Święta Łucja, którą Kościół wspomina 13 grudnia, była tak mocno zatopiona w Bogu, że żadna siła nie była w stanie oderwać jej od Stwórcy. Imię Łucja, które oznacza „niosąca światło”, rozjaśnia mroczne dni.
1.Silną wiarę Łucji „uruchomiła” św. Agata
Łucja przyszła na świat, pod koniec III wieku, w arystokratycznej rodzinie rzymskiej, zamieszkałej w Syrakuzach na Sycylii. Rodzice Łucji byli chrześcijanami, więc i ona wychowała się w duchu Chrystusowym. Jednak prawdziwie silna wieź z Bogiem rozwinęła się w niej wskutek niezwykłego wydarzenia. Nieoczekiwanie na jej matkę Eutychię spadła ciężka choroba. Zrozpaczona kobieta wiedziała, że jedynym ratunkiem dla niej jest Bóg. Postanowiła więc udać się w pielgrzymkę do Katanii gdzie znajdowało się sanktuarium św. Agaty, aby ją prosić o wstawiennictwo. W peregrynacje zabrała ze sobą córkę Łucję, aby ta pomagała jej w trudach podróży. Podczas nabożeństwa, w którym uczestniczyła Łucja w Katanii, dogłębnie przejęła się ona słowami Ewangelii o kobiecie, która została uzdrowiona z krwotoku, kiedy tylko dotknęła się frędzli u płaszcza Jezusa Chrystusa. Łucja z wielką nadzieją i wiarą dotknęła grobu św. Agaty. Stał się cud – Łucji, w mistycznym widzeniu, ukazała się św. Agata i powiedziała jej, że Eutychia została uzdrowiona, a Łucja uwielbi Pana męczeńską śmiercią i powinna się do tego przygotować.
Wesprzyj nas już teraz!
2.Wydał ją były narzeczony
Kiedy Łucja z uzdrowioną matką wróciły do domu w Syrakuzach, poważnie potraktowała ona słowa św. Agaty. Zerwała zaręczyny z młodzieńcem, z którym miała się pobrać i złożyła ślub czystości. Swój posag rozdała biednym. Wkrótce po tym rozpoczęły się krwawe prześladowania chrześcijan, które zarządził wróg nowej wiary – cesarz Dioklecjan. Prześladowania, jako okazję do zemsty, postanowił wykorzystać opuszczony przez Łucję narzeczony. Wydał ją namiestnikowi rzymskiemu Paschazjuszowi. Ten postawił młodą kobietę przed wyborem – odda cześć rzymskim bożkom, albo zginie. Łucja nie zaparła się Chrystusa.
3.Nic nie było w stanie zmusić Łucji do grzechu
Zwyrodniały namiestnik dla pohańbienia kazał młodą chrześcijankę (miała wówczas około 25 lat) umieścić w domu publicznym. Kronikarz tych wydarzeń opisuje, iż doszło wtedy do kilku cudów. Pierwszym była niemożność ruszenia Łucji z miejsca. Choć żołnierze robili co mogli, Łucja stała, jakby wrośnięta w ziemię. Namiestnik wezwał rzymskich magów, ale i oni nic nie wskórali. Wówczas Paschazjusz kazał obłożyć Łucję suchym drewnem i żywcem spalić. Jakież jednak było zdumienie wszystkich, którzy to widzieli, kiedy okazało się, że Łucji ogień nie robi żadnej krzywdy.
4.Odeszła do Boga dopiero gdy była na to gotowa
Według tradycji Łucja zginęła, od pchnięcia sztyletem w gardło, dopiero kiedy przyjęła ostatnie namaszczenie. Było to 13 grudnia 304 roku. Ciało świętej męczennicy najpierw przechowywano w katakumbach, a później złożono w kościele w Syrakuzach. Te relikwie były tam czczone aż do roku 1039, kiedy to nastąpił muzułmański podbój Sycylii. Wówczas to ciało św. Cecylii przewieziono do Konstantynopola. Było w tym mieście do roku 1204, czyli do czasu zajęcia Konstantynopola przez Krzyżowców. W tym właśnie roku przetransportowano je do Wenecji. Co ciekawe po prawie tysiącu lat, w roku 2004 relikwie św. Łucji wróciły do Syrakuz.
5.Patronka dobrego wzroku
Św. Łucja jest patronką Syrakuz, Sycylii i całej Italii. Jest również patronką Szwecji oraz Toledo, chorych dzieci, skruszonych prostytutek, ociemniałych a także wszystkich tych, którzy potrzebują dobrego wzroku: pisarzy, krawców, tkaczy, szwaczek. Wzywa się ją w przypadku bólu oczu, gardła, przy zakażeniach, krwotokach i biegunkach. W ikonografii jest przedstawiana w stroju rzymskiej kobiety z palmą męczeństwa w ręce. Inne atrybuty to podwójny krzyż, świeczka, lampa, pochodnia, księga, miecz albo sztylet (często tkwiący w szyi). Imię Łucji od czasów św. Grzegorza Wielkiego wymienia się w Kanonie rzymskim.
Źródła – „Święty na każdy dzień”, brewiarz.pl, bibilia-swieci.pl
Adam Białous
