Biskup Malachiasz kojarzony jest przede wszystkim z przypisywanym mu proroctwem dotyczącym wszystkich papieży i antypapieży, od Celestyna II rządzącego Kościołem w XII wieku aż do końca świata, kiedy to po pontyfikacie papieża nazwanego Petrus Romanus (Piotr Rzymianin) ma nastąpić zburzenie Wiecznego Miasta. Wedle przepowiedni obecnie panujący Ojciec Święty Benedykt XVI ma być przedostatni papieżem o przydomku Gloria olivae (chwała drzewa oliwnego). Tekst jednak powstał najprawdopodobniej w wieku XVI, kiedy po raz pierwszy go opublikowano i miał służyć doraźnemu celowi elekcji jednego z kandydatów do papieskiej tiary. Nic o owej przepowiedni nie wspomina święty Bernard z Clairvaux, autor Liber de vita et rebus gestis sancti Malachiae (Księga o życiu i dokonaniach świętego Malachiasza), choć był najbliższym przyjacielem Świętego i głównie z ich korespondencji oraz mów pogrzebowych opata z Clairvaux czerpiemy informacje o Malachiaszu.
Nazywał się on Mael Maedoc Ua Morgair i przyszedł na świat w szlacheckiej rodzinie, w Armagh w Północnej Irlandii. Już jako dziecko nie wstydził się obrać drogi innej niż jego rówieśnicy, czuł się bowiem wezwany do służby Bożej. W młodym wieku poprosił o kierownictwo duchowe słynnego wówczas pustelnika Imhara O’Hagana zamieszkującego nieopodal rodzinnej miejscowości Malachiasza. Usłyszał o pobożnym i uczonym jak na swój wiek młodzieńcu arcybiskup Armagh święty Celsus – dopomógł mu we wstąpieniu w szeregi duchowieństwa i udzielił święceń.
W 1123 roku został biskupem ze stolicą w Connor, a potem w Down, zaś po śmierci Celsusa objął stolicę w Armagh. Wyprawił się następnie w 1139 roku z polecenia biskupów irlandzkich do Rzymu, aby uzyskać zgodę na utworzenie dwóch nowych archidiecezji. Nie udało mu się wprawdzie zrealizować tego celu, ale został mianowany legatem papieskim na Irlandię, dzięki czemu mógł z większym powodzeniem podejmować starania o podniesienie religijności w kraju i zwalczenie nadużyć, jakie rozpanoszyły się wśród duchowieństwa. Dbał o poprawność liturgii rzymskiej sprawowanej przez duchownych, przeprowadzał reformę zgromadzenia cystersów, a także z kilkoma towarzyszami podróży z tegoż zakonu ufundował nowe opactwo w Mellifont.
Wesprzyj nas już teraz!
Szczera i zażyła przyjaźń połączyła go z innym wielkim świętym tych czasów – Bernardem z Clairvaux. Obaj kapłani wymieniali listy budując się w wierze i poruszając różne zagadnienia religijne. Opatrzność dozwoliła, aby legat apostolski, zapadłszy podczas kolejnej podróży do Rzymu w śmiertelną chorobę, mógł umrzeć na rękach swego przyjaciela – jadąc bowiem przez Francję zatrzymał się w opactwie Clairvaux. O doskonałości pasterskich cnót Malachiasza świadczy fakt, iż święty Bernard zapytany przez świeżo wybranego papieża błogosławionego Eugeniusza III o rady dotyczące sprawowania tak ważnego urzędu, odpowiedział, żeby sięgnął on do żywotu Malachiasza i stamtąd czerpał inspirację. Arcybiskupa Armagh i delegata papieskiego kanonizował Klemens III w roku 1191.
Kościół wspomina św. Malachiasza z Armagh 2 listopada.
FO
