Ćwiczenia Duchowe, znane jako Rekolekcje Ignacjańskie, mają poprzez „oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie”, prowadzić człowieka do poznania siebie i odkrycia źródeł Bożej miłości. Od przeszło czterech wieków służą wiernym w walce ze swoimi słabościami. Jak wyglądają i kto może w nich uczestniczyć?
Papież Pius XI w encyklice „Mens nostra” z 1929 r. w ten sposób pisał o Ćwiczeniach Duchowych św. Ignacego: „są najmądrzejszym i ze wszech miar uniwersalnym kodeksem reguł zdolnych wprowadzić duszę na drogę zbawienia i doskonałości”. Sam św. Ignacy Loyola, założyciel zakonu Jezuitów i autor Rekolekcji, uważał, że „Ćwiczenia Duchowe są najlepszą rzeczą, jaką w tym życiu mogę sobie pomyśleć i w oparciu o doświadczenie zrozumieć, aby człowiek mógł i sam osobiście skorzystać i wielu innym przynieść owocną pomoc i korzyść”.
Wesprzyj nas już teraz!
Uczestnicy Rekolekcji potwierdzają: są one najlepszą drogą do duchowego oczyszczenia, dokonania wyboru właściwej ścieżki (w każdym przypadku innej) lub weryfikacji całego dotychczasowego życia. Ćwiczenia bowiem wprowadzają poprzez modlitwę, rachunek sumienia, czy kontemplację w świat ducha oraz pomagają nawiązać osobową relację z Bogiem.
I to właśnie w ten sposób – modląc się, adorując i zachowując całkowite milczenie – każdy uczestnik otrzymuje szansę zetknięcia się z pytaniami dotyczącymi samego siebie, swojego życia, wyborów i decyzji, nie pomijając przy tym najważniejszej relacji: człowieka w odniesieniu do Boga.
Na czym polegają Rekolekcje Ignacjańskie?
Zasady są proste. Zaczynamy od Rekolekcji Fundamentu, swoistego wprowadzenia, bez którego nie możemy przejść dalej. W przeciągu pięciu dni trwania Fundamentu zastanawiamy się nad poziomem naszej wiary i staramy się znaleźć odpowiedź na pytanie, jakie są podstawy mojej relacji z Bogiem. W tym czasie zatrzymujemy się też nad sobą, usiłując zrozumieć swoje życie, pojednać z nim i zaakceptować.
Po rekolekcyjnym wstępie wkraczamy w pierwszy tydzień Rekolekcji, na Drogę Oczyszczenia, kiedy to dostrzegamy bałagan i chaos, panujący w naszym życiu, nasze uporczywe odchodzenie od Boga, siłę zła i zakorzenionego w nas grzechu.
Kolejna z Dróg, Oświecenia, ma nas natomiast nauczyć wpatrywania się w Jezusa Chrystusa i postępowania na co dzień tak, jak On, zaś przez następne dwa tygodnie kroczymy Drogami Zjednoczenia. W tym okresie, kontemplując życie Jezusa od ostatniej wieczerzy do śmierci, odnajdujemy osobistą analogię w niesieniu krzyża, następnie analizując zmartwychwstanie, otrzymujemy nadzieję, siłę do walki z problemami i spokój w chwilach prób oraz przeciwności jakie nas spotykają.
Plan Rekolekcji zatem, jak widzimy, nie jest skomplikowany, a każdy dzień w gruncie rzeczy podobny: wprowadzenie do medytacji, konferencja, rozmowa z przewodnikiem duchowym, Eucharystia, Adoracja Najświętszego Sakramentu, rachunek sumienia. Cel ich zaś jasny – mają doprowadzić do poznania siebie, pogłębić relację z osobowym Bogiem, pomóc w określeniu celu życia i w konsekwentnym dążeniu do jego realizacji.
Co ważne, Rekolekcje Ignacjańskie, przeżywane są w zupełnym milczeniu. Uczestnicy wyłączają telefony komórkowe, odcinają się całkowicie od świata zewnętrznego, a rozmawiają wyłącznie ze swoim przewodnikiem duchowym. Dzięki temu mogą prawdziwie wsłuchać się w siebie.
Zaproszone do Ćwiczeń Duchowych są wszystkie osoby, które ukończyły 21 lat, nie bójmy się więc spróbować w ten właśnie sposób odnaleźć samego siebie, pogłębić życie duchowe i spotkać się z Żywym Bogiem. Jak bowiem mówił w pięćdziesiątą rocznicę wydania encykliki „Mens nostra” Jan Paweł II Rekolekcje Ignacjańskie mogą być „skutecznym środkiem przeciwko złu współczesnego człowieka, który wciągnięty w ludzką zmienność, żyje poza sobą zajęty zbytnio rzeczami zewnętrznymi”. Wzywał: „Niechaj Ćwiczenia będą kuźnią nowych ludzi, autentycznych chrześcijan, oddanych apostołów. Jest to życzenie, które zawierzam wstawiennictwu Matki Najświętszej: najpełniej oddanej kontemplacji, mądrej Mistrzyni Ćwiczeń Duchowych”.
Książeczka z Ćwiczeniami Duchowymi św. Ignacego Loyoli została oficjalnie zatwierdzona przez papieża Pawła III w 1548 roku.
Magdalena Żuraw
