Gaudete in Domino semper! Weselcie się w Panu zawsze – choć dopiero nadchodzi, to już zapowiada radość. Liturgia III Niedzieli Adwentu to moment przejścia. Wybrzmiały już w poprzednie niedziele słowa o paruzji i majestatycznym nadejściu Sędziego żywych i umarłych. Teraz Jan Chrzciciel kieruje nas do spotkania z Tym, który przychodzi po raz pierwszy, uświęcając ziemię dotknięciem swych stóp, by wybawić nas od naszych grzechów, by obudzić w nas radość z powodu przymierza trwającego pomiędzy Bogiem i Jego ludem w Świętym Chrystusowym Kościele.
Weselcie się w Panu zawsze, mówię powtórnie: weselcie się. Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom. Pan bowiem blisko jest. Nie troszczcie się o nic, ale potrzeby wasze Bogu powierzajcie w każdej modlitwie i dziękczynnej prośbie rozlega się melodia introitu. Ileż pocieszenia w tych słowach i ile ukrytej mądrości. Antyfona na wejście, zaczerpnięta z listu św. Pawła do Filipian (4,4), wskazuje samo niebo jako horyzont naszej radości, ale już w następnym zdaniu wskazuje na pokorę jako tę cnotę, która jest niejako utwierdzeniem naszej radości, zabezpiecza ją przed wyniosłością z powodu wielkich darów, jakie otrzymujemy od Pana – Modestia vestra nota sit omnibus hominibus. Na koniec śpiewu inicjującego Mszę Świętą pocieszenie niosą słowa Psalmisty: Łaskawym okazałeś się, Panie, dla twej ziemi, na dobre odmieniłeś los Jakuba.
Aurem tuam, quaesumus, Domine, precibus nostris accommoda… Dalej liturgia ośmiela nas do wezwania, które kapłan wypowiada w kolekcie: Nakłoń, Panie, ucha Twego ku naszym prośbom i rozjaśnij ciemności naszego umysłu łaską Twego nawiedzenia. Podczas lekcji znów mówi do nas Apostoł Paweł, powtarzając słowa, które po łacinie słyszeliśmy już w introcie: Bracia: Weselcie się w Panu zawsze, mówię powtórnie: weselcie się. Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom. Pan bowiem blisko jest. Nie troszczcie się o nic, ale potrzeby wasze Bogu powierzajcie w każdej modlitwie i dziękczynnej prośbie. A pokój Boży, który przewyższa wszelkie pojęcie, niechaj strzeże serc waszych i umysłów waszych w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.
Wesprzyj nas już teraz!
Qui sedes, Domine, super Cherubim, excita potentiam tuam, et veni… Pomiędzy lekcją i Ewangelią graduał skłania nas do oddania chwały Panu Zastępów, ale też do refleksji nad tym dobrze znanym i tak często powtarzanym zawołaniem Alleluia – ile znaczenia ma w sobie to biblijne „wychwalajmy Pana”, gdy wspominamy Jego przyjście po raz pierwszy na ziemię. Nieskończony Bóg staje się tak bliski: Panie, który siedzisz na Cherubinach, wzbudź Twą potęgę i przyjdź. Pasterzu Izraela posłuchaj, Ty, co jak trzodę wiedziesz ród Józefa. Alleluja, alleluja. Wzbudź Twą potęgę, Panie, i przyjdź, aby nas zbawić. Alleluja.
In illo tempore: Miserunt Iudaei ab Ierosolymis sacerdotes et levitas ad Ioannem, ut interrogarent eum: Tu quis es? Ewangelia na III Niedzielę Adwentu stawia nam znów przed oczy zadziwiającą postać Jana Chrzciciela, ostatniego z długiego szeregu mężów Bożych, którzy zapowiadali przyjście Pana. Jan stoi nad granicą czasów, gdy zamyka się okres starego przymierza i otwiera ostatni etap historii zbawienia, będąc symbolicznym „pomostem”, który przez wodę Jordanu przeprowadza pierwszych uczniów narodzonego w ciele Mesjasza. Słuchamy wyjątku z Ewangelii według św. Jana (1,19):
Onego czasu: żydzi z Jerozolimy wysłali do Jana kapłanów i lewitów, aby go zapytali: «Kim jesteś?» I wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając im: «Jam nie jest Chrystus». Zapytali go tedy: «Cóż więc? Jesteś Ty Eliaszem?» I odrzekł: «Nie jestem». «Jesteś ty prorokiem?» I odpowiedział: «Nie». Rzekli mu tedy: «Kimże jesteś, abyśmy mogli odpowiedź dać tym, którzy nas wysłali. Cóż powiadasz sam o sobie?» I rzekł: «Jam głos tego, który woła na pustkowiu: drogę prostujcie Panu, jako mówił Izajasz prorok». A wysłańcy byli z faryzeuszów. I pytając go mówili: «Czemuż tedy chrzcisz, jeśli nie jesteś Chrystusem ani Eliaszem, ani prorokiem?» Odpowiedział im Jan, mówiąc: «Ja chrzczę wodą, ale pośród was stanął Ten, którego wy nie znacie. To Ten, który przyjdzie po mnie, a stał się przede mną, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów Jego». To się działo w Betanii za Jordanem, gdzie Jan chrzcił.
Benedixisti, Domine, terram tuam: avertisti captivitatem Iacob… Gdy kapłan z pomocą ministrantów przygotowuje chleb i wino do przemienienia w postacie eucharystyczne, ofertorium przeprowadza nas do błogosławionej odmiany czasu, jaka dokonała się wraz z wypełnieniem Pism o Zbawicielu: Łaskawym okazałeś się, Panie, dla Twej ziemi, na dobre odmieniłeś los Jakuba: ludowi Twemu darowałeś winę.
Devotionis nostrae tibi, quaesumus, Domine, hostia iugiter immoletur… Po wspólnym powierzeniu Trójjedynemu Bogu materialnych darów i własnych ofiar, z którymi przychodzimy na Mszę Świętą, w tym ofiarnym usposobieniu utwierdzają nas słowa sekrety, które wypowiada kapłan nad przygotowanym kielichem i pateną z hostią: Daj, Panie, abyśmy nieustannie składali Tobie ofiarę naszego oddania. Niech przez nią spełniają się ustanowione przez Ciebie tajemnice, i niech się w nas dokonuje dzieło Twego zbawienia.
Choć wspominamy moment, w którym nad Jordanem dopiero usłyszano, że gdzieś zrodził się od wieków wyczekiwany Mesjasz, nam już teraz dane jest spotkać Go i przyjąć w Jego własnym Ciele. Dicite: pusillanimes, confortamini et nolite timere – występujący w osobie Chrystusa kapłan w modlitwie na komunię wypowiada pełne pocieszenia słowa nolite timere: Rzeczcie bojaźliwym: «Wzmocnijcie się, a nie bójcie się: oto Bóg nasz przyjdzie i zbawi nas». Zaś po udzieleniu Ciała Pańskiego wiernym zwraca się do Niego w pokomunii, wyrażając już wprost intencję związaną z nadchodzącymi świętami Bożego Narodzenia: Błagamy, Panie, łaskawość Twoją: aby ten Boski posiłek oczyścił nas z grzechów i przygotował na zbliżające się święta. Imploramus, Domine, clementiam tuam…
Artykuł z cyklu prezentującego części zmienne liturgii kolejnych niedziel Adwentu w klasycznym rycie rzymskim. Teksty Mszy Świętej i Pisma Świętego na podstawie Mszału rzymskiego w przekładzie i opracowaniu benedyktynów tynieckich, wydanego w Poznaniu w 1963 roku, a obecnie dostępnego w przedruku wydawnictwa Lancea.
Opracował: Filip Obara
W oczekiwaniu na Pana. Teksty liturgii rzymskiej na I Niedzielę Adwentu
W oczekiwaniu na Pana. Teksty liturgii rzymskiej na I Niedzielę Adwentu
