Św. Blanka była córką króla Kastylii, zasłużonego dla dzieła rekonkwisty Alfonsa VIII Szlachetnego i Eleonory Angielskiej. Atmosfera dworu kastylijskiego ukształtowała w niej przywiązanie do religii, a także zmysł polityczny, którym wykazała się nieraz już jako królowa francuska. Córki Alfonsa i Eleonory były spokrewnione w prostej linii z władcami Francji i Anglii, dlatego też oczy dworu francuskiego zwróciły się w stronę Hiszpanii, gdy poszukiwano małżonki dla następcy tronu – księcia Ludwika.
Na żonę dla przyszłego króla Francji przeznaczono starszą siostrę Blanki, a odebrać młodą królewnę przyjechała ich babka Eleonora Akwitańska. Ponoć gdy ujrzała dwunastoletnią Blankę miała zachwycić się, że wygląda tak jak ona w młodych latach. Sentyment ten miał przesądzić o zmianie planów małżeńskich i do Francji Eleonora wróciła z młodszą córką króla Alfonsa.
Królewska narzeczona nie mogła od razu przyjechać na ziemie francuskie, ponieważ akurat zostały one obłożone przez papieża interdyktem, gdyż panujący Filip II August nie chciał oddalić swej konkubiny, a prawowitą małżonkę zamknął w klasztorze. Hiszpańska królewna schroniła się więc w Château-Gaillard na terenie Normandii będącej wówczas posiadłością króla angielskiego Jana bez Ziemi. Tam odbył się ślub.
Wesprzyj nas już teraz!
Jeszcze przed koronacją na króla Francji książę Ludwik w wyniku buntu baronów angielskich został obwołany władcą Anglii. Udał się zatem do Londynu i bez przeszkód przejął władzę, lecz wkrótce sytuacja wewnętrzna uległa zmianie i musiał uchodzić. Wobec odmowy wysłania wsparcia przez Filipa Augusta (który niedawno zawarł pokój z Anglią), mężna małżonka poczuła się w obowiązku przyjść z pomocą Ludwikowi. Sprawnie zorganizowała flotę morską i oddziały lądowe pod dowództwem Roberta de Courtenay, które doprowadziły sukcesora tronu do ojczyzny.
W roku 1223 objął on władzę jako Ludwik VIII (nazwany przez potomnych Lwem). Pożycie małżeńskie układało się nad wyraz pomyślnie, a jego owocem było trzynaścioro dzieci. Królowa Blanka potrafiła sprostać różnym potrzebom politycznym, łącznie z objęciem rządów regencyjnych po śmierci męża, lecz jednocześnie z wielką pieczołowitością oddała się katolickiemu wychowaniu dzieci w duchu rycerskim. Wśród nich najjaśniejszym blaskiem rozbłysnął w przyszłości wielki patron Francji – św. Ludwik IX.
Jako regentka zasłużyła się dla zjednoczenia królestwa, przyłączając ziemie (część Langwedocji, Tuluzę i Prowansję), poskramiając samowolę arystokracji i nadużycia zlaicyzowanej części duchowieństwa. Finansowała także rozwój miast, odparła najazd wojsk angielskich i wsparła krucjatę przeciwko albigensom prowadzą wcześniej przez Ludwika VIII. W roku 1236 przekazała władzę Ludwikowi IX, zaś w roku 1348 znów objęła rządy regencyjne podczas wyjazdu syna na krucjatę.
Pod koniec życia wyczerpana trudami wychowania potomstwa i rządzenia przyjęła habit cysterski, w którym dopełniła pobożnego żywota. Została pochowana w ufundowanym przez siebie klasztorze w Maubuisson. Kult świętej matki świętego króla zaraz po jej śmierci rozpowszechnił się w kraju.
Kościół wspomina św. Blankę Kastylijską 2 grudnia.
FO
