Modlitwa różańcowa jest potężniejsza nawet od broni atomowej – pisze włoski historyk, prof. Roberto de Mattei. Tę prawdę obrazują cudowne wydarzenia, do których doszło w Hiroszimie i Nagasaki.
Osiemdziesiąt lat temu II wojna światowa dobiegła końca. Po kapitulacji nazistowskich Niemiec w dniu 8 maja 1945 r. Stany Zjednoczone nadal były w stanie wojny z Japonią. Rankiem 6 sierpnia 1945 roku, o godzinie 8:15, amerykańskie siły powietrzne zrzuciły bombę atomową na japońskie miasto Hiroszima. Trzy dni później, 9 sierpnia, kolejna bomba eksplodowała w Nagasaki. Oba miasta zostały zrównane z ziemią. Łączną liczbę ofiar szacuje się na około 200 tysięcy – prawie wyłącznie cywilów. Cesarz Hiro Hito przyjął bezwarunkową kapitulację Japonii 14 sierpnia.
Amerykańskie władze polityczne i wojskowe utrzymywały, że ta masakra przyczyniła się do skrócenia konfliktu, oszczędzając życie dużej liczby amerykańskich i japońskich żołnierzy, którzy zginęliby, gdyby operacje wojskowe zostały przedłużone. Jednak wystarczyłoby zdetonować bombę wyłącznie na celu militarnym, aby w spektakularny sposób pokazać jej moc, bez rzezi tak wielu niewinnych. Obowiązująca wówczas Konwencja Haska z 1907 r. w sprawie praw i sposobów prowadzenia wojny stanowiła w art. 25: „Zabrania się atakowania lub bombardowania w jakikolwiek sposób miast, wsi, mieszkań lub budynków, które nie są bronione”. Zasady te były już jednak łamane przez obie strony konfliktu, co czyniło wiele działań wojennych II wojny światowej niemoralnymi.
Wesprzyj nas już teraz!
Bomba atomowa była i pozostaje najbardziej niszczycielskim narzędziem, jakie ludzie potrafili wymyślić.
Głowice nuklearne w Hiroszimie i Nagasaki miały moc odpowiednio 15 i 20 kiloton. Dzisiejsze (amerykańskie, rosyjskie i chińskie) są od pięciu do dziesięciu razy silniejsze, jeśli są używane jako broń taktyczna, podczas gdy bomby strategiczne mogą być dziesiątki lub setki razy potężniejsze.
Jednak zgodnie z doktryną katolicką, jakkolwiek straszna, bomba atomowa jest mniej poważna niż pojedynczy grzech ciężki. Jak wyjaśnia św. Tomasz z Akwinu, „grzech śmiertelny jest ogromnym złem, zgodnie z jego gatunkiem; przewyższa wszelkie szkody cielesne, a nawet zepsucie całego materialnego wszechświata” (Summa Theologiae, I-II, q. 73, a. 8, ad 3). Zło fizyczne może również odgrywać rolę w boskiej opatrzności i służyć większemu dobru, ale pojedynczy grzech śmiertelny jest gorszy niż wszystkie fizyczne zła wszechświata razem wzięte, ponieważ jest bezpośrednim i dobrowolnym przestępstwem przeciwko Bogu, powodującym wieczną utratę duszy, a dobro duszy jest nieskończenie wyższe niż dobro ciała (Summa Theologiae, II-II, q. 26, a. 3).
Zarówno w Hiroszimie jak i w Nagasaki doszło zarazem do wydarzeń, które przypominają nam, że miłość Boga jest silniejsza niż śmierć i może nas chronić przed wszelkim złem.
W Hiroszimie w 1945 r. w domu parafialnym kościoła Matki Bożej Wniebowziętej, zaledwie osiem przecznic od epicentrum wybuchu bomby atomowej, mieszkała mała wspólnota niemieckich ojców jezuitów.
Jeden z tych jezuitów, ojciec Hubert Schiffer (1915-1982), wspomina, że właśnie odprawiono mszę i udano się na śniadanie, kiedy spadła bomba: „Nagle przerażająca eksplozja wypełniła powietrze jak burza ogniowa. Niewidzialna siła wyrwała mnie z krzesła, ciskała mną w powietrzu, rzucała mną, rzucała mną jak liściem w podmuchach jesiennego wiatru”. Przez cały dzień czterech jezuitów było otoczonych piekłem ognia, dymu i toksycznych chmur, ale żaden z nich nie został skażony promieniowaniem, a ich parafia pozostała na miejscu, podczas gdy wszystkie inne domy wokół zostały zniszczone i nikt nie przeżył. Kiedy zakonnicy zostali uratowani, lekarze zauważyli ze zdumieniem, że ich ciała wydawały się być odporne na promieniowanie lub jakiekolwiek szkodliwe skutki wybuchu. Ojciec Schiffer przeżył kolejne 37 lat w dobrym zdrowiu i uczestniczył w Kongresie Eucharystycznym, który odbył się w Filadelfii w 1976 roku. Wówczas żyli jeszcze wszyscy członkowie wspólnoty z Hiroszimy. Od dnia zrzucenia bomb ocalali jezuici byli badani przez naukowców ponad 200 razy. Naukowcy nie doszli jednak do żadnych wniosków, poza tym, że przetrwanie eksplozji było niewytłumaczalne.
Jezuici przypisywali swoje ocalenie Matce Boskiej Fatimskiej, którą czcili, odmawiając codziennie różaniec. „Jako misjonarze chcieliśmy żyć orędziem Matki Bożej Fatimskiej i dlatego codziennie odmawialiśmy różaniec” – powiedział ojciec Schiffer.
Podobny cud miał miejsce w Nagasaki. W mieście tym znajdował się klasztor franciszkanów „Mugenzai no Sono” (Ogród Niepokalanej), założony przez św. Maksymiliana Kolbego. W wyniku wybuchu bomby atomowej klasztor ten nie ucierpiał, podobnie jak dom jezuitów w Hiroszimie. Franciszkanie w Nagasaki czcili Niepokalane Poczęcie i głosili orędzie fatimskie. Ojciec Kolbe, apostoł Niepokalanej, zginął 14 sierpnia 1941 r. w Auschwitz.
Wydarzenia te potwierdzają wielką prawdę: powinniśmy bać się nie tyle bomby atomowej, co raczej moralnego nieporządku, który dotyka ludzkość. Grzech jest jedyną przyczyną fizycznego zła, które nas zalewa, ponieważ, jak mówi św. Paweł, to przez grzech cierpienie i śmierć weszły na świat (Rz 5, 12). Modlitwa może jednak pokonać zło, a Matka Boża w Fatimie nauczała, że bronią par excellence każdego chrześcijańskiego wojownika jest Różaniec Święty. W wywiadzie udzielonym 26 grudnia 1957 r. ojcu Agostino Fuentesowi, siostra Łucja, jedna z widzących z Fatimy, powiedziała: „Kara niebios jest nieuchronna. […]. Bóg postanowił dać światu dwa ostatnie lekarstwa przeciwko złu, którymi są różaniec i nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi. Innych nie będzie (…). Nie ma problemu, choćby najtrudniejszego, natury materialnej lub zwłaszcza duchowej, w życiu prywatnym każdego z nas lub w życiu ludów i narodów, którego nie można by rozwiązać modlitwą Różańca Świętego”.
Prawdą jest zatem, że modlitwa różańcowa jest silniejsza niż bomba atomowa.
Roberto de Mattei
Corrispondenza Romana
Pach
