Ojciec Święty Pius XI ogłaszając w 1936 roku dekret o heroiczności cnót Marii Dominiki Mazzarello położył nacisk na trzy rysy duchowości późniejszej Świętej, mianowicie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, zjednoczenie z Bogiem i nadzwyczajną pokorę. Były to rzeczywiście trzy filary, na których wsparło się świątobliwe życie współzałożycielki zgromadzenia sióstr salezjanek.
Urodzona w Mornesse w Aleksandrii, była prostą dziewczyną wychowaną na wsi przez pracowitych i pobożnych rodziców. Odziedziczyła po nich praktyczny zmysł wiary, czyli łatwość zorganizowania swego otoczenia na chwałę Bożą przy użyciu prostych środków. Nigdy nie szukała rozgłosu ani okazji do spożytkowania swej głębokiej wiary w jakiś nadzwyczajny sposób. Wszystko w jej życiu układało się pod błogosławionym wpływem Bożej Opatrzności. W wieku piętnastu lat zapisała się do Stowarzyszenia Córek Maryi Niepokalanej, które prowadziły apostolat wśród młodych dziewcząt. W dwanaście lat później Córki Maryi zaangażowały się w pomoc osobom dotkniętym tyfusem. Wówczas sama Święta zaraziła się tą chorobą.
Nie próżnowała jednak podczas kuracji, lecz postanowiła zrealizować niecodzienny pomysł, jaki przyszedł jej do głowy – zapragnęła mianowicie przyczynić się do szerzenia ducha chrześcijańskiego wśród miejscowej młodzieży żeńskiej… zakładając pracownię krawiecką. Dziewczęta miały w niej uczyć się rzemiosła, a także oddawać modlitwie i pielęgnować chrześcijańskie obyczaje. W szybkim tempie udało jej się zrealizować swój projekt. W owym czasie miała też szczęście trafić na dobrego kierownika duchownego księdza Pestarino, pod kierunkiem którego, przystępując gorliwie i często do sakramentów świętych, uczyniła wielki postęp w życiu duchowym.
Wesprzyj nas już teraz!
Dzień 7 października 1864 roku miał się okazać przełomowym w jej życiu. Poznała wtedy świętego Jana Bosko, który przyjechał z wizytacją do jej parafii. Spotkanie przebiegło niepozornie, poza tym, że Maria Dominika miała po nim powiedzieć, że „ksiądz Bosko to święty, a ja to czuję”. Później jednak, gdy ksiądz Bosko otrzymał od papieża Piusa IX pozwolenie na założenie żeńskiego zgromadzenia, przypomniał sobie o skromnej i prawdziwie ewangelicznej działalności pobożnej niewiasty z Mornesse. Pojechał wówczas do proboszcza Pestarino i przedstawił mu projekt założenia zakonu Córek Maryi Wspomożycielki. Obaj kapłani doszli do porozumienia i założyli zgromadzenie, którego Maria Dominika została pierwszą przełożoną.
Święta naśladując we wszystkim metody duchowego ojca nowej rodziny zakonnej gromadziła coraz więcej sióstr pragnących własnego udoskonalenia i pracy nad wychowaniem młodych dziewcząt na katolickie niewiasty. Z czasem zakres ich działalności rozszerzył się i zgromadzenie przybrało charakter misyjny. Sama Maria Dominika była świadkiem trzech wypraw do Ameryki, jakie wyruszyły z jej rodzinnej miejscowości. Do końca życia zaszczepiała ona z wielkim pomnożeniem królestwa Bożego wartości, w których została wychowana – ofiarną pracę dla chwały Bożej i pożytku bliźnich, dającą głębokie i proste zjednoczenie z Bogiem w cichości i radości codziennego pokornego żywota. Odeszła do Pana Boga w kwiecie wieku i opinii świętości. Beatyfikacji doczekała się w roku 1938 za sprawą Piusa XI, kanonizacji zaś w roku 1951 za Piusa XII. Jej relikwie spoczywają w bazylice Maryi Wspomożycielki w Turynie.
Kościół wspomina św. Marię Dominikę Mazzarello 13 maja.
FO
