16 kwietnia 1952 r. Sąd Wojewódzki w Warszawie – pod przewodnictwem komunistki żydowskiego pochodzenia Marii Gurowskiej vel Górowskiej, vel Genowefy Danielak, z domu Sand (Zand?) – wydał na „Nila” wyrok śmierci.
„Nil” odmówił współpracy z NKWD i UB w operacji zniszczenia Zrzeszenia „WiN’’ – ostatniej, powojennej już struktury Polskiego Państwa Podziemnego. Śmierć gen. Fieldorfa była „podarkiem” dla „towarzysza Tomasza”. Moskiewski namiestnik Bierut dwa dni po wyroku obchodził bowiem 60. urodziny. Na modłę sowiecką generała potraktowano jak pospolitego przestępcę. Został powieszony.
Wesprzyj nas już teraz!
Miejsce spoczynku ciała Emila Fieldorfa przez wiele lat pozostawało nieznane. W kwietniu 2009 pojawiły się informacje, że pracownikom IPN udało się ustalić lokalizację grobu. Ciało generała spoczywa prawdopodobnie na Powązkach, blisko symbolicznego grobu wystawionego dla uczczenia jego pamięci.
Śledztwo w sprawie mordu sądowego na gen. Fieldorfie zostało wszczęte w 1992 przez poprzednika IPN – Główną Komisję Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Objęło ono wszystkie osoby, które w latach 1950–1952 zaangażowane były w sprawę gen. „Nila”. Wśród nich byli: Helena Wolińska oraz prokuratorzy Beniamin Wejsbelch i Paulina Kern, sędzia Sądu Wojewódzkiego Maria Gurowska vel Górowska, sędziowie orzekający w Sądzie Najwyższym – Emil Merz, Gustaw Auscaler i Igor Andrejew, oraz dwójka ławników.
Akt oskarżenia udało się sformułować jedynie wobec Wolińskiej i Gurowskiej. Pozostali podejrzani zmarli w trakcie postępowania lub nie żyli w chwili jego rozpoczęcia.
Źródło: „Nasz Dziennik”
luk
