Około 150 ludzi zebrało się w katolickim kościele św. Patryka w australijskiej miejscowości Colebrook na uroczystość oficjalnego ustanowienia pierwszego katolickiego klasztoru na Tasmanii. Klasztor Notre Dame został założony 22 lutego w archidiecezji Hobart. Arcybiskup Julian Porteous był obecny na Mszy Świętej założycielskiej sprawowanej przez przeora o. Piusa Noonana, który przybył do Australii w roku 2007 z opactwa św. Józefa de Clairval z Flavigny we Francji.
W czasie uroczystej Mszy inauguracyjnej ks. Glen Tattersall, proboszcz parafii bł. Johna Henry’ego Newmana, służył jako subdiakon, a ks. Terence Naughtin jako diakon.
Wesprzyj nas już teraz!
Wspólnotę określa się jako „klasztor według tradycji benedyktyńskiej poświęcony Matce Bożej z Kany”. Dalej czytamy, że jest ona „poświęcona Bogu poprzez śluby zakonne (ubóstwa, czystości, posłuszeństwa, stałości, nawrócenia życia), a mnisi spędzają czas na modlitwie i pracy”.
Przestrzega ona klasycznej reguły benedyktyńskiej wyrażającej się w słowach ora et labora, (pol. modlitwa i praca). Wspólnota zwraca uwagę, że modlitwa „jest przede wszystkim uroczystym odprawianiem ofiary Mszy Świętej i odmawianiem brewiarza w zgodzie z tradycją Kościoła”. Przestrzega także tradycyjnych metod modlitwy osobistej, kontemplacji i studiowania Pisma Świętego.
Odróżnia to wspólnotę od wielu benedyktyńskich klasztorów na całym świecie, które porzuciły tradycyjną Mszę łacińską oraz filozofię wieczystą i teologię Kościoła katolickiego. Wspólna kładzie równy akcent na pracę intelektualną i manualną nazywając je „istotną cechą wspólnoty benedyktyńskiej”.
„Członkowie naszej wspólnoty, w zależności od ich konkretnych talentów, poświęcają każdego dnia godziny na studiowanie świętych nauk albo innych dyscyplin, które są potrzebne do szerzenia autentycznego chrześcijaństwa i kultury ludzkiej oraz różnych form pracy ręcznej wymaganej dla utrzymania wspólnoty i właściwej fizycznej i psychicznej równowagi jej członków”.
Wspólnota uważa jednak organizowanie rekolekcji milczenia oraz rekolekcji prowadzonych pod kierownictwem dla księży, osób zakonnych i laikatu za najważniejszą swoją pracę.
Wspólnota ma garść młodych kandydatów, którzy poprosili przeora Noonana o to, by mogli wieść życie zgodnie z benedyktyńskim powołaniem tak, jak było to zamierzone – bez kompromisów.
Rodney Pelletier
Źródło: ChurchMilitant.com
Tłum.: Jan J. Franczak
