Zmarł wybitny mąż stanu, wielki patriota francuski i natchniony prorok. Nie było w ostatnim stuleciu polityka, którego bardziej by spotwarzano, bardziej przekręcano jego wypowiedzi, bardziej zakłamywano. W rezultacie w opinii publicznej powstał obraz antysemity i faszysty, którym Le Pen nigdy nie był – mówił o założycielu Frontu Narodowego korespondent Radia Wnet Piotr Witt.
Felietonista zwrócił uwagę, że we wtorek, tuż po śmierci francuskiego polityka, jakby zaskoczone media zachowały się nietypowo, biorąc pod uwagę ich wieloletni, wrogi stosunek wobec Le Pena. – W szlachetnym uniesieniu we wtorek odsłonięto część prawdy o zmarłym założycielu Front National – powiedział reporter.
Wesprzyj nas już teraz!
Jednak już nazajutrz, czyli we środę, „po głębszym namyśle przyszło opamiętanie, hydra kłamstwa znowu podniosła głowę” – obrazowo opisał Piotr Witt. Przypomniał on, że jako pierwszy, przed laty Jean-Marie Le Pena atakował François Mitterrand. – Prezydent Francji szczuł go sforą swoich dziennikarzy i polityków. Miał osobisty interes w spotwarzaniu Le Pena – sam doszedł do władzy jako komunista – podkreślił.
Dalej nastąpił szerszy opis rodowodu politycznego Mitterranda, który wygrał wybory w maju 1981 roku jako wspólny kandydat Partii Socjalistycznej i Partii Komunistycznej. – Komunizm zaczynał już [wtedy] śmierdzieć od głowy, a ideologia raju sowieckiego traciła na popularności, nawet wśród otumanionych Francuzów – wskazywał. – Gdyby generał Jaruzelski wprowadził stan wojenny już wówczas, Mitterrand nigdy nie zostałby wybrany – dodał.
Według relacji, obraz Le Pena jako faszysty i antysemity, był potrzebny Mitterrandowi dla zatuszowania jego własnej niechlubnej przeszłości. Twórca Frontu Narodowego był bowiem „żywiołowym antykomunistą”. – Słynna była scena, kiedy podczas debaty publicznej Le Pen poprosił o minutę ciszy dla uczczenia 85 milionów ofiar komunizmu. Faszystą nie był on, Le Pen. To nie Le Pen był ministrem młodzieży w faszystowskim rządzie marszałka Petain, ale Mitterrand; to nie Le Pen został – na własną prośbę – udekorowany Orderem Wierności przez Petaina, ale Mitterrand, w maju 1943 roku; ustawy antyżydowskie wprowadził rząd marszałka Petaina, w którym Mitterrand był ministrem i egzekwował je z całym okrucieństwem. Wprawdzie później Mitterrand zbliżył się do ruchu oporu, ale zrobił to dopiero wiele miesięcy po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny, a nawet wiele miesięcy po Stalingradzie, kiedy dla każdego myślącego człowieka stało się jasne, że Niemcy już przegrały wojnę – przypomniał Piotr Witt.
– Po objęciu prezydentury Mitterrand drogo opłacił milczenie zainteresowanych – wspominał korespondent, cytując Żyda Juliana Tuwima: – „Jak małe, włochate kulki po banku toczą się srulki” – pisał poeta. Aby zjednać sobie srulków bankowych, Mitterrand upaństwowił 36 zadłużonych banków. Sama rodzina Rothschildów zarobiła na operacji upaństwowienia banków blisko 5 miliardów franków ekwiwalentu – to więcej jak obecnie 5 miliardów euro – „a w głębi, rozparty jak król, siedzi sam główny srul”.
– Antysemityzm Mitterranda wraz z jego przeszłością faszystowską zostały odtąd definitywnie pogrzebane, ukryte, tymczasem pojawił się na horyzoncie młody polityk patriota i nacjonalista Le Pen. Trzeba było wszystkie światła skierować na niego – czyż faszystowski rząd Petaina nie opierał się na hasłach patriotyzmu i nacjonalizmu? Patriota to taki, co kocha własny naród. Jeżeli kocha swoich, to na pewno nienawidzi innych, a inni to Żydzi. Stąd zarzut antysemityzmu. Odtąd jeśli Le Pen występował z krytyką jakiejkolwiek dziedziny kierowanej przez Żydów, był oskarżany o antysemityzm. Jeśli wytykał błędy gospodarki, to naturalnie był antysemitą, ponieważ ministrem gospodarki był Dominique Strauss-Kahn, potomek znanej rodziny żydowskiej; źle mówi o wymiarze sprawiedliwości – antysemita, czyż minister sprawiedliwości [Robert] Badinter, Żyd z Mołdawii nie był ożeniony z Rotszyldówną?; mówił o kulturze – też antysemita bo minister nazywa się Lang; o ochronie zdrowia – antysemita, antysemita, bo ministrem jest Bernard Kushner, a jeśli ogólnie źle mówi o rządzie, to antysemita do kwadratu, ponieważ premierem rządu jest Laurent Fabius, potomek znanej rodziny żydowskiej antykwariuszy – wyliczał Piotr Witt.
Według korespondenta Radia Wnet, Mitterrand miał własne, polityczne powody dla atakowania Jean-Marie Le Pena, a przy tym dbania o to, by nazwisko lidera narodowców było stale obecne w mediach. Miało chodzić o odwrócenie uwagi od gaullistowskiej „prawicy”, ponoć znacznie groźniejszej dla socjalisty. Prezydent jednak „przedobrzył” i w pewnym momencie Le Pen miał realną szansę na sięgnięcie po najwyższy urząd w państwie. W 2002 roku ze świetnym wynikiem przeszedł do drugiej tury wyborów, a drogę do zwycięstwa zamknęła mu taktyka głównego nurtu „wszyscy przeciwko złu” i odmowa jego rywala wzięcia udziału w telewizyjnej debacie.
– Le Pen był wizjonerem. Jego proroctwa, sprawdziły się zanim zamknął oczy. Imigracja wynaturzyła francuski charakter narodowy i zrodziła nierozwiązywalne problemy bezpieczeństwa; gospodarka oparta na mondializacji pozbawiała Francję przemysłu; lewicowe i „postępowe” metody szkolnictwa zepchnęły ją z pierwszego miejsca na świecie na 27., wykształciły pokolenie tumanów, a całokształt rządów pogrążył kraj w katastrofalnym zadłużeniu na 3 330 miliardów euro. Powiecie: po Mitterrandzie przyszły inne rządy. To prawda, umarł w 1995 roku, ale Francja do dzisiaj nie uwolniła się z jego uścisku – podsumował Piotr Witt.
Źródło: Radio Wnet
RoM
