W zadumie nad tajemnicą „ażurowego ucha Boga”, czyli poetyckiej nazwy konfesjonału, uczyńmy wstępem „ubraną w stare szaty” myśl autorki: „Cóż jest piękniejszego w świecie nad żywot człowieka grzesznego, który dzięki łasce z Nieba pojmie niecność swych postępków? A gdy pozna ich dogłębność, zechce klęknąć”. Doprawdy trzeba nie znać ludzkiego serca, tak nieraz mocno zranionego, by nie widzieć w dokonującej się w grzeszniku przemianie naocznego cudu. Jeśli ktoś powie, że nic wielkiego się nie stało, to znaczy, że nic nie rozumie.
A wiedzą o tym ci „męczennicy” konfesjonału, którym dane było słyszeć litanię skarg siedzących „za kratkami” więźniów grzechu, skłonnych oddalić prawdziwe nawrócenie w nieznaną nikomu przyszłość, jakby nagła śmierć nie była realnym zagrożeniem. Głos nierzadko utyskujący na niezgodę absolucji, jakby mogła przynieść ulgę w nieładzie codzienności. Krzyk wręcz na warunki drugiej strony pomawianej o uparte trwanie na pozycji zakładnika Bożej sprawiedliwości. Dla tych spowiedników cudem jest głos upokorzony, chwilami nieufny, ale na kolanach, w prawdzie, dogłębnie zrozumiały tylko dla Chrystusa, wołający krótko: „przebacz mi”. Tylko w takiej przestrzeni ludzkiego jestestwa może odbić się blask Bożego miłosierdzia.
Ale nim to się stanie, trzeba niekiedy przejść przez biblijny chlew „marnotrawnego syna”, usłyszeć wyrzuty jego starszego brata, a na ostatek przyzwolić na darmowe przebaczenie zdradzonego ojca. Trzeba dać odpowiedź w sobie na zewnętrzną skargę: „Przyjąłeś go tak, jakby nic się nie stało” (por. Łk 15, 29-30), mierząc się nieustannie z pokusą chęci odkupienia siebie własną mocą. Ileż czasu musi nieraz upłynąć, by tkwiący w tym dramacie zrozumiał, iż nie da się przywrócić roztrwonionego dziedzictwa, cofnąć straconego czasu. Wtedy to bowiem na horyzoncie dostrzec będzie można trzeciego z synów miłosiernego ojca. Jest nim ten, który wyruszył na poszukiwanie młodszego brata, czego nie uczynił starszy. I Bóg jest tym, który to czyni. Bo Bóg w osobie Syna Człowieczego bardzo dobrze wie, co się dzieje w grzeszącym człowieku.
Wesprzyj nas już teraz!
Bóg jest więc poszukującym zaginionej owieczki „Dobrym Pasterzem” i Bóg jest, używając metaforyki św. Ireneusza, „synem marnotrawnym”, nie z powodu własnego grzechu, ale dla naszego zbawienia. On to bowiem, rzec można, poszedł do tego chlewu, a ująwszy za rękę głodującego brata, powiedział: „Biorę na siebie konsekwencje twoich czynów, wchodzę na twoje miejsce, ty wracaj do domu”. W logikę sprawiedliwości Jezus wpisuje logikę miłosierdzia. Przyjmuje na siebie śmierć – brak życia, by „marnotrawny syn” mógł z odwagą opowiedzieć o swoim chlewie, przyznać się do niego. Powrót do domu Ojca dokonuje dzięki Chrystusowi, tylko On mógł to uczynić.
Gdy zatem grzesznik postanawia się nawrócić, to w gruncie rzeczy postanawia w nim to Boży Syn. Zaświadczą o tym najżarliwiej ci szafarze sakramentu pokuty, którzy w proszącym głosie: „odpuść mi” zobaczą, jak dopełnia się historia zbawienia. Jeśli ktoś powie, że nic wielkiego się nie stało, to znaczy, że nic nie rozumie.
Anna Nowogrodzka-Patryarcha
Tekst jest autorską recepcją treści zawartych w książce pt. „Spowiedź bez końca. O grzechu, pokucie i nowym życiu”.
