„Małżeństwo ustanowione zostało przez Boga, nie zostało wymyślone przez człowieka (zob. KKK 1603). Stwórca wbudował je w ludzką naturę, a nawet w ludzkie ciało, w jego dwie wzajemnie uzupełniające się płci: męską i żeńską. Stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,27): kobietę dla mężczyzny i mężczyznę dla kobiety, zjednoczonych w małżeństwie jako jedno ciało dla przekazywania życia” – podkreślają księża zrzeszeni w Konfraterni Katolickiego Duchowieństwa.
„Bóg określił istotne cechy i prawa małżeństwa: jedność (jeden mężczyzna zaślubiony jednej kobiecie), nierozwiązalność (tylko śmierć może zakończyć małżeństwo) i otwartość na prokreację (w każdym akcie miłości fizycznej). Żaden prezydent, przywódca religijny, żaden senat, synod ani rząd nie posiada prawa do ponownego definiowania małżeństwa” – czytamy w komunikacie wydanym przez Konfraternię Katolickiego Duchowieństwa.
Wesprzyj nas już teraz!
„Nasz Pan, Jezus Chrystus, podniósł małżeństwo do godności sakramentu. Małżeństwo chrześcijan jest sakramentalnym znakiem jedności Chrystusa i Jego Kościoła (zob. Ef 5,32). Od zjednoczenia Chrystusa z Kościołem, Jego Oblubienicą, żadna władza na Ziemi – nawet sam papież – nie może rozwiązać ważnie zawartego, sakramentalnego i skonsumowanego małżeństwa. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela (Mt 19,6).
„Dyscyplina Kościoła zbudowana została na fundamencie doktryny wiary, stanowi jej praktyczny wyraz. Wprowadzenie dyscypliny sprzecznej z doktryną pośrednio ją podważa. Dyscyplina polegająca na niedopuszczaniu do sakramentów rozwodników, którzy następnie zawarli cywilne małżeństwo, wynika bezpośrednio z doktryny małżeństwa i Eucharystii, jaką Kościół otrzymał od Chrystusa i Jego Apostołów” – podkreślają duchowni. Jedynym wyjątkiem jest sytuacji w której stwierdzono nieważność zawartego małżeństwa. Małżonek, które mimo zawartego związku sakramentalnego zdecydował się na rozwód i zawarcie kolejnego małżeństwa, dalej pozostają jednym ciałem (zob. Rdz 2,24; Mt 19,5) z pierwszą i jedyną małżonką. W związku z tym ich drugie małżeństwo nie może jako jedno ciało uczestniczyć w zjednoczeniu Chrystusa i Jego Kościoła, wyrażanym i podkreślanym przez Eucharystię” – czytamy.
Niedocenianie małżeństwa i prawdziwej natury ludzkiej seksualności prowadzi ku serii poważnych problemów moralnych, w tym do promocji homoseksualizmu. Kościół naucza, tak jak w przeszłości, że stosunki homoseksualne stanowią grzech ciężki, wypaczający jeden z podstawowych aspektów ludzkiego życia. „Rzecz jasna Kościół przyjmuje każdego człowieka – został on stworzony na Boże podobieństwo – który dzięki Jego łasce posiada siłę potrzebną do odstąpienia od swoich grzechów, życia w czystości i dążenia do świętości. Kościół nie może jednak błogosławić, ani też tolerować, grzechu w jakiejkolwiek postaci, ani też struktur bądź sposobów życia zachęcających bądź promujących grzech, nieuporządkowanie i pokusę” – podkreślają katoliccy duchowni.
Kościół nikogo nie odrzuca. „Wpierw grzesznikom, z miłosierdziem i prawdziwym współczuciem, ofiarowywana jest prawda Chrystusowa jako światło, zgodnie z którym należy żyć. Najlepszą pomocą dla zmagających się osób jest wskazanie im – w duchu miłości Chrystusowej – jedynej drogi sprzyjającej cnocie i prawdziwemu szczęściu” – tłumaczą duchowni.
„Kościół bez Chrystusa, bez Głowy, bez swego Oblubieńca, jest niczym, niczego nie posiada i nic nie może uczynić. Kościół jest sługą Słowa Bożego (zob. Dei Verbum 10). Pasterze Kościoła nie posiadają władzy zmieniania tego, co On nauczał o naturze i wartości małżeństwa. Posiadają obowiązek upowszechniania i bronienia tej prawdy dla dobra każdego człowieka i całego społeczeństwa” – dodają duchowni.
Konfraternia Katolickiego Duchowieństwa to stowarzyszenie duchownych zawiązane dla pogłębiania pełnionej posługi, pobożności i formacji intelektualnej, duchowej, pastoralnej duchownych – zgodnie z Ewangelią, Tradycją i Magisterium Kościoła. Prowincje Konfraterni działają m.in. w Wielkiej Brytanii, Australii.
Konfraternie i unie kapłańskie to stowarzyszenia służące pogłębianiu formacji, pobożności i apostolstwa duchownych diecezjalnych. Istotną rolę w rozwoju takiego modelu życia wspólnotowego odegrali ks. Bartłomiej Holzhauser (1613-1658) i Francuzi – ks. J.P. Gaduel (1818 – 1888) i ks. Wiktor Lebeurier (1832-1918) – założycieli Stowarzyszenia Kapłanów Najświętszego Serca Jezusa.
Źródło: rorate-caeli.blogspot.com
mat
