Mojżesz jako prorok, przywódca i prawodawca zapowiadał Chrystusa; Dziesięć Przykazań, które otrzymał od samego Boga, to doskonały kodeks prawa naturalnego i boskiego. Pisze o tym włoski historyk, profesor Roberto de Mattei.
Mojżesz, prawodawca i przywódca ludu Izraela w czasach exodusu, jest jedną z najważniejszych i najbardziej czczonych postaci w historii. Jego życie rozpoczęło się w XV wieku p.n.e., w okresie ucisku Izraelitów, którzy po osiedleniu się w Egipcie zostali zniewoleni przez faraona. W obawie przed wzrostem liczby ludności żydowskiej faraon nakazał zabicie wszystkich nowo narodzonych chłopców żydowskiego pochodzenia. Matka Mojżesza, Jokebed, chcąc go ocalić, umieściła go w koszyku z papirusu i powierzyła wodom Nilu. Dziecko zostało znalezione przez księżniczkę, córkę faraona, która adoptowała je i wychowała na egipskim dworze. Mojżesz otrzymał królewskie wykształcenie, kształcąc się we wszystkich dziedzinach, ale nigdy nie zapomniał o swoich korzeniach.
W wieku około czterdziestu lat uciekł z Egiptu po zabiciu Egipcjanina, który znęcał się nad Żydem. Schronił się w ziemi Madian i poślubił Seforę, córkę miejscowego kapłana, z którą miał dwoje dzieci. Pewnego dnia, podczas wypasania stada w pobliżu góry Horeb, nastąpiło wielkie objawienie boskie, które uczyniło z niego przywódcę. Z krzewu, który płonął, ale nie spalał się, przemówił do niego Bóg, objawiając mu swoje imię i powierzając mu misję wyzwolenia ludu Izraela: „Ja jestem, który jestem, i powiesz synom Izraela: Ten, który jest, posłał mnie do was” (Wj 3, 14).
Wesprzyj nas już teraz!
Mojżesz powrócił do Egiptu i wraz ze swoim bratem Aaronem stanął przed faraonem, domagając się uwolnienia Izraelitów. Gdy władca odmówił, Bóg zesłał na Egipt dziesięć plag przepowiedzianych przez Mojżesza. Ostatnia z nich, śmierć pierworodnych, skłoniła faraona do wyrażenia zgody na wyjście Żydów z Egiptu. Kiedy faraon zmienił zdanie i ruszył za nimi ze swoją armią, Bóg rozdzielił Morze Czerwone, umożliwiając ludowi Izraela przejście, a następnie zamknął wody nad jego wrogami, topiąc ich w morzu. Wtedy Mojżesz i synowie Izraela zaśpiewali Panu tę pieśń: „Będę śpiewał ku czci Pana, który wspaniale swą potęgę okazał, gdy konia i jeźdźca jego
pogrążył w morzu. Pan jest moją mocą i źródłem męstwa! Jemu zawdzięczam moje ocalenie. On Bogiem moim, uwielbiać Go będę, On Bogiem ojca mego, będę Go wywyższał. Pan, mocarz wojny, Jahwe jest imię Jego. Rzucił w morze rydwany faraona i jego wojsko. Wyborowi jego wodzowie zginęli w Morzu Czerwonym. Przepaści ich ogarnęły, jak głaz runęli w głębinę” (Wj 15, 2-5).
Po ucieczce Mojżesz poprowadził lud żydowski przez pustynię w kierunku góry Synaj. Tam miało miejsce jedno z najbardziej niezwykłych wydarzeń w historii świętej. Bóg przekazał Mojżeszowi Dziesięć Przykazań, przypieczętowując tymi nakazami przymierze zawarte z ludem Izraela. Przykazania ogłoszone przez Boga zostały zapisane na dwóch kamiennych tablicach: pierwsze trzy, dotyczące naszych obowiązków wobec Niego, na pierwszej tablicy; pozostałe siedem, dotyczące naszych obowiązków wobec ludzi, na drugiej. Cała historia święta, która rozegrała się do tego momentu: stworzenie świata, upadek człowieka, obietnica Zbawiciela, potop, pomieszanie języków, powołanie Abrahama, historia Izaaka, Jakuba, Józefa, plagi egipskie, wyzwolenie Izraela, przejście przez Morze Czerwone, są jak przedmowa do Dekalogu, a w szczególności do pierwszego słowa: „Ja jestem Pan, twój Bóg!”, na którym opiera się całe prawo Boże, pisze René-François Rohrbacher w pierwszym tomie swojej „Historii powszechnej Kościoła” (1842).
Podróż Mojżesza do Ziemi Obiecanej trwała czterdzieści lat i była naznaczona trudnościami, protestami i sprzeciwem jego ludu. Mojżesz pełnił rolę przewodnika, orędownika i sędziego, przedstawiając Bogu prośby i grzechy Izraelitów. Ojcowie Kościoła widzieli w nim, ze względu na tę rolę prawodawcy i pośrednika, zapowiedź Chrystusa. Po doprowadzeniu ludu do granic Kanaanu, Mojżesz kontemplował z góry Nebo, obecnie znajdującej się w Jordanii, Ziemię Obiecaną, ale nie wszedł do niej, jak zapowiedział mu Bóg. Zmarł w wieku 120 lat i został pochowany w nieznanym miejscu.
Na górze Synaj, jak pisze św. Grzegorz z Nyssy, Mojżesz został wprowadzony w najgłębsze tajemnice, kiedy Bóg przedstawił mu złożoną konstrukcję Przybytku: świątynię, której piękna i różnorodności nie da się łatwo opisać. Składała się ona z kolumnowego wejścia, zasłon, świeczników, ołtarza ofiarnego, a wewnątrz znajdowało się niedostępne sanktuarium. Bóg nakazał Mojżeszowi odtworzyć w materialnym budynku wzniesionym przez ludzi Przybytku, który widział w niebie, używając najcenniejszych i najpiękniejszych materiałów, jakie mógł znaleźć. „Budowę zaś przybytku i wykonanie wszelkich jego sprzętów przeprowadzicie dokładnie według tego, co ci ukażę”. (Wj 25, 9).
W tej samej wizji Bóg objawił Mojżeszowi również szaty przeznaczone dla arcykapłana. Były to szaty o bogatym znaczeniu symbolicznym, w których każdy szczegół był nie tylko ozdobą, ale także odniesieniem do cnót duchowych niezbędnych dla tych, którzy zostali powołani do kapłaństwa.
Tablice Prawa, napisane przez samego Boga, zostały umieszczone w Arce Przymierza, skrzyni z drewna akacjowego, pokrytej złotem wewnątrz i na zewnątrz, która została umieszczona w Miejscu Najświętszym Przybytku, jako widoczny znak przymierza zawartego między Bogiem a wybranym ludem. Istnieje ścisły związek między prawem Mojżeszowym zawartym w Dziesięciu Przykazaniach a Przybytkiem, zapowiedzią Kościoła założonego przez Chrystusa, źródła wszystkich łask, które uświęcą świat aż do końca czasów. Kult, który Bóg nakazał swojemu ludowi na Synaju, polegał głównie na przestrzeganiu Jego prawa. „A teraz, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, Bóg twój? Tylko tego, byś się bał Pana, Boga swojego, chodził wszystkimi Jego drogami, miłował Go, służył Panu, Bogu twemu, z całego swojego serca i z całej swej duszy, strzegł poleceń Pana i Jego praw, które ja ci podaję dzisiaj dla twego dobra” (Pwt 10, 12-13). Oznacza to, że nie ma prawdziwego kultu bez przestrzegania Boskiego Prawa.
Dekalog, który Bóg dał Mojżeszowi w Starym Testamencie, a Jezus Chrystus udoskonalił w Nowym, stanowi doskonały kodeks prawa naturalnego i boskiego. Dziesięć Przykazań jest wyrytych w sumieniu każdego człowieka. Są zarazem przedmiotem wiary chrześcijańskiej, ponieważ Bóg objawił je Mojżeszowi na górze Synaj. Stanowią światło w ciemności naszych czasów. Czcimy Mojżesza jako prawodawcę, proroka i przywódcę.
Roberto de Mattei
Corrispondenza Romana
Pach
