Święty Fulbert z Chartres (piastował godność biskupią w tym mieście i diecezji), pochodził z ubogiej rodziny frankońskiej, zamieszkałej być może w Poitiers. Nie znamy szczegółów dotyczących jego młodości, znamienny jest jednakże fakt, iż Święty pomimo niskiego pochodzenia otrzymał sakrę i zyskał niemały wpływ na kulturalny rozwój kraju, a nawet na życie polityczne. Nie było to częste w czasach, gdy w państwach zachodnich ugruntowywał się stan możnowładczy, a wszelkie wyższe stanowiska, również kościelne, były zarezerwowane z góry dla jego przedstawicieli. Jednak przy pomocy Bożej stawiającej na drodze człowieka różne osoby i sytuacje, wszystko jest możliwe.
Fulbert został oddany do szkoły w Reims, gdzie poznał taką właśnie znaczącą osobistość, mianowicie Gerberta z Aurillac, późniejszego papieża Sylwestra II. Wszechstronny uczony i obyty w świecie (jako wychowawca synów królewskich) Gerbert został mistrzem młodego Fulberta. Po ukończeniu nauki Święty udał się do Chartres, by podjąć pracę nauczyciela w szkole katedralnej, pełnił również obowiązki kanonika katedralnego i kanclerza kurii biskupiej. Po śmierci tamtejszego biskupa Raula w 1006 roku Fulbert został mianowany jego następcą. Przystąpił zaraz do uporządkowania spraw powierzonej jego pieczy wspólnoty. Zwoływał synody, pracował nad odnowieniem szkoły i podniesieniem jej poziomu nauczania. Po pożarze katedry w Chartres święty biskup zadbał o jej wspaniałe odnowienie i w takim stanie pozostaje do dziś.
Wydarzenia epoki, w której żył święty Fulbert, obfitowały w zdarzenia przełomowe dla historii Kościoła. Pięćdziesiąt lat przed narodzeniem Świętego zostało ufundowane opactwo benedyktyńskie w Cluny, w którym miał w niedługim czasie rozwinąć się ośrodek reform dźwigających Kościół z kryzysu dyscypliny i powagi, uszczuplanej systematycznie przez władców świeckich uzurpujących sobie władzę nad Chrystusowym Kościołem. Był to czas, kiedy papieże byli wybierani przez cesarzy (dopiero synod rzymski 1059 roku uchwalił kanoniczny wybór biskupa Rzymu), a całe duchowieństwo świeckie i zakonne było uwikłane w sieć świeckich interesów. Dla przykładu wystarczy wymienić symonię (wykupywanie godności kościelnych dla członków – często nieletnich – możnych rodzin), z którą Fulbert podjął walkę jako biskup. Można powiedzieć, że ówczesny papież Sylwester II miał szczególny kontakt z cesarzem Ottonem III, różniącym się koncepcją polityczną (czy wręcz cywilizacyjną) od swych poprzedników i następców, ale tak czy inaczej został osadzony na tronie papieskim przez władcę świeckiego. Tym bardziej zadziwiająca jest pozycja syna ubogiej rodziny, świętego Fulberta, który jako biskup nie tylko zarządzał diecezją i kształtował jej oblicze kulturowe, ale także zasłynął jako doradca króla Roberta II Pobożnego. Ze względu zaś na zdolności dyplomatyczne połączone z zamiłowaniem pokoju był niejednokrotnie proszony o mediacje w różnych kwestiach i sporach.
Święty biskup Chartres zajmował się również teologią i twórczością literacką. Pozostawił po sobie listy, kazania, traktaty i utwory literackie – zaś jako gorący czciciel Bogurodzicy wzbogacił kulturę kościelną o hymny ku Jej czci. Zmarł w powszechnym poważaniu swoich diecezjan i bardziej znaczących ludzi swej epoki jako mądry pasterz, zdecydowanie walczący o honor Kościoła przeciw nadużyciom, a nadto święcący przykładem osobistej świętości.
Kościół wspomina św. Fulberta, biskupa 10 kwietnia.
FO
