Urodziła się około połowy III wieku w Hiszpanii, w rodzinie, do której dotarło światło chrześcijańskiej wiary i zapewniła swej córce dobre wychowanie oparte na miłości Boga i bliźniego oraz świadomości powołania do służby Bożej w jakimkolwiek stanie. W owym czasie Kościół nie miał jeszcze ugruntowanej pozycji w życiu państwowym, a całe połacie Ziemi oczekiwały dopiero na ożywcze tchnienie Ewangelii i życia łaski szafowanego w świętych sakramentach. Duch Boży zapalał serca kapłanów i biskupów podejmujących poświęcenie dla zbawienia dusz, zapalał również serce świeckich i całych wspólnot, które podejmowały wspólny trud kształtowania chrześcijańskiej doskonałości, aby Jezus Chrystus Król panował w większych zgromadzeniach ludzi.
Zdarzało się też, że ludzie świeccy przejęci pragnieniem służby Bożej wyruszali w pobożne podróże, oddając się Panu Bogu do dyspozycji, i docierali do miejsc, w których były potrzebne ich ręce zdolne do pracy oraz dusze i serca zdolne do udzielania innym życia Bożego, które w sobie pielęgnowali. Do grona takich nieformalnych misjonarzy należała święta Beata, która wyruszyła w towarzystwie swego brata Sankcjana i innych wiernych do Galii, której władze i ludność były pełne wrogości wobec chrześcijan, aby nieść pomoc prześladowanym braciom.
Zamieszkali w mieście Sens (wówczas Agedincum) niedaleko Paryża (Lutetia Parisiorum). Beata stała się postacią znaczącą w tamtejszej gminie chrześcijańskiej. Przykładem swych cnót wzmacniała ducha wśród wiernych. Jaśniała czystością, ponieważ pragnąc oddać się tylko Bogu i duszom uczyniła ślub dozgonnej wstrzemięźliwości i strzegła jak skarbu tej niezwykle obfitującej cnoty. Krzepiła serca dobrocią i miłosierdziem, motywowała do odważnego wyznawania wiary swoją mężną postawą, mimo, iż prawdopodobnie wyjechała z rodzinnej ziemi w bardzo młodym wieku. W końcu przypieczętowała swą służbę męczeńską śmiercią podczas prześladowań za Aureliana.
Jej osobę otoczono kultem, a na miejscu jej pochówku powstała kaplica, zniszczona potem dwukrotnie podczas najazdów Saracenów i Normanów. W 877 roku biskup Sens przeniósł jej relikwię do katedry w mieście i spisał jej żywot (pod tytułem Passio) – przyjmuje się jednak, że oprócz informacji zachowanych w miejscowej tradycji i dawnych źródłach zawiera on również treści wymyślone przez autora. Święta, której imię oznacza po łacinie szczęśliwa bądź błogosławiona, jest czczona obok swojej imienniczki i rówieśniczki, która żyła i zdobyła palmę męczeństwa w Afryce, którą Kościół wspomina 8 marca.
FO
