Na ręce córki – Zofii Pileckiej-Optułowicz i syna – Andrzeja Pileckiego, szef resortu obrony Tomasz Siemoniak przekazał akt mianowania rtm. Witolda Pileckiego na stopień pułkownika. Decyzję o pośmiertnym awansowaniu rtm. Pileckiego minister Siemoniak podpisał 6 września br.
– Chcielibyśmy, aby postać pułkownika Witolda Pileckiego była postacią, która wpływa na formułowanie charakterów żołnierzy Wojska Polskiego. Żołnierzy, którzy potrzebują czerpać wzorce z ludzi, stawiających interes Rzeczypospolitej Polskiej zawsze na pierwszym miejscu – powiedział minister Siemoniak podczas uroczystości przekazania rodzinie aktu mianowania Witolda Pileckiego na wyższy stopień wojskowy. – Jego pamięć jest ciągle żywa – dodał.
Wesprzyj nas już teraz!
Minister zaznaczył, że w tym roku, w roku jubileuszowym, taka decyzja jest uzasadniona. – Wiele organizacji pozarządowych występowało o taki awans – zaznaczył szef resortu obrony.
Wspominając swojego ojca, Zofia Pilecka-Optułowicz powiedziała: – Żołnierz, który nie liczył swoich sił, zdrowia ani życia. To ogromny symbol wartości, które żołnierze powinni poznać.
Córka pułkownika podkreśliła także, że postać Witolda Pileckiego nie jest zapomniana. – Wiele szkół nosi jego imię. Jest ich ponad 25. Powstaną w Polsce nowi Kolumbowie, dla których najważniejszą, najszlachetniejszą partią będzie Ojczyzna, Polska – podkreśliła Zofia Pilecka-Optułowicz.
Pułkownik Witold Pilecki (1901 – 1948) jako nastolatek walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co dwukrotnie został odznaczony Krzyżem Walecznych. Jako oficer rezerwy został zmobilizowany w sierpniu 1939 roku. Po przegranej kampanii wrześniowej przeszedł do działalności konspiracyjnej początkowo w ramach Tajnej Armii Polskiej, a później ZWZ-AK. We wrześniu 1940 roku, podczas łapanki w Warszawie, świadomie wszedł w „kocioł” przy al. Wojska Polskiego, aby przedostać się do obozu w Oświęcimiu. Jako więzień nr 4859, opracował pierwsze raporty o ludobójstwie w Auschwitz („raporty Pileckiego”) przesyłane z obozu przez pralnicze komando do Warszawy i dalej na Zachód. W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 uciekł z obozu. Walczył następnie w Powstaniu Warszawskim w zgrupowaniu Chrobry II. Po upadku powstania trafił do niewoli. Po wyzwoleniu oflagu został żołnierzem 2 Korpusu Polskiego.
W październiku 1945, na rozkaz gen. Władysława Andersa, wrócił do kraju, by prowadzić działalność na rzecz 2. Korpusu. Został aresztowany w maju 1947 roku i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 25 maja 1948 w więzieniu na Rakowieckiej.
Źródło: mon.gov.pl
pam
