Antoni Maria urodził się w samą niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego w Cerreto, w ubogiej chacie wiejskiej, stojącej przy zagonie ziemi uprawianej przez jego ojca, a należącej do pobożnej wdowy po dziedzicu ziemskim Nicoletty Aserreto. Bogobojni rodzice, gdy spostrzegli bystrość umysłu swego syna, posłali go na naukę do szkoły parafialnej z nadzieją podniesienia jego statusu społecznego. Chłopiec z zapałem oddawał się nie tylko nauce, ale i modlitwie i ciężkiej pracy, jaką musiał podejmować po szkole. Po kilku latach pani Nicoletta zwróciła uwagę na jego ponadprzeciętne zdolności i predyspozycje do stanu duchownego i zaofiarowała sfinansowanie jego dalszej edukacji.
Wyruszył więc młodzieniec do seminarium w Genui, gdzie został przedstawiony biskupowi Józefowi Spinie w roku 1807. Z wielką sumiennością odbył tam formację kapłańską, na własną rękę pogłębiając jeszcze wiedzę teologiczną i z dziedziny liturgiki. W 1812 r., za specjalnym pozwoleniem papieskim (brakowało mu roku do wieku określonego przez prawo kanoniczne) został namaszczony na kapłana i rozpoczął posługę jako wikariusz jednej z parafii w Genui. Następnie podjął obowiązki nauczyciela literatury w Kolegium Zakonu Szkół Pobożnych, czyli pijarów w Cárcare.
Stopniowo rozwijał coraz bardziej ożywioną działalność naukową, duszpasterską, a przede wszystkim kaznodziejską, do której predyspozycje okazał głosząc kazania już jako subdiakon. Został profesorem retoryki, a potem prefektem studiów w wyższym seminarium duchownym, spowiadał niestrudzenie penitentów spieszących do zdroju przebaczenia w konfesjonale, a nakłaniany do odpoczynku odpowiadał, iż kapłan odpoczywa tylko na dwa sposoby – ciałem w grobie, a duszą w niebie.
Wesprzyj nas już teraz!
Po ponad dziesięciu latach takiej pracy przyszedł dla Świętego czas twórczego spożytkowania swoich zdolności w powołaniu do życia nowych wspólnot zakonnych. W roku 1827 założył zgromadzenie Oblatów św. Alfonsa Marii Liguori, którego celem było odbywanie misji ludowych i głoszenie rekolekcji. Natomiast już dwa lata później powstała z inicjatywy księdza Antoniego Kongregacja Córek Najświętszej Maryi z Ogrodu (Congregatio Filiarum Mariae Sanctissimae ab Hortu), nazywanych gianellami, których zadaniem było katolickie wychowanie dzieci i przygotowywanie panienek z ubogich rodzin do pełnienia obowiązków chrześcijańskiej niewiasty.
W 1838 roku został wyróżniony nominacją biskupią diecezji Bobbio. Biskupstwo było zrujnowane po najeździe wojsk napoleońskich, a nowo mianowany hierarcha przystąpił do jego odnowienia. Wznowił działalność seminarium duchownego, odrestaurował kościół świętego Kolumbana i zwołał dwa synody porządkujące sprawy kościelne. Aby wyjść naprzeciw potrzebom katolików świeckich i duchownych, powołał do życia dwa Towarzystwa – Świętego Rafała Archanioła i Świętej Doroty. Jego działalność jako biskupa Bobbio spowodowała liczne nawrócenia.
Po kilku latach posługi pasterskiej Święty zapadł na zdrowiu i zdiagnozowano u niego gruźlicę. Niestrudzony sługa Pański został wreszcie zmuszony do zaczerpnięcia odrobiny odpoczynku. Udał się w tym celu do Piacenzy, lecz odbywając po drodze pielgrzymkę do sanktuarium maryjnego, nabawił się udaru mózgu, co postawiło go w obliczu śmierci. Zmarł w niedzielę Trójcy Przenajświętszej w miejscowym szpitalu. Jego ciało przeniesiono przy licznym udziale wiernych i z wielką czcią do Bobbio, gdzie pozostaje ono do dziś w stanie nienaruszonym, umieszczone w kryształowym sarkofagu. Pius XI beatyfikował Antoniego Marię Gianellego w roku 1925, kanonizacji zaś dokonał Pius XII w roku 1951.
Kościół wspomina św. Antoniego Marię Gianellego 7 czerwca.
FO
