Imię świętego Męczennika z III wieku, patrona Francji, pierwszego biskupa Paryża i Apostoła ludu frankońskiego, zajmuje poczesne – wręcz czołowe – miejsce w historii katolickiej monarchii francuskiej. Jego imieniem nazwana została miejscowość i bazylika, w której – aż do szaleńczej profanacji dokonanej przez rewolucjonistów w 1793 roku – spoczywały szczątki niemal wszystkich królów frankońskich i francuskich, a miejsce to – za staraniem tak wybitnych władców jak święty Ludwik IX – było nie tylko nekropolią, ale i ośrodkiem kultury w Wiekach Średnich.
Życie biskupa misyjnego Dionizego poznajemy między innymi z Historii Franków świętego Grzegorza z Tours, choć jak to często bywa, informacje o jego działalności są bardzo skąpe. Przyszły Święty został około roku 250 posłany na misję do Galii wraz z innymi biskupami przez papieża i męczennika świętego Fabiana. Zapuścił się w głąb kraju i dotarł do miejscowości Lutetia Parisiorum (zwanej później Paryżem). Tam został konsekrowany na biskupa i dlatego uchodzi za pierwszego katolickiego hierarchę Paryża.
W źródłach zachowały się wzmianki o dwóch duchownych, którzy współpracowali z Dionizym przy nawracaniu pogan. Byli to prezbiter Rustyk i diakon Eleuteriusz. Napotkali oni opór nie tylko pogrążonej w pogaństwie ludności, ale przede wszystkim władz rzymskich, które za poduszczeniem pogańskich kapłanów pojmały głosicieli Ewangelii jako niebezpiecznych wrogów publicznego kultu, pozyskujących lud dla nowej wiary.
Wesprzyj nas już teraz!
Poddano ich torturom, a kiedy nie wyrzekli się Wiary, skazano ich na ścięcie mieczem. Wyrok wykonano na wzgórzu Montmartre (stąd jego nazwa – Mons Martyrum, czyli wzgórze męczenników). Legenda głosi, iż po ścięciu biskup Dionizy, pod wpływem cudownej mocy Bożej, podniósł swą głowę i powędrował kilka kilometrów do miejsca pod Paryżem, gdzie pochowano jego zwłoki. Tam powstało opactwo benedyktyńskie i słynna bazylika Saint-Denis.
Ojciec Prokop w żywocie świętego Dionizego (Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku) odczytuje w tym zdarzeniu lekcję wiary w zmartwychwstanie ciał, tak ważnej dla chrześcijan, że Apostoł Narodów twierdzi, iż bez niej – wiara nasza jest próżna (XV rozdział I listu do Koryntian). Cud ten miał ukazać wszechmoc Boga, który w dzień ostateczny wzbudzi z martwych wszystkich ludzi wszystkich wieków, aby ogłosić wieczny wyrok – zbawienia lub potępienia.
Święty Dionizy jako patron od bólu głowy i migreny został zaliczony do grona Czternastu Wspomożycieli. W miejscu jego pochówku powstał kompleks klasztorny i z czasem wyrosła tam wspaniała bazylika, za panowania Ludwika IX przebudowana przez opata Sugera w stylu gotyckim. Spoczęły w niej oprócz insygniów koronacyjnych szczątki wszystkich (z paroma wyjątkami) królów aż do Ludwika XVII (jedynie serce królewskie) i XVIII (pochowanego już w okresie Restauracji). W roku 1793 miała miejsce bezprzykładna profanacja dokonana przez rewolucjonistów, którzy otwarli wszystkie grobowce królewskie, a kości monarchów wrzucili do dwóch rowów obok bazyliki, zalewając je wapnem i zasypując ziemią.
Kościół wspomina św. Dionizego z Paryża 9 października.
FO
