„Słowem kluczem do wszystkiego, co powiedziano i pokazano w związku z 80. rocznicą wyzwolenia obozu, było słowo, którego wszyscy starannie unikali, żeby przypadkiem nie padło. Poza jednym Grzegorzem Braunem, który wykrzyczał je – módlmy się za ofiary ludobójstwa w Gazie – podczas minuty ciszy w europarlamencie”, pisze na łamach tygodnika „Do Rzeczy” Rafał Ziemkiewicz.
RAZ zwraca uwagę, że niezwykle charakterystyczna była reakcja służb porządkowych, które rzuciły się na Brauna po tym, jak wezwał do modlitwy za ofiary ludobójstwa w Strefie Gazy i natychmiast wyprowadziły go z sali.
„Podobnie reagowali komuniści na słowo Katyń, choć oficjalnie twierdzili, że tak, była taka zbrodnia – niemiecka. Wszyscy wiedzieli, czyja, i oni sami też”, przypomina.
Wesprzyj nas już teraz!
Autor „Polactwa” podkreśla, iż rozumie argumenty tych wszystkich, którzy mówią, że Braun postąpił niewłaściwie, zakłócając swym okrzykiem powagę „minuty ciszy”.
„Ale te dzikie wrzaski o antysemickim wybryku bardzo demaskują strażników rocznicowej poprawności. To, że w Gazie dokonywane jest ludobójstwo, i to nie na narodzie żydowskim, a wręcz przeciwnie, jest przecież oczywistym faktem, stwierdzonym przez międzynarodowy trybunał, uznawany, teoretycznie, przez wszystkie państwa europejskie”, wyjaśnia publicysta.
Jego zdaniem ten fakt czyni całe obchody w Auschwitz, mimo wszystkich ich momentów pięknych i wzruszających, festiwalem obłudy. „Tym razem zbrodni dokonują potomkowie ofiar, powtarzając nawet niemal te same frazy (nie ma niewinnych Palestyńczyków – to samo przecież Himmler głosił o Żydach)”, podsumowuje Rafał Ziemkiewicz.
Źródło: tygodnik „Do Rzeczy”
TG
