacy jak George Hunter White. Pod kierownictwem Gottlieba, White przyjął postać artysty bohemy o imieniu „Morgan Hall”, aby zwabić niczego niepodejrzewające ofiary do swojego „mieszkania”, gdzie on i jego współpracownicy z CIA potajemnie eksperymentowali na nich i rejestrowali ich zachowanie. Weteran OSS, który pracował nad rozwojem „narkotyku prawdy” dla armii podczas II wojny światowej, White potajemnie podawał wielu swoim ofiarom LSD, narkotyk, który CIA miała w nadmiarze dzięki Eli Lilly, który rozwinął zdolność do produkcji narkotyku w „ilościach tonażowych” i zgodził się zostać dostawcą Agencji. Gottlieb, jego zastępca Robert Lashbrook i psycholog CIA John Gittinger należą do urzędników CIA, którzy często odwiedzali kryjówki White’a”.
Dokumenty rzucają światło także na „tajemniczą śmierć Franka Olsona w 1953 roku, chemika armii i specjalisty od aerozoli w Dywizji Operacji Specjalnych (SOD) Korpusu Chemicznego Armii, wojskowego partnera CIA w badaniach nad kontrolą zachowania”. Oficjalnie Olson miał wyskoczyć z ostatniego piętra 10-piętrowego budynku w Nowym Jorku 10 dni po tym, jak Gottlieb i pracownicy TSS dodali do jego koktajlu LSD podczas wyjazdu roboczego CIA-SOD w Deep Creek Lake w stanie Maryland. „Później ustalono, że narkotyki przyczyniły się do jego śmierci, ale wielu, w tym członkowie jego rodziny, kwestionuje wniosek, iż Olson — który tej nocy dzielił pokój z Lashbrookiem — wyskoczył z okna hotelu Statler”.
„W centrum tego wszystkiego znajdował się Sidney Gottlieb, szef Technical Services Staff (TSS) CIA’s Chemical Division, a później dyrektor Technical Services Division (TSD). Gottlieb był „głównym producentem trucizn CIA”, według Kinzera, którego książka Poisoner in Chief: Sidney Gottlieb and the CIA Search for Mind Control (Nowy Jork: Henry Holt, 2019), to ostateczna praca na temat kapryśnego chemika. Ze swojego miejsca głęboko w tajnych korytarzach CIA Gottlieb przewodził trwającym od dziesięcioleci wysiłkom Agencji, aby znaleźć sposoby na wykorzystanie narkotyków, hipnozy i innych ekstremalnych metod w celu kontrolowania ludzkich zachowań i, jak miano nadzieję, przekształcenia ich w użyteczne narzędzia dla agencji wywiadowczych i decydentów”.
Zarówno nieudane próby zabójstwa premiera Patrice’a Lumumby z Konga i kubańskiego przywódcy Fidela Castro miały być przykładem wykorzystania „sztuczek i narzędzi” CIA związanych z eksperymentami z udziałem narkotyków i „specjalnych przesłuchań”.
Awans Allena Dullesa na stanowisko zastępcy dyrektora wywiadu centralnego w 1951 r. doprowadził do rozszerzenia programów BLUEBIRD pod nową nazwą ARTICHOKE i pod kierownictwem Gottlieba w TSS. „Nowy program miał obejmować między innymi projekty, rozwój „broni gazowej” i „trucizn” oraz eksperymenty mające na celu sprawdzenie, czy „monotonne dźwięki”, „wstrząsy mózgu”, „elektrowstrząsy” i „indukowana śpiączka” mogą być używane jako środek do uzyskania „hipnotycznej kontroli nad jednostką”.
Do eksperymentów zaangażowano najlepszych badaczy i najbardziej prestiżowe instytucje, w tym m.in. zastępcę dyrektora Boston Psychopathic Hospital, dr. Roberta Hyde’a, który w 1949 r. jako pierwszy Amerykanin „odleciał” na LSD po tym, jak szpital pozyskał próbki narkotyku z laboratorium Sandoz w Szwajcarii. Hyde pracował nad czterema podprojektami MKULTRA przez następną dekadę.
„Wiele z 149 podprojektów MKULTRA zostało zrealizowanych przez renomowane uniwersytety, takie jak: Cornell, Georgetown, Rutgers, Illinois i Oklahoma. Dr Carl Pfeiffer, przewodniczący Wydziału Farmakologii Uniwersytetu Emory, kierował czterema podprojektami MKULTRA, z których wszystkie obejmowały użycie narkotyków, w tym LSD, w celu wywołania stanów psychotycznych. Przerażająca seria eksperymentów pozostawiła wielu jego podopiecznych — w tym więźniów w więzieniu federalnym w Atlancie i nieletnich przetrzymywanych w areszcie w Bordentown w stanie New Jersey — naznaczonych bliznami na całe życie”.
Wiele innych podprojektów MKULTRA powstało dzięki grantom z fałszywych fundacji finansowanych przez CIA np. Geschickter Fund for Medical Research, prowadzony przez dr Charlesa Geschicktera, profesora patologii na Uniwersytecie Georgetown.
Inna znana fundacja MKULTRA, Human Ecology Society, była prowadzona przez neurologa z Cornell Medical Center, dr Harolda Wolffa, który pisał o komunistycznych technikach prania mózgu, a później nawiązał współpracę z CIA w celu opracowania kombinacji leków i deprywacji sensorycznej, mogących być użytych w celu „wymazania” ludzkiego umysłu. Wśród najbardziej ekstremalnych projektów MKULTRA finansowanych przez grupę Wolffa wymienia się eksperymenty „depatterning” przeprowadzone przez dr. D. Ewena Camerona w Allan Memorial Institute, szpitalu psychiatrycznym na Uniwersytecie McGilla w Montrealu w Kanadzie. Wykorzystywał on indukowany sen, elektrowstrząsy i „psychiczne kierowanie”, podczas których odurzeni pacjenci byli torturowani psychicznie przez tygodnie lub miesiące w celu przeprogramowania ich umysłów.
Chociaż część naukowców miała obiekcje etyczne, część chętnie współpracowała z CIA, argumentując, że „żaden obszar ludzkiego umysłu nie może pozostać niezbadany”. Z dokumentów wynika, że udział renomowanych uczonych („lekarzy i klinicystów”) „zwiększył prestiż programów i przyciągnął do niego innych”.
Źródła: dailycaller.com / nsarchive.gwu.edu
AS
Rządy otrzymają narzędzia masowej inwigilacji? Media o pierwszym międzynarodowym szczycie ds. A.I.
